Κυριαρχία

 Όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα στις διεθνείς ειδήσεις των ημερών μας συναντά συχνά δυο έννοιες, συμφέροντα και εκβιασμούς, στα πλαίσια ενός πλανητικού γεωπολιτικού παιχνιδιού. Το όνομα του παιχνιδιού είναι Κυριαρχία. Και βέβαια γεννάται το φυσικό ερώτημα: κυριαρχία τίνος; Ανάλογα με την οπτική γωνία ή τον ‘φακό’ που χρησιμοποιεί ο καθένας, προσπαθεί να δώσει μια πιο στενή-μυωπική ή πιο ευρυγώνια-πανοραμική απάντηση. Έτσι π.χ. μια κοντόφθαλμη θεώρηση εστιάζει στον Πούτιν ή τον ρωσικό εθνικισμό ή τον πανσλαβισμό, ενώ η απέναντι πλευρά βλέπει αντίστοιχα τον Μπάιντεν ή το ΝΑΤΟ ή τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό κ.ο.κ. Άλλοι μπορεί να κοιτάζουν τα πράγματα με οικονομικά-τεχνοκρατικά γυαλιά και να ενοχοποιούν τον Γκέιτς, τον Μασκ, τον Ζούκερμπεργκ ή τους Ρώσους ολιγάρχες κτλ. Είναι κάπως σαν να προσέχουμε τους ηθοποιούς που παίζουν κάθε φορά το ίδιο ‘έργο’ και να αγνοούμε τον σκηνοθέτη ή τον συγγραφέα του. Η κάθε πλευρά βλέπει ως συνωμοσιολόγους και ‘ψεκασμένους’ όσους την στραβοκοιτάζουν με καχυποψία. Και ούτω καθεξής. Και το ‘θέατρο’ συνεχίζεται.

     Ωστόσο καλό είναι να βλέπουμε και πίσω από τα εκάστοτε προπετάσματα ή τους ‘θιάσους’. Το παιχνίδι των συμφερόντων και των εκβιασμών παιζόταν πάντοτε, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα. Απλώς η σύγχρονη αναβάθμιση των διαθεσίμων μέσων και η παγκοσμιοποίηση (οικονομική και επικοινωνιακή) το ανέβασε σε άλλη ‘πλατφόρμα’, του έδωσε ευρύτερες δυνατότητες, και αύξησε αντίστοιχα και τις φιλοδοξίες των παικτών. Που δεν καταλαβαίνουν ότι και αυτοί (όσο μεγάλοι ή ισχυροί κι αν αισθάνονται) είναι απλά πιόνια και κινούνται στην παγκόσμια σκακιέρα από τον «ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου» [Ιω. 16:11], τον Διάβολο, που γνωρίζει καλά ότι «ὀλίγον καιρὸν ἔχει» και γι’ αυτό «ἔχει θυμὸν μέγαν» [Αποκ. 12:12] και προσπαθεί να πλανήσει «τὴν οἰκουμένην ὅλην». Τραγικά δυστυχισμένοι όσοι αφήνονται να παίζουν το παιχνίδι του· μακάριοι οι «ὑπομένοντες εἰς τέλος».