Αθανασία

Προ καιρού πήρε το μάτι μου στην Καθημερινή μια βρετανική έρευνα σε κάπου 2000 άτομα, σύμφωνα με την οποία μόλις ένας στους πέντε ανθρώπους (21%) θα ήθελε να ζει για πάντα, εάν η επιστήμη του έδινε τη δυνατότητα να είναι αθάνατος. Οι μισοί περίπου από τους ερωτηθέντες δήλωσαν ξεκάθαρα ότι «πρέπει να αποδεχθούμε τη φυσική διάρκεια της ζωής», συνεπώς προτιμούν να πεθάνουν. Δεν ξέρω βέβαια αν σκέφθηκαν πώς θα περνούν τις μέρες τους όσοι θα επιλέξουν αυτού του είδους την ‘αθανασία’, ή ποιος θα φροντίζει και θα τρέφει όλους αυτούς τους ‘αθανάτους’ (βλέπετε, η έρευνα δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες του τύπου ‘αθάνατος και άρρωστος, κατάκοιτος, ανοϊκός, ακρατής’ κτλ.).

     Πολλές σκέψεις μπορεί να κάνει κάποιος πάνω στο θέμα αυτό. Τη μία τη διατύπωσε ήδη ο τραγικός Ευριπίδης (‘Ηρακλής μαινόμενος’) που έθετε το ρητορικό ερώτημα: «Τίν' ες χρόνον ζητείτε μηκύναι βίον, τίν' ελπίδ' αλκήν τ' είσοράτε μη θανείν;» [μέχρι που ζητάτε να μακρύνετε τη ζωή σας; ποια ελπίδα ή δυνατότητα βλέπετε να μη πεθάνετε;]. Όσο κι αν η επιστήμη ‘ξεχειλώσει’ τα όρια της επιβίωσης, το τέλος είναι δεδομένο, αργά ή γρήγορα. Μια άλλη σκέψη δημιουργεί αυτό που γράφει η Αποκάλυψη (θ΄ 6), ότι κάποια μέρα «ζητήσουσιν οἱ ἄνθρωποι τὸν θάνατον καὶ οὐ μὴ εὑρήσουσιν αὐτόν, καὶ ἐπιθυμήσουσιν ἀποθανεῖν, καὶ φεύξεται ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ θάνατος». Τότε να δούμε τι απαντήσεις θα δίνουν οι άνθρωποι σε τέτοιες έρευνες.

     Η τελευταία σκέψη είναι βέβαια ότι οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι αθάνατοι, θέλουμε δεν θέλουμε, όχι όμως με τον τρόπο που συνήθως φανταζόμαστε. Αυτή η αθανασία όμως είναι αποκλειστικά ζήτημα πίστεως.

Προσευχή

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 10 μ.μ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ.

Την παρακάτω προσευχή έχει γράψει ο Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Ιωήλ και είναι για να προσευχηθούμε όσο θα ψηφίζουν οι Σκοπιανοί.

Προσευχή για τη Μακεδονία μας.

      Κύριε Ιησού Χριστέ, που είσαι ο Θεός μας, εσύ που ελευθέρωσες με το Πάθος και την Ανάστασή σου το γένος των ανθρώπων από την δουλεία του εχθρού, που μέσω οράματος στην Τρωάδα είπες στον απόστολο Παύλο «έλα στην Μακεδονία και βοήθησέ μας»,
      Διασκόρπισε κάθε εχθρό και πολέμιο καθώς και κάθε κακό σκοπό και κάθε τέχνασμα των ισχυρών της γης για την Ελληνικότατη Μακεδονία μας. Φώτισε τον νου και την διάνοια των αρχόντων μας, προκειμένου να γνωρίσουν ποιο είναι το συμφέρον της Μακεδονίας. Δώσε σε αυτούς δύναμη, ώστε να πράττουν τα καλύτερα και όσα ταιριάζουν σε αυτήν.
      Ενδυνάμωσε τους κατοίκους της Μακεδονίας σε αυτές τις ημέρες της θλίψης τους και δώσε σε αυτούς πνεύμα δυνάμεως και ισχύος, για να υπερασπίζονται το όνομα της πατρίδας μας.
      Εισάκουσε την φωνή του λαού σου, που αγωνίζεται για την διάσωση του ονόματος και της υποστάσεως της Μακεδονίας.
      Διώξε μακρυά από μας κάθε κακία, κάθε δαιμονική ενέργεια, κάθε επιζήμια πράξη και κάθε άθλια και ανθελληνική ενέργεια, που επιβουλεύονται την υπόσταση και την αξιοπρέπεια της Μακεδονίας μας. Απομάκρυνε κάθε διχασμό και εμφύλια διαμάχη από τον λαό, που αγωνίζεται για την διάσωση του ονόματος και της υποστάσεως της Μακεδονίας.
      Αμήν.

Αντιφάσεις

Είμαστε περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι, ιδίως στην Ελλάδα. Από τη μια κλαιγόμαστε για τη συνεχή συρρίκνωση των εισοδημάτων μας, από την άλλη βγαίνουμε πρώτοι στις (προπληρωμένες) παραγγελίες των τελευταίων μοντέλων iPhone που κυκλοφορούν εδώ και τρεις μέρες: σχεδόν δέκα χιλιάδες κομμάτια έχουν παραγγελθεί στην Ελλάδα, με κόστος 1300 ως 1500 ευρώ έκαστον, συνολικά κάπου 15 εκατομμύρια ευρώ [ΕΔΩ]. Από τη μια ζηλεύουμε, κουτσομπολεύουμε, σχολιάζουμε (κοινωνικά πάντα…) και συχνά λιθοβολούμε (λεκτικά) τους ιδιοκτήτες των κολοσσών της ψηφιακής τεχνολογίας, όπως εν προκειμένω η Apple, από την άλλη όμως επιδοτούμε με τις αγοραστικές μας προτιμήσεις τα βαλάντια και τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τις μετοχές τους. Ίσως η έκφραση ‘φόρος βλακείας’ να μην απέχει και πολύ από το να χαρακτηρίσει τέτοιες συμπεριφορές.

     Μια και μιλούμε για φόρους, ας κάνω μια αφελή ερώτηση: Ενδιαφέρεται άραγε το κράτος για τις φορολογικές δηλώσεις όσων έχουν παραγγείλει το νέο παιχνιδάκι; Δεν θα με παραξένευε αν μάθαινα ότι τουλάχιστον κάποιοι απ’ αυτούς βρίσκονται κάτω από το θεσμικό όριο της φτώχειας (κατά  τη δήλωσή τους, βεβαίως). Ή να εισπράττουν επίδομα ανεργίας.

Αδιέξοδο

Τι χρειάζονται οι πανεπιστημιακές σπουδές; Θέλει και ρώτημα; Για να βρούμε δουλειά, θα απαντούσαν οι περισσότεροι σ’ ένα τέτοιο ερώτημα. Ίσως μερικοί πιο ‘θεωρητικοί’ ή ιδεαλιστές να επικαλούνταν την γενικώτερη μάθηση, την καλλιέργεια του πνεύματος και άλλα συναφή θεωρητικά επιχειρήματα, που θα ήταν κατάλληλα για έκθεση ιδεών εισαγωγικών εξετάσεων. Ας μου επιτραπεί, τουλάχιστον στην καθ’ ημάς πραγματικότητα, να συνταχθώ με την πρώτη άποψη.
   Επόμενο ερώτημα: Βρίσκουν δουλειά όσοι σπουδάζουν; Εδώ η περιρρέουσα πραγματικότητα μας βγάζει ειρωνικά τη γλώσσα. Έχουμε ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό ανέργων πτυχιούχων, μεταπτυχιακών και γενικά πολυεκπαιδευμένων επιστημόνων, που ψάχνουν για μια θέση στην αγορά εργασίας, κάνουν ό,τι νάναι (συχνά άσχετο με την επιστήμη που σπούδασαν) ή παίρνουν τον δρόμο της αποδημίας (αν οι επιστήμονες αποτελούσαν εμπορεύσιμο-εξαγώγιμο είδος, ίσως να είχαμε καλύψει το εμπορικό μας ισοζύγιο). 
   Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις, αλλά και κάποια άγνωστα στοιχεία, πήρα από το άρθρο του Απ. Λακασά στην Καθημερινή (‘Τα άγνωστα «μαγειρεία» της Παιδείας’). Τα ‘μαγειρεία’ και τα ‘μαγειρέματα’ αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο αποφασίζονται οι ώρες των διδασκομένων μαθημάτων στη Μέση Εκπαίδευση ώστε να βολεύονται από άποψη ωρών διδασκαλίας καθηγητές των αντιστοίχων ειδικοτήτων. Όταν αυτά είναι τα κίνητρα για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων σπουδών, καταλαβαίνει κανείς τι γίνεται. Διαβάζω: ‘Το πρόβλημα οξύνεται λόγω της ολιγωρίας του υπουργείου και των ΑΕΙ να συσχετίσουν τον αριθμό των εισακτέων ετησίως στα ιδρύματα με τις ανάγκες και τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας. Ενδεικτικά, φέτος δόθηκαν 960 θέσεις φοιτητών στα Τμήματα Θεολογίας και την τρέχουσα σχολική χρονιά δεν διορίστηκε σε μόνιμη θέση ούτε ένας θεολόγος, όπως συνέβη και για όλες τις ειδικότητες. Έτσι, η συντριπτική πλειονότητα των αποφοίτων των σχολών αυτών οδηγείται στην ετεροαπασχόληση ή στην ανεργία’. Δυστυχώς, κρίνοντας από την υπάρχουσα κατάσταση, οι προοπτικές δεν φαίνεται να βελτιώνονται στο ορατό μέλλον. Το αδιέξοδο συνεχίζεται.

Προτείνεται

Δεν έχω να πω κάτι δικό μου σήμερα. Σας προτείνω όμως να διαβάσετε το άρθρο του (αγνώστου μου) Ντίνου Σιώτη με τίτλο 'Επαυξημένη κανονικότητα' στην Καθημερινή. Λέει πράγματα που τα έχουμε θίξει εδώ κατά καιρούς. Η επανάληψη δεν βλάπτει, και μάλιστα από άλλους. Όσο περισσότεροι προβληματίζονται για την κατάσταση, τόσο καλύτερα. Ίσως μια μέρα να δοθεί μια κάποια λύση.

     Σημειώνω ενδεικτικά μόνο την (απαισιόδοξη) κατακλείδα-διαπίστωση του άρθρου:

   "Αυτή είναι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε, έξοδος προς τη νέα κανονικότητα, αυτή είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ στην οποία αναβαπτιζόμενοι βουλιάζουμε, γιατί δεν έχουμε ηγέτες να θαυμάσουμε. Αντιθέτως, είχαμε και έχουμε ηγέτες, ήρωες, πρότυπα, πολύ κατώτερους των περιστάσεων τους οποίους μιμούμαστε, με αποτέλεσμα το μέλλον όλο να ξεμακραίνει…"

Μόδα

Τι άλλο μπορεί να δούμε; Μετά τα επιτηδευμένα τρύπια, σχισμένα ή μαδημένα τζην φαίνεται ότι η παλαβομάρα προχωρεί πιο χαμηλά. Μια ιταλική φίρμα παπουτσιών με το όνομα Golden Goose (χρυσή χήνα) κυκλοφόρησε ένα μοντέλο της που είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να δείχνει ότι τα παπούτσια τάχα είναι στα πρόθυρα της διάλυσης και τα έχουν κολλήσει με ταινία. Η τιμή τους δεν είναι καθόλου ‘διαλυμένη’: 530 δολάρια το ζευγάρι. Η εταιρεία έχει ήδη δεχθεί σφοδρή κριτική στο διαδίκτυο διότι χρησιμοποιεί τη φτώχεια σαν μέσο προβολής, μη δίνοντας πεντάρα για το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν να φορέσουν τίποτε στα πόδια τους. Εμείς τι άλλο μπορούμε να προσθέσουμε; Πάντως, αν αυτή η μόδα ‘πιάσει’, η έκφραση ‘στα παλιά μας παπούτσια’ θα αποκτήσει μια εντελώς νέα σημασία.

Λόγος μετά θράσους

Θόρυβος πολύς έγινε αυτές τις μέρες στα Μέσα διότι η αξιωματική αντιπολίτευση κήρυξε ‘εμπάργκο’ στην ΕΡΤ (της απαγόρευσε να παρουσιάζει στις εκπομπές της βουλευτές και στελέχη της) μετά από έναν υβριστικό χαρακτηρισμό κάποιου δημοσιογράφου για τον επικεφαλής της. Δεν είδα τη σχετική εκπομπή, ούτε έχω ιδιαίτερη περιέργεια να την αναζητήσω. Το θέμα όμως είναι ευρύτερο και έχει να κάνει με το επίπεδο δημόσιου λόγου που έχουμε φθάσει να αποδεχόμαστε ως ‘φυσιολογικό’, άρα πρακτικά να επικυρώνουμε και να υιοθετούμε (η απόσταση από το «δεν αντιδρώ» μέχρι το «κάνω τα ίδια» δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νομίζουμε).

     Ο αρχαίος ρήτορας Ισοκράτης συμβούλευε μεταξύ άλλων τον Δημόνικο: «Μήτε γέλωτα προπετῆ στέργε, μήτε λόγον μετὰ θράσους ἀποδέχου· τὸ μὲν γὰρ ἀνόητον, τὸ δὲ μανικόν». Η προπέτεια (αναίδεια) και το θράσος έχουν γίνει στην εποχή μας πρακτικά κανόνας στον δημόσιο βίο: δεν έχει κανείς παρά να διαβάσει τις καθημερινές ανακοινώσεις και τα σχόλια των κομμάτων (ας όψεται και το Twitter) και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν, για να το επιβεβαιώσει. Αν οι λέξεις είχαν κόψη, θα μετρούσαμε πλέον αναρίθμητα θύματα. Τώρα απλώς έχουμε εθισθεί στην πολιτική ‘αργκό’, την οποία ασμένως αναπαράγουν και καλλιεργούν και οι δημοσιογράφοι. Υπάρχει ελπίδα να δούμε διαφορετικές μέρες;

Αυτονόητο

Πόσες φορές (τη μέρα) ακούμε ή διαβάζουμε τη λέξη αυτή στον δημόσιο λόγο, ιδίως τα χρόνια της κρίσης; Δεν χρειάζεται να τις μετρήσω. Συχνά-πυκνά στην επιχειρηματολογία προσώπων ή φορέων ή πολιτικών κομμάτων ξεφυτρώνει ως ‘μαϊντανός’ (ή άλλο ευώδες καρύκευμα) το ‘αυτονόητο’ και η ανακάλυψη ή επανεφεύρεσή του. Πάντοτε ως ζητούμενο, άλλοτε με ειλικρίνεια και άλλοτε προσχηματικά. Υποπτεύομαι μάλιστα ότι η δεύτερη περίπτωση είναι συχνότερη. Πού βασίζω την υποψία μου; Μα, στο γεγονός ότι αν οι ομιλούντες ή γράφοντες ενδιαφέρονταν πραγματικά για την επίτευξη του αυτονοήτου, θα είχαν κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να το υλοποιήσουν, ιδίως μάλιστα όταν βρίσκονται στα πράγματα και ‘περνάει από το χέρι τους’ να κινηθούν προς την κατεύθυνση αυτή.
     Φοβούμαι ωστόσο ότι το ‘αυτονόητο’ είναι ένα κάποιο ιδανικό και άπιαστο όνειρο. Χρήσιμο για επίκληση, αλλά πρακτικά ανέφικτο, διότι έρχεται σε αντίθεση ή και σύγκρουση με αυτό που υπό ευρεία έννοια θα ονομάζαμε ‘κατεστημένο’ ή ‘κατάκτηση’ ή ‘κεκτημένο δικαίωμα’ ή ‘έτσι μάθαμε’ ή ‘έτσι θέλω’. Παραδείγματα υπάρχουν άφθονα και πρόχειρα: αυτονόητο είναι ότι ο κάθε μαθητής διδάσκεται, ο κάθε εκπαιδευτικός διδάσκει, ο κάθε υπάλληλος ασκεί υπηρεσία/διεκπεραιώνει υποθέσεις, ο κάθε πολίτης σέβεται τους νόμους και τη δημόσια περιουσία, ο κάθε υπεύθυνος αξιωματούχος αναλαμβάνει τις ευθύνες που απορρέουν από το αξίωμά του. Αν ο μαθητής κάνει ‘κοπάνα’ ή κατάληψη, ο εκπαιδευτικός δεν διδάσκει, ο υπάλληλος καθυστερεί, κωλυσιεργεί ή απεργεί, ο πολίτης γράφει τους νόμους και τη δημόσια περιουσία στις παλιές του σαγιονάρες, ο υπεύθυνος πετάει το μπαλάκι στον παραπάνω, στην αντιπολίτευση, στον ξένο παράγοντα, στους δημοσιογράφους, ουσιαστικά περιφρονεί/καταργεί το αυτονόητο και ασκεί το ‘κατακτημένο’ δικαίωμά του, το ‘έτσι θέλω’ του. Αν όμως τον ρωτήσουν σχετικά, θα προστρέξει στην επίκληση του ‘αυτονοήτου’ (με τη δική του έννοια).
     Πόσο αλλιώτικα θα ήταν τα πράγματα αν το αυτονόητο λειτουργούσε και εφαρμοζόταν στην κυριολεξία…  

[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή]

Παιδιαρίσματα

Τις μέρες αυτές η Ρωσία διεξάγει τα μεγαλύτερα στρατιωτικά γυμνάσια από το 1981, σε συνεργασία με την Κίνα και τη Μογγολία. Συμμετέχουν σ’ αυτά 297.000 άνθρωποι, πάνω από 1000 αεροπλάνα, 36.000 τανκς και άλλα οχήματα και 80 πολεμικά πλοία. Αν μια στρατιωτική παρέλαση ελληνικού μεγέθους κοστίζει από 400 ως 800 χιλιάδες ευρώ [στοιχεία 2010], μπορεί κανείς να φαντασθεί πόσο αναλογικά είναι το οικονομικό φορτίο μιας τέτοιας επιχείρησης, πέρα από άλλες επιβαρύνσεις (π.χ. περιβαλλοντικές, από την εκτεταμένη κατανάλωση καυσίμων και από τα πυρομαχικά που χρησιμοποιούνται). Με ποιο σκοπό; Την επίδειξη ισχύος, αυτό που ονομάζουν οι άγγλοι sabre rattling, το χτύπημα των σπαθιών πάνω στις ασπίδες που έκαναν οι αρχαίοι πολεμιστές για να εκφοβίζουν τους αντιπάλους τους. «Κοιτάξτε μας, έχουμε τη δύναμη να σας καταστρέψουμε», φωνάζει ο ένας στρατός στον άλλο, που απαντά με ανάλογο τρόπο. Σαν τα μικρά παιδιά που δείχνουν περήφανα τα παιχνίδια τους και τα ‘ποντίκια’ των μπράτσων τους, κι όταν δεν φτάνουν αυτά καταφεύγουν στο «Εμένα όμως ο μπαμπάς μου είναι πιο δυνατός απ’ τον δικό σου».

     Πρόκειται για παιδιαρίσματα ευρείας κλίμακος, που θα ήταν για γέλια αν δεν είχαν ως συχνή συνέπεια τον αμοιβαίο ανταγωνισμό και τις... πρακτικές εφαρμογές έναντι τρίτων (π.χ. Συρία), που πληρώνουν ακριβά σε αίμα και πόνο τον υπερφίαλο εγωισμό των πλανητικών ηγετών. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα ανθρώπινα πράγματα αν προσέχαμε λίγο τη λακωνική ρήση του Δαβίδ: «Oὐ σῴζεται βασιλεὺς διὰ πολλὴν δύναμιν, καὶ γίγας οὐ σωθήσεται ἐν πλήθει ἰσχύος αὐτοῦ. Ψευδὴς ἵππος εἰς σωτηρίαν, ἐν δὲ πλήθει δυνάμεως αὐτοῦ οὐ σωθήσεται» [Ψαλμ. 32]. Κι αν ο κάθε ηγέτης, μικρός ή μεγάλος, σκεφτόταν για λίγο το δικό του τέλος...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Παρά τις διορθωτικές προσπάθειες, δεν είχα ενημέρωση για τα σχόλια που εκκρεμούσαν εδώ και μέρες. Τα δημοσιεύω σήμερα με καθυστέρηση, και τη σχετική συγγνώμη.

Ζητούνται εργάται

Αναδιφώντας το αρχείο του πατέρα μου βρήκα χθες ένα φύλλο της ‘Φωνής Κυρίου’ με ημερομηνία 17/6/1962. Στην πίσω σελίδα του, κάτω από τον παραπάνω τίτλο, διάβασα τα ακόλουθα:

     ‘Ακούονται παράπονα από τας επαρχιακάς πόλεις, ότι δεν έμειναν πλέον ικανά εργατικά χέρια, δια τας ανάγκας των επαρχιών.
     Εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράξενη κάπως η πληροφορία. Κι όμως πρόκειται περί μιας ωμής πραγματικότητος. «Ζητούμεν οικοδόμους, τεχνίτας, ακόμη κι εργάτας απλούς», παρεπονείτο εργολάβος, «και δεν βρίσκονται». Η Ελληνική επαρχία έχει κυριολεκτικώς αποδεκατισθεί! Ο Μινώταυρος της μεταναστεύσεως παρέσυρεν στο άντρο του την ελληνική Νεότητα. Τα γερά και άλκιμα νειάτα απουσιάζουν από τον τόπο μας. Ζητούνται κτίσται, επαγγελματίαι, ειδικευμένοι σε διάφορους πρακτικούς κλάδους, γεωπόνοι κτλ., αλλά πού θα ευρεθούν; Κι άλλο κακό λοιπόν από την εθνικήν ‘αιμορραγίαν’.
     Διατρέχομεν τον κίνδυνον μήπως με την σύνδεσίν μας με την Κοινήν Ευρωπαϊκήν Αγοράν δεν θα έχωμεν εις έμψυχον υλικόν επαρκή κεφάλαια, οπότε η εσχάτη πλάνη θα είναι χείρων της πρώτης!’

     Σήμερα, μετά 56 χρόνια, συνεχίζουμε να βιώνουμε ως χώρα την ‘αιμορραγία’ εγκεφάλων (σπουδασμένων, καταρτισμένων και ικανών επιστημόνων) προς το εξωτερικό, διότι τους σπουδάζουμε και τους (παρα)μορφώνουμε χωρίς να τους δίνουμε προοπτικές αξιοποίησης των σπουδών τους εντός συνόρων. Παράλληλα, όσοι απομένουν, με ή χωρίς μορφωτικά εφόδια, δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με διάφορες χειρωνακτικές εργασίες, στις οποίες άλλωστε κανείς δεν τους μύησε ποτέ. Κι έτσι ευδοκιμούν – στην κυριολεξία – οι αλλοδαποί εργαζόμενοι που ‘πιάνουν τα χέρια τους’, ενώ οι ιθαγενείς γνωρίζουν να χειρίζονται κυρίως το ποτήρι με το καλαμάκι του φραπέ. Για τι είδους επαγγελματικό προσανατολισμό μιλούμε;

Ατμομηχανή

Στον απόηχο του περασμένου Σαββάτου με τα συλλαλητήρια και τα δακρυγόνα του και της πρωθυπουργικής συνέντευξης της Κυριακής με τις αναμενόμενες δηλώσεις και ερμηνείες για το πόσο καλή είναι η συμφωνία των Πρεσπών για την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας, έμεινα με μια απορία. Άκουσα ότι η συμφωνία θα κάνει τη Θεσσαλονίκη ‘ατμομηχανή της ανάπτυξης’, ‘πρωτεύουσα των Βαλκανίων’ και άλλα υπερθετικά (εδώ παραδόξως η υπέρθεση είναι συνώνυμη της υπόθεσης – ΑΝ και ΘΑ, προσφιλή λεκτικά μόρια των πολιτικών). Αλήθεια; Με ποιον τρόπο; Για τόσο ανόητους μας περνούν μερικοί υψηλά ιστάμενοι; Μας εμποδίζει κανείς τώρα να επικοινωνούμε και να συναλλασσόμαστε με τους βόρειους γείτονες και να αναπτύσσουμε τις μεταξύ μας σχέσεις; Απ’ όσο ξέρω, και εκείνοι έρχονται σε μας για τουρισμό και εμείς πάμε σ’ εκείνους για τα καζίνα (τρομάρα μας) και τους οδοντιάτρους τους. Και πώς ξαφνικά θα αλλάξουν όλα ΑΝ εμείς τους παραδώσουμε επίσημα το όνομα που ως τώρα χρησιμοποιούν ανεπίσημα; Η μόνη λύση που μπορώ να σκεφθώ είναι να τυλίξουμε το χαρτί της συμφωνίας και να το κάνουμε προσάναμμα για το καζάνι της ατμομηχανής: τουλάχιστον να πιάσει τόπο.

Υ.Γ. Κάπως έτσι φαντάζεται τη… Θεσσαλονίκη του μέλλοντος η κυβέρνηση.

Εμπειρίες

Δεν ξέρω ακόμη -- είναι αργά το βράδυ -- πώς θα παρουσιάσουν τα Μέσα τη σημερινή συγκέντρωση για τη Μακεδονία. Δεν θα την συγκρίνω μ’ εκείνη την πρώτη του Ιανουαρίου: δεν ήταν το ίδιο πράγμα, ούτε σε όγκο ούτε σε διοργάνωση. Η σημερινή ήταν μια καταρχήν ειρηνική παρουσία και διαμαρτυρία, κοντά σε πολλές άλλες ταυτόχρονες σε άλλα σημεία λόγω Έκθεσης και παρουσίας του Ανεπιθύμητου πολιτικού προσωπικού στην πόλη μας, χωρίς ομιλίες ή χαιρετισμούς. Αυτό όμως που καταγράφω ως προσωπική εμπειρία είναι ότι, ανεξάρτητα από επεισόδια που έγιναν αλλού, η αστυνομία έρριξε χημικά μέσα στον κόσμο που αποχωρούσε ήσυχα και χωρίς θόρυβο από την παραλία προς την κατεύθυνση του Μακεδονία Παλάς. Αυτό έκανε το πλήθος να στραφεί προς τον Λευκό Πύργο, όπου συνεχίσθηκαν και πήραν έκταση τα επεισόδια: ο συνωστισμός σε μικρογραφία. Η ζωή μας επιφύλαξε και την εμπειρία αυτή: φαίνεται ότι όσα δεν δοκιμάσεις σε νεώτερη ηλικία (όπως η εισπνοή των δακρυγόνων) είσαι προορισμένος να τα υποστείς στα πιο ώριμα χρόνια. Έτσι για να γηράσκουμε διδασκόμενοι ότι η αστυνομία υπάρχει πρωτίστως για την προστασία των ‘από πάνω’. Οι υπόλοιποι... ό,τι αρπάξουν.

 

 

 

Εδώ είναι η Μακεδονία!

Όλοι στο Πανεθνικό Συλλαλητήριο, το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018, στις 7 το απόγευμα στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δίπλα στον Λευκό Πύργο.

    Επειδή θα  κλείσουν oi δρόμοι, προσεγγίζουμε τον χώρο παραλιακά και διατρανώνουμε την αντίθεσή μας στην επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών που παραδίδει την ιστορία, τη γλώσσα και την ταυτότητα της Μακεδονίας μας. Τίποτα δεν έχει τελειώσει.

       Ο ελληνικός λαός δεν υπέγραψε και δεν παρέδωσε τίποτα.

     Υ.Γ. Ο πρόεδρος Τραμπ σε χθεσινό μήνυμά του συγχαίρει τη FYROM για τη συμφωνία των Πρεσπών, χρησιμοποιώντας έξι φορές το όνομα ‘Μακεδονία’ σκέτο, χωρίς γεωγραφικούς προσδιορισμούς. Αυτό για όσους πιστεύουν σε σύνθετες ονομασίες.

Λατινικά

Δεν διδάχθηκα ποτέ μου στο γυμνάσιο τη γλώσσα του Κικέρωνα. Είχα επιλέξει θετική κατεύθυνση κι έτσι έχασα κάποια από τα λεγόμενα θεωρητικά μαθήματα. Παρένθεση: νομίζω ότι ο προσδιορισμός ‘κλασικό’ και ‘πρακτικό’ που χρησιμοποιούσαμε στην εποχή μας ήταν πιο δόκιμος – τα ‘θετικά’ μαθήματα έχουν πολύ περισσότερη θεωρία από τα ‘θεωρητικά’. Κλείνει η παρένθεση. Ωστόσο συνάντησα τα Λατινικά στο δρόμο μου στις ιατρικές σπουδές: η ξένη ορολογία (ιδίως στην ανατομία και τη μικροβιολογία) βρίθει από λατινικές ρίζες, και οι άγγλοι (σε μικρότερο βαθμό οι αμερικανοί) επιμένουν να διατηρούν τους λατινικούς πληθυντικούς (π.χ. hilum – hila, οι πύλες των πνευμόνων) και τις γενικές (π.χ. sulcus nervi ulnaris, η αύλακα του ωλενίου νεύρου). Έτσι έμαθα κάποια βασικά με αντίστροφο τρόπο (από τα αγγλικά), σε βαθμό που να μπορώ να διαβάζω με άνεση τα βιβλία της επιστήμης μου και να διορθώνω τα σχετικά λάθη. Δεύτερη παρένθεση: όταν κάποτε είπα σε φίλο καθηγητή της φιλοσοφικής ότι θα ήθελα να είχα διδαχθεί Λατινικά στο σχολείο, μου είπε γελώντας: «Δεν έχασες και τίποτε».
     Η γνώση βέβαια δεν πάει χαμένη, και όποιος τη χρειάζεται βρίσκει και τον τρόπο να την αποκτήσει είτε επίσημα (με σφραγίδα του υπουργείου) είτε ανεπίσημα (και συχνά πληρέστερα) ως ερασιτέχνης. Παρόλο που η ανακοίνωση της κοσμητείας της φιλοσοφικής Αθηνών σχετικά με την προτεινόμενη κατάργηση του μαθήματος στο νέο Λύκειο έχει ένα λεπτό συντεχνιακό άρωμα, νομίζω ότι το μάθημα θα πρέπει να διατηρηθεί τουλάχιστον ως επιλεγόμενο για λόγους γενικής παιδείας. Ίσως μάλιστα (αν επιτρέπεται να συμβάλω κι εγώ στην δια βίου και ad infinitum εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της χώρας μας) θα πρέπει να καθιερωθεί ένα μικτό υποχρεωτικό μάθημα όπου θα διδάσκονται μόνο γνωμικά και παροιμιακές φράσεις (ελληνικές και λατινικές), για να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει ‘moratorium’ και ‘casus belli’ και ‘erga omnes’ και ‘o tempora o mores’ και ‘morituri te salutant’ και να μη μας δουλεύουν οι εκάστοτε ιθύνοντες.