Συνταγογραφικοί μονόδρομοι

Η ανάγκη για μείωση της φαρμακευτικής σπατάλης είναι αναντίρρητη. Ωστόσο οι μονόδρομες λύσεις που δρομολογεί το Υπουργείο δυστυχώς δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα προσπαθούν να λύσουν. Διαβάζοντας τις πρόσφατες οδηγίες για τη συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας και προσπαθώντας να τις εφαρμόσει κανείς στην πράξη οδηγείται σε απόγνωση καθώς διαπιστώνει την μονολιθικότητα της σκέψης των ιθυνόντων.

     Από εμπειρία στο βρετανικό NHS θέλω να μεταφέρω δυο δοκιμασμένα παραδείγματα πραγματικής ‘οικονομίας κλίμακος’, που θα μπορούσαν να εισαχθούν και στη δική μας πράξη. Το πρώτο αναφέρεται στα νοσοκομεία, πολλά από τα οποία διαθέτουν και εφαρμόζουν εσωτερικό συνταγολόγιο. Αυτό περιλαμβάνει όχι όλα τα φάρμακα που κυκλοφορούν στην αγορά, αλλά συγκεκριμένα ‘παραδείγματα’ από κάθε φαρμακευτική κατηγορία, τα οποία προμηθεύεται το φαρμακείο του νοσοκομείου με αυστηρές και διαφανείς διαδικασίες. Το συνταγολόγιο αυτό μοιράζεται στο ιατρικό προσωπικό και εφαρμόζεται από όλες τις βαθμίδες του. Αν κάποιος θελήσει να χρησιμοποιήσει κάτι διαφορετικό, θα πρέπει να αιτιολογήσει την επιθυμία του στο φαρμακείο ώστε να γίνει η ανάλογη παραγγελία. Την αρμοδιότητα αυτή έχουν μόνο οι διευθυντές τμημάτων. Στα οχτώ χρόνια που δούλεψα στη Βρετανία δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα έλλειψης απαραιτήτου φαρμάκου σε νοσοκομείο.

     Το δεύτερο έχει να κάνει με τον τρόπο αναγραφής των φαρμάκων από τους γιατρούς και χορήγησης από τα εξωτερικά φαρμακεία. Ο γιατρός δεν γράφει αριθμό κουτιών αλλά αριθμό π.χ. δισκίων που αντιστοιχούν στη διάρκεια θεραπείας που επιθυμεί (για χρόνιες παθήσεις οι συνταγές εκδίδονται από τον οικογενειακό γιατρό αυτόματα σε μηνιαία βάση). Αντίστοιχα,  ο φαρμακοποιός βάζει σε λευκό, άγραφο δοχείο με πώμα ασφαλείας τον ζητούμενο αριθμό δισκίων του φαρμάκου (ανεξάρτητα από εμπορικό όνομα) και κολλά πάνω του μια ετικέτα με το όνομα του ασθενούς, την ημερομηνία εκτέλεσης της συνταγής, το όνομα και την ποσότητα της δραστικής ουσίας και τις δοσολογικές οδηγίες. Έτσι ο θεράπων γιατρός μπορεί να γνωρίζει ότι το συγκεκριμένο φάρμακο που είχε αναγράψει στη συνταγή του χορηγήθηκε σωστά, με τις κατάλληλες οδηγίες για την χρήση του. Με τον τρόπο αυτό ο ασθενής παίρνει όσα του χρειάζονται, και δεν μπορεί να διατηρεί πλεόνασμα κουτιών που αγοράζει με παραπανίσιες συνταγές.

     Τέλος, πραγματική οικονομία θα προκύψει κυρίως από την ορθολογική χρήση των δοκιμασμένων φαρμάκων και την όχι εύκολη υιοθέτηση των νέων, που βγαίνουν για εμπορικούς λόγους και κοστίζουν συνήθως πολλαπλάσια από τα παλαιά που θέλουν να αντικαταστήσουν. Αυτό θα χρειασθεί συνειδητή προσπάθεια και παιδεία και ενημέρωση τόσο ημών των ιατρών όσο και των ασθενών, αλλά και ανάλογα διοικητικά μέτρα που δεν θα οδηγούν σε θεραπευτικά αδιέξοδα.

[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ 28/11/2012]

Αρνητές

Αντιγράφω από το ιστολόγιο taxalia [με την επιφύλαξη ότι η λέξη SLOVENSKO στο κέρμα παραπέμπει περισσότερο στη Σλοβενία παρά στη Σλοβακία, όπως γράφει το κείμενο]:

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Εθνικής Τράπεζας της Σλοβακίας (NBS) ενέκρινε την αρχική πρόταση για το σχεδιασμό αναμνηστικού κέρματος, που απεικονίζει την άφιξη της αποστολής των Κυρίλλου και Μεθοδίου στη Μεγάλη Μοραβία -για την 1150η επέτειο και ως εκ τούτου ήταν... αναγκαία η απεικόνιση σταυρού και φωτοστέφανων.

      Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ορισμένα κράτη μέλη όμως προέβαλλαν αντιρρήσεις. Ο λόγος ήταν "η ανάγκη να σέβονται την αρχή της θρησκευτικής ουδετερότητας, η οποία απορρέει από το άρθρο 22 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης".

     Τελικά το Δ.Σ. της Τράπεζας της Σλοβακίας απεδέχθη τις αντιρρήσεις και απέσυρε το σταυρό και τα φωτοστέφανα, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας.

     "Ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων δεν περιέχει αρχή της θρησκευτικής ουδετερότητας. Αντίθετα, αναφέρει: Η Ένωση σέβεται την πολιτιστική, θρησκευτική και γλωσσική πολυμορφία. Δεν ξέρω τι είναι αυτή η φράση και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για να λογοκρίνει την εμφάνιση των δύο χριστιανικών αγίων σε ένα αναμνηστικό κέρμα. Εάν αυτό είναι ο σεβασμός της πολιτισμικής και θρησκευτικής πολυμορφίας, τότε το κομμουνιστικό καθεστώς ήταν γεμάτο από τέτοιους σεβασμούς", αντέδρασε στην NBS η ευρωβουλευτής Anna Záborská.

     Η Ευρωβουλευτής Anna Záborská ζητά από το Διοικητικό Συμβούλιο της Τράπεζας να ανακαλέσει την απόφασή της να αφαιρέσει σταυρούς και φωτοστέφανα των Κυρίλλου και Μεθοδίου στο επερχόμενο αναμνηστικό κέρμα. Σύμφωνα με τις δηλώσεις της Záborská " η Σλοβακία επιβάλλει λογοκρισία στη δική της ιστορία".

     Πάντως Μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του γερμανικού κόμματος της Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωσης, έκανε λόγο για μια ακόμη απόφαση με αντιχριστιανικά κριτήρια.

     «Θέλουν να εκδιώξουν τον χριστιανισμό από την δημόσια σφαίρα της ζωής. Η απόρριψη της πρότασης είναι γελοία, διότι με την ίδια λογική θα μπορούσε από το Βέλγιο, την Ολλανδία και την Ισπανία να αφαιρεθούν οι κορώνες των βασιλικών, για να μην βλάψουν τα συναισθήματα των Δημοκρατικών με τα μοναρχικά σύμβολα», δήλωσε το Μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Πανωλεθρίαμβος

Αντιγράφω τη... λέξη της ημέρας από τον σημερινό κύριο τίτλο της νεότευκτης ‘Εφημερίδας των Συντακτών’. Αποδίδει με περισσή ακρίβεια την τρέχουσα πραγματικότητα. Χωρίς καμιά διάθεση ειρωνείας, υιοθετώ αυτό που είπαν διάφοροι υπουργοί, ότι «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα». Διότι η πολυπόθητη δόση που μας δίνουν οι δανειστές μας δεν θα δοθεί βέβαια δωρεάν, αλλά απαιτεί και δική μας προσπάθεια και κόπο. Άλλωστε, το να δώσεις μια ακόμη ‘δόση’ στον εξαρτημένο χρήστη που βρίσκεται σε στέρηση είναι η εύκολη λύση. Το να τον βοηθήσεις να σπάσει τις αλυσίδες της εξάρτησης και να σταθεί στα πόδια του ελεύθερος θέλει μόχθο δικό του και σκληρή εργασία. Ως ‘στοίχημα’ μας το παρουσιάζουν πολλές εφημερίδες, και γράψαμε παλιότερα ότι η λέξη (κακή απόδοση του αγγλικού challenge) δημιουργεί την εντύπωση τυχερού παιγνίου, ενώ η πραγματική σημασία της είναι πρόκληση, δηλαδή άθλημα που το αναλαμβάνει κανείς και δίνει τον εαυτό του για να το κατακτήσει. Άλλο πρέφα και άλλο στίβος--κι όταν αλλάζουμε αγώνισμα, πρέπει να αλλάξουμε μυαλό και νοοτροπία, να μετα-νοήσουμε, διορθώνοντας κακές έξεις και συμπεριφορές του παρελθόντος. Κι όταν αρχίσουμε να το κάνουμε αυτό, όλα είναι δυνατά. Στην πρόταση «Ει δύνασαι πιστεύσαι...» μπορούμε να απαντήσουμε «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία»;

Κατακόμβη

Η ατμόσφαιρα ήταν σχεδόν πρωτοχριστιανική. Η κρύπτη του Αγ. Δημητρίου φιλοξένησε για άλλη μια φορά τις προάλλες βραδινή Θ. Λειτουργία σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερο, και ιδιαίτερα κατανυκτικό. Κλείνοντας τα μάτια μπορούσε κανείς να μεταφερθεί νοερά στις αρχές του 4ου αιώνα, τότε που ο πολιούχος Άγιος κήρυττε και κατηχούσε τους νέους της πόλης. Κόσμος πολύς, κάθε ηλικίας και εμφάνισης. Μια ξεχωριστή ευκαιρία.  

 

 

 

Φορολογικές εικασίες

Σίγουρα θα πρέπει να κατέχονται από μια ιδιαίτερη μορφή διαστροφής όσοι καταστρώνουν φορολογικά νομοσχέδια (ίσως στην τελευταία διεθνή ταξινόμηση των ψυχικών νόσων, γνωστή ως DSM-V, να υπάρχει κάποια σχετική υποπερίπτωση). Έτσι, διαβάζουμε στο υπό επεξεργασίαν κείμενο ότι αν κανείς αγοράσει ένα ακίνητο π.χ. 100 χιλιάδες ευρώ και το πουλήσει 120 χιλιάδες, θα πληρώνει φόρο υπεραξίας για τις 20 χιλιάδες που κέρδισε. Ας κάνουμε μια μικρή παύση για να γελάσει όσο θέλει ο κάθε πικραμένος στην αφελή σκέψη ότι μπορεί να πουλήσει ακίνητο σήμερα (και στο ορατό μέλλον...) και μάλιστα να βγάλει και κέρδος. Όταν κοπάσει η θυμηδία, ας σκεφθούμε πιο ψύχραιμα και θετικά. Αν πουλήσει το ακίνητο 70 χιλιάδες (και πολλά λέμε...), θα τον αποζημιώσει άραγε το κράτος για την χαμένη ‘υπεραξία’;
     Αυτά και άλλα διάφορα που προτείνονται από τους νομοπαρασκευαστές με κάνουν να πιστεύω ότι η εναλλακτική υπόθεση, ότι δηλαδή κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς κρατούσαν διάπλατα ανοιχτές τις ομπρέλες τους όταν έβρεχε ευφυΐα, δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

Νυκτερινά

Η νυκτερινή Θεσσαλονίκη έχει γωνιές κοσμήματα, 

  
έχει και άλλες... να κλείνεις τα μάτια και να πιάνεις τη μύτη σου. 

Η τελευταία... εικαστική πρόταση οφείλεται στην ΠΟΕ-ΟΤΑ που συμβάλλει στην διακόσμηση της πόλης μας με τον δικό της χαρακτηριστικό τρόπο. Την ευχαριστούμε.

Risus sardonicus

Ξέρω, το παράκανα τελευταία με τα λατινικά, αλλά έλα πού θυμήθηκα τον ‘σαρδόνιον γέλωτα’... Ξαναδιάβαζα πρόσφατα ένα παλαιό αγγλικό βιβλίο κλινικής διαγνωστικής, και η κλασική εικόνα του συσπασμένου προσώπου με τα τραβηγμένα μισάνοιχτα χείλη σ’ ένα μόνιμο, παγωμένο, ειρωνικό χαμόγελο (όπως εκείνο του κινηματογραφικού ‘Τζόκερ’) βρέθηκε κάποια στιγμή μπροστά μου. Η διάγνωση; Τέτανος (αλλά ενδεχομένως και δηλητηρίαση με στρυχνίνη, που προκαλεί τετανικό σπασμό). Σπάνια νόσος στην εποχή μας, χάρη στους εμβολιασμούς και τη χρήση αντιτετανικών ορών σε κάθε επικίνδυνο ή ύποπτο τραύμα. Ωστόσο, την συσχέτισα νοερά με το σημερινό ελληνικό κράτος. Βρίσκεται κι αυτό σε διαρκή τετανικό σπασμό, που γίνεται πιο επώδυνος με κάθε ερέθισμα (νέα μέτρα, απειλητικές ειδήσεις, διαδόσεις και διαρροές). Αντιδρά κι αυτό όπως ο ασθενής με τέτανο, που συσπάται στη χαρακτηριστική στάση ‘δίκην τεταμένου τόξου’ από παραμικρές αφορμές όπως αλλαγή στο φωτισμό ή τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, ελάχιστο άγγιγμα κτλ. Η στάση αυτή περιγράφεται στα παλαιά ιατρικά συγγράμματα ως ‘οπισθότονος’, όρος που απαντάται και στην Παλαιά Διαθήκη («και οπισθότονος ανίατος», Ωδή Μωυσέως, Δευτερονόμιο), και θυμίζει τον άγνωστο στρατιώτη στο ομώνυμο μνημείο της Πλατείας Συντάγματος, εκεί στους πρόποδες της Βουλής των Ελλήνων. Όντως ανίατη κατάσταση: μόνο σε θαύμα μπορεί κανείς να ελπίζει όσο συνεχίζει να χαμογελά σαρδόνια, χωρίς επίγνωση της πραγματικής κατάστασης...

Ad calendas graecas

Ούτε και χθες βγήκε ο πολυπόθητος ‘λευκός καπνός’ στο κρίσιμο (ακόμη ένα...) Eurogroup. Τη Δευτέρα τώρα, και βλέπουμε. Η λατινική φράση του τίτλου (= στις ελληνικές καλένδες) ξαναβρίσκει νέο νόημα στην εποχή μας. Όσο για τα δισμύρια που προσδοκούμε, αναβάλλονται κι αυτά αντίστοιχα. Μόνο που τα δικά μας αποθέματα έφταναν μέχρι την περασμένη εβδομάδα, όπως μας έλεγαν μέχρι πρό τινος ‘οι τούτων κύριοι’. Άρα, να υποθέσουμε ότι τώρα ζούμε χωρίς ‘λίπος’ στην τράπεζα; Η εναλλακτική υπόθεση (ότι οι υπεύθυνοι μας έλεγαν ψέματα) είναι πραγματικά αδιανόητη. Διότι αυτοί είναι έντιμοι άνθρωποι, όπως λέγει με πικρό χιούμορ ο Μάρκος Αντώνιος για τους δολοφόνους του Καίσαρα στην ομώνυμη τραγωδία του Σαίξπηρ.

Επιτύμβιο

Ξαναπερνώντας σήμερα από το ιστολόγιο του Locus Publicus έκανα την κάπως μακάβρια σκέψη πως η σελίδα αυτή παίζει τον ρόλο ενός ζωντανού μνήματος (ή μνημείου). Συνεχίζει να υπάρχει, να ανανεώνεται ως προς τις αναρτήσεις των άλλων ιστολογίων που παρακολουθούσε ο Μάκης, να ζει και να λειτουργεί ως κόμβος επικοινωνίας. Έστω κι αν οι αναρτήσεις του συγγραφέα έχουν ‘παγώσει’ στις 5 Μαΐου 2012. Έστω κι αν έμαθα, σχεδόν τυχαία, κάπου τον Σεπτέμβριο ότι ο ιστολόγος αυτός έφυγε για πάντα από τον ιστοχώρο και από αυτή τη ζωή. Δεν τον γνώριζα καθόλου, ακόμη και τη φωτογραφία του την είδα μόνο μετά θάνατον. Κάποια στιγμή με τράβηξε το γράψιμό του, η λογική κριτική του σκέψη πάνω στα τρέχοντα, όπως τα έβλεπε από το άλλο ημισφαίριο. Είχαμε κατά καιρούς ανταλλάξει μερικά σχόλια--αυτό ήταν όλο. Κι όμως υπό μία έννοια ήμασταν πιο κοντά απ’ ό,τι με πολλούς συντοπίτες μας. Κάθε τόσο περνάω από το μπλογκ του, τον μνημονεύω (καλόν Παράδεισο να έχει), και βλέπω τη λίστα του ("Άλλοι σοφοί του Internet") ανανεωμένη, όπως τα φρέσκα λουλούδια που βλέπουμε να έχουν αποθέσει κάποιοι σε μνήματα αγνώστων μας ανθρώπων.

Γενιά Πολυτεχνείου

Πριν ‘κρυώσει’ η φετεινή Πολυτεχνειάδα, ας σημειώσω δυο σκέψεις. Πολλά λέχθηκαν και γράφτηκαν τις μέρες αυτές για τη γενιά του τίτλου. Λοιπόν, το να ανήκεις σε μια συγκεκριμένη ‘γενιά’ δεν σε καθιστά γενικά και αυτομάτως ήρωα δια βίου (αν μικρός ήμουν καλό παιδί, δεν σημαίνει ότι αποκλείεται να γίνω κλέφτης, απατεώνας ή ό,τι άλλο αργότερα, και αντιστρόφως βέβαια). Συνεπώς η ηρωική στάση σε μια δεδομένη στιγμή και συγκυρία δεν παρέχει ισόβια εγγύηση ή ασυλία, ούτε σημαίνει ότι από εκεί και πέρα όλοι σου χρωστάνε και δικαιούσαι μόνο να απαιτείς χωρίς να προσφέρεις ή να πειθαρχείς στους νόμους. Και βέβαια, η επιδημία των καταλήψεων (ή των δημοσίων βανδαλισμών) ‘έτσι για γούστο’ τα τελευταία 38 χρόνια δεν έχει καμία σχέση με μια εξέγερση απέναντι σ’ ένα τυραννικό καθεστώς: είναι απλώς μια κακέκτυπη ‘γενόσημη’ απομίμηση, μόνο για τον σαματά. Κάποτε πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το σιτάρι από τα πίτουρα. Και να θυμόμαστε τη λαϊκή ρήση (ασφαλώς παράφραση του Δημοσθενικού ‘τελευταίου εκβάντος’) ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

     Σημ. Είχα γράψει τα παραπάνω όταν μου έστειλαν το αναλυτικό κείμενο του Χρύσανθου Λαζαρίδη, που αξίζει να αναγνωσθεί, για την αποκατάσταση μιας κάποιας αλήθειας.

Απεμπλουτισμένο ουράνιο

Διάβασα προχθές δημοσίευμα στο ΒΗΜΑ σύμφωνα με το οποίο υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες ότι στο Κοσσυφοπέδιο καταγράφονται ασυνήθιστα υψηλά ποσοστά λευχαιμίας και άλλων καρκίνων, για τα οποία ενοχοποιούνται τα βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου (κάπου 30.000 αναφέρονται) που χρησιμοποίησε το ΝΑΤΟ στους βομβαρδισμούς πριν από δεκαπέντε χρόνια. Αν οι ‘απέναντι’ (όποιοι κι αν ήταν) είχαν χρησιμοποιήσει απεμπλουτισμένο ουράνιο (ή κάποιο άλλο αμφιλεγόμενο όπλο), θα τους είχαμε στήσει στον τοίχο (ή σε κάποιο διεθνές δικαστήριο) για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος. Όταν οι ‘φίλιες δυνάμεις’ κάνουν το ίδιο πράγμα, έχουμε τον τρόπο να επιστρατεύουμε ακόμη και τη δική μας επιστημονική κοινότητα για να βγαίνουμε λάδι (αν θυμούμαι καλά, την εποχή εκείνη το British Medical Journal είχε δημοσιεύσει κύριο άρθρο σύμφωνα με το οποίο το απεμπλουτισμένο ουράνιο δεν είναι καρκινογόνο). Δυο μέτρα, δυο σταθμά...

"Χωρίς εμού..."

Άκουσα προχθές ένα ανέκδοτο που έχει ένα ιδιαίτερο περιεχόμενο. Ένας άθεος περιφέρεται με το αυτοκίνητο στο κέντρο της πόλης αναζητώντας απεγνωσμένα πάρκινγκ. Μετά από αρκετή ώρα άγονης έρευνας, κι ενώ περνάει μπροστά από ένα ναό, αναφωνεί: «Θεέ, βρες μου κάπου να παρκάρω, κι εγώ θα έρχομαι στην εκκλησία κάθε Κυριακή!» Εκείνη τη στιγμή βλέπει κάπου ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο να φεύγει, οπότε γυρίζει προς το ναό και λέει: «Άσε, Θεέ, βρήκα μόνος μου!»
     Αναρωτιέμαι μήπως κάπως έτσι σκεφτόμαστε και ενεργούμε κι εμείς σε πολλές περιπτώσεις.

Πανδαισία

Εποχή της ετήσιας ‘καθηγητικής’ απόδρασης προς τη Θεσσαλία. Τα κλειστά Τέμπη (λόγω συντήρησης των προστατευτικών έργων στα βράχια) προσφέρουν ευκαιρία για παρακάμψεις φυσιολατρικού χαρακτήρα. Μεγάλο το δίλημμα: βουνό ή θάλασσα; Καλλιπεύκη ή Αγιόκαμπος; Διαλέγω την παραλία. Ομόλιο, Στόμιο, Κόκκινο Νερό. Δήμος Μελιβοίας--ποια νάταν αυτή; Η μέρα είναι μοναδική. Στ’ αριστερά μου κυανοπράσινα κύματα με λευκές σειρές ‘προβατάκια’. Η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη. Σταματώ για αγνάντεμα. Βλέπω στο βάθος καθαρά τα τρία πόδια της Χαλκιδικής και μια αχνή τρίγωνη μύτη που δεν μπορεί να είναι παρά ο Άθως. Δυστυχώς η μπαταρία του κινητού με προδίδει, κι έτσι αναλαμβάνει η πέννα να αναπληρώσει την κάμερα. Στη στεριά, πανδαισία χρωμάτων. Όλυμπος και Κίσσαβος μοιράζονται τα πρώτα χιόνια--δεν χρειάζεται να πούμε ποιος παίρνει τη μερίδα του λέοντος. Εδώ κι εκεί οργωμένη γη, μεριές-μεριές με νιόβγαλτη πρασινάδα. Το σκούρο πράσινο των αειθαλών εναλλάσσεται με τη χρυσή σκουριά από λεύκες και πλατάνια. Πιο πέρα ασημένιες ελιές, φορτωμένες καρπό, έτοιμες για συγκομιδή. Η παλέτα του Θεού σε πλήρη ανάπτυξη. Ένα λευκό μισοφέγγαρο, στις τελευταίες του μέρες, αψηφά τον ήλιο που μεσουρανεί χωρίς να μπορεί να το σβήσει. Το βοριαδάκι σαλεύει τα πάντα στο διάβα του. Ποιος μπορεί να σκέφτεται παλιονομοσχέδια τώρα; Η ζωή σφύζει γύρω μας, πολύ όμορφη για να την αγνοούμε. Η απεργία της ΕΡΤ σημαίνει ότι το ραδιόφωνο προσφέρει καλή μουσική συντροφιά. Συνεχίζω τον δρόμο. Στην Παλιουριά τα κύματα θυμίζουν Χαβάη. Στην Κουτσουπιά μια χτυπητή μωβ μπουγκαινβίλια κάνει όλα τα άλλα χρώματα να φαίνονται... μουντά. Η μακριά παραλία της Βελίκας και της Σωτηρίτσας είναι γεμάτη από θερινά καταλύματα, εντελώς έρημα πλέον, σε χειμέρια νάρκη. Ο φημισμένος κιθαρίστας John Williams με την παρέα του παίζουν Μπαχ με το δικό τους στυλ, μοναδικό ψυχοφάρμακο. Αφήνω την παραλία και μπαίνω στον κάμπο της Λάρισας. Άλλου είδους ‘χιόνι’ εδώ, οι λευκές τούφες του βαμβακιού πάνω στα ώριμα φυτά ή όπου αλλού τις πήρε ο άνεμος. Εδώ κι εκεί λάκκοι γεμάτοι νερά από τη χθεσινή βροχή--καμιά σχέση με τη σημερινή ηλιόλουστη μέρα. Παρακάτω, σε μια κορφή διακρίνω ένα τσιμεντένιο πολυβολείο, απομεινάρι μιας εποχής που κανείς δεν θέλει να θυμάται ή να ξαναζήσει. Ένα γεράκι απολαμβάνει την κρύα λιακάδα κουρνιασμένο αγέρωχα πάνω στα σύρματα της ΔΕΗ. Δόξα τω Θεώ, τί μας λείπει; ‘Και εν τοις σμικροτάτοις η σοφία αυτού και η πρόνοια διαφαίνεται’.

Χρυσός

Τιμώντας τον σήμερα εορταζόμενο Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο, παραθέτουμε τη δική του απλή φιλοσοφία για κάθε περίσταση:

     ‘Ευλογητός ο Θεός ο εάσας τον χειμώνα.

     Ευλογητός ο Θεός ο λύσας τον χειμώνα και ποιήσας γαλήνην.

     Καλά συνέβη; Ευλόγησον τον Θεόν, και μένει τα καλά.

     Κακά συνέβη; Ευλόγησον τον Θεόν, και λύεται τα κακά’

[Χρυσόστομος ΕΠΕ 33, 412]

Και δυο διδάγματα από το απολυτίκιό του:

     ‘Αφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο,

     το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν’.

Όπως έλεγε ο ίδιος κλείνοντας εξόριστος την πολυβασανισμένη εν κόσμω ζωή του, ‘Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν’.

Προνόμια

Δεν έχω την τιμή να γνωρίζω κανέναν υπάλληλο της Βουλής, κι έτσι δεν μπορώ να έχω άμεση γνώμη για το αν η συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων δουλεύει περισσότερο ή λιγότερο σκληρά από κάθε άλλον απασχολούμενο στο Δημόσιο (αυτούς που με περισσή αβροφροσύνη τέως αντιπρόεδρος τέως κυβέρνησης αποκαλούσε ‘κοπρίτες’). Ωστόσο ο υπερβολικός αριθμός τους, ο τρόπος διορισμού τους (εκτός ΑΣΕΠ, και με βασικά προσόντα τον βαθμό συγγενείας με υπουργούς, βουλευτές, προέδρους κ.τ.λ.) και τα ειδικά προνόμια που απολαμβάνουν [ΒΛΕΠΕ ΕΔΩ] δεν δημιουργούν και τις καλύτερες εντυπώσεις. Αν στη συνταγή αυτή προστεθεί και η αστραπιαία αντίδρασή τους στην πρόσφατη απόπειρα μισθολογικής εξίσωσης με τους λοιπούς δημόσιους λειτουργούς και η απειλή τους για απεργία εν μέσω κοινοβουλευτικής συνεδρίας, νομίζω προκύπτουν επαρκή στοιχεία για τη διαμόρφωση άποψης. Από εκεί και πέρα, κάθε τυχόν προσωπική γνωριμία με τέτοια πρόσωπα μάλλον κακό θα μου έκανε. 

Σημ. Λόγω απουσίας το σχόλιο αναρτήθηκε με χρονική απόσταση από το συμβάν, χωρίς να χάνει δυστυχώς την επικαιρότητά του.

Ρίζες

Δεν πρόκειται για την ομώνυμη παλιότερη αμερικανική τηλεοπτική σειρά (Roots, 1977), βασισμένη στο βιβλίο του Alex Haley, που αναφερόταν σε μια ιστορία Αφρικανών σκλάβων που καταλήγουν στην Αμερική, αλλά για τις δικές μας ‘ρίζες’ στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Τις προάλλες, με κάποια αφορμή, θυμήθηκα το πρώτο κείμενο που είχαμε διδαχθεί στο Γυμνάσιο, και προσπάθησα να το καταγράψω από μνήμης: ‘Πιστεύω τω φίλω. Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις. Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει. Τοις των φίλων λόγοις αεί πιστεύομεν. Ει κινδυνεύομεν, ω φίλοι, τους των ανθρώπων τρόπους γιγνώσκομεν. οι μεν γαρ άπιστοι φίλοι ου μετέχουσι του κινδύνου, οι δε πιστοί συγκινδυνεύουσι τοις φίλοις. Πιστοίς φίλοις μάλλον ή χρυσώ και αργύρω πιστεύομεν. Ω φίλε, ο Θεός τους αγαθούς ανθρώπους ου λείπει. Πολλοί άνθρωποι τω πλούτω μάλλον ή τω Θεώ πιστεύουσι’. Ξέχασα τίποτε; Ίσως. Άλλωστε, η όλη άσκηση έγινε κυρίως για την ακροτελεύτια φράση, την αλήθεια της οποίας καθημερινά διαπιστώνουμε στον κόσμο μας.

Κούρσα με τον χρόνο

Το ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ δημοσιεύει σήμερα εκτάκτως το κείμενο του πολυνομοσχεδίου με τα διάφορα ‘μέτρα και σταθμά’ που επίκεινται ως προαπαιτούμενα της δόσης. Προσπάθησα να το ανοίξω, αλλά εμφανίσθηκε μια σειρά από κουκίδες που εκτείνεται σε μήκος 216 σελίδων. Αυτό το... κρυπτογράφημα θα πρέπει να αναγνωσθεί, να μεταφρασθεί σε απλά ελληνικά (αν όχι από 72 ελληνομαθείς μεταφραστές όπως η Εβραϊκή Βίβλος, τουλάχιστον από έναν σύγχρονο Σαμπολιόν, που αποκρυπτογράφησε τα ιερογλυφικά στη στήλη της Ροζέτας), να αναγνωσθεί προσεκτικά και με κριτικό πνεύμα από 300 άτομα, και στη συνέχεια να ψηφισθεί υπεύθυνα. Και όλα αυτά μέσα σε 48 ώρες. Κάτι μου λέει ότι πολλοί θα ακολουθήσουν τη μέθοδο Χρυσοχοΐδη ("Δεν το διάβασα, αλλά το ψήφισα"). Αληθινός Ηράκλειος άθλος! Υποκρισίας βέβαια το ανάγνωσμα, μια και το 'πακέτο' περιλαμβάνει ένα σωρό ετερόκλιτες διατάξεις (λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι), που ζητείται να αντιμετωπισθούν με την κλασική συνταγή της Φυσιολογίας: Όλον ή ουδέν (πού να την εξηγούμε τώρα για τους μη ιατρούς...). Δεν θα ήταν ευκολότερο (και πιο τίμιο) να ζητήσουν μια λευκή επιταγή; Και τότε θα βλέπαμε τί θα έπαιρναν.

Οφθαλμαπάτες

Ζητώ συγγνώμη για το ολίγον πικάντικο ανέκδοτο, αλλά μου ακούγεται επίκαιρο. Κάποιος, λέει, γυρίζει αιφνιδιαστικά στο σπίτι και συλλαμβάνει επ’ αυτοφώρω τη γυναίκα του σε ανάρμοστες περιπτύξεις με τον καλύτερό του φίλο. Πριν καν ανοίξει το στόμα του, ο ‘φίλος’ τον προλαβαίνει: «Ποιον θα πιστέψεις, τα μάτια σου ή εμένα;» Πού έγκειται η επικαιρότητα; Στο ότι πολλοί πολιτικοί, αλλά και αρθρογράφοι σε έγκριτες εφημερίδες, προσπαθώντας να μας πείσουν για τα οφέλη που θα προκύψουν από τα προτεινόμενα σκληρά μέτρα, μας θέτουν το δίλημμα: «Τι πιστεύετε: αυτά που βλέπετε με τα μάτια σας ή αυτά που εμείς σας λέμε;» Προφανώς, κατά τη γνώμη τους, όλοι μας χρειαζόμαστε... οφθαλμίατρο.

Ίρις

Μετά τη χθεσινή βροχή. Παρήγορο σημάδι σε δύσκολους καιρούς...

Βουλευτική πειθαρχία

Να αποτολμήσω μια πρόβλεψη για ορισμένους (τουλάχιστον) βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού (διαφόρων αποχρώσεων); Θα επιχειρηματολογήσουν μεν κατά των μέτρων, εκτός ή και εντός αιθούσης, θα τα υπερψηφίσουν όμως όταν έρθει η κρίσιμη ώρα. Κάτι μου θυμίζει αυτό… Πριν αρκετά χρόνια είχα ακούσει από συνάδελφο πανεπιστημιακό ότι σε μια εκλογή για θέση λέκτορα υπήρχαν επτά υποψήφιοι: έξι τελειωμένοι ειδικοί, με σπουδές στο εξωτερικό, μεταπτυχιακά και άλλα προσόντα, και ένας γιος καθηγητή της σχολής που δεν είχε ακόμη τελειώσει την ειδίκευσή του, είχε όμως γίνει εγκαίρως διδάκτωρ ελέω… πατρός. Την ώρα της τελικής κρίσης οι εκλέκτορες έλαβαν καθένας τον λόγο, εγκωμίασαν έναν-έναν όλους τους καταξιωμένους υποψηφίους, περιέγραψαν με επαίνους τα προσόντα τους, και κατέληξαν να ψηφίσουν τον ειδικευόμενο γιο του καθηγητή, διότι (όπως αιδημόνως ομολόγησε ο συνάδελφος) με τη σειρά τους περίμεναν σε κάποια μετέπειτα φάση την ψήφο του καθηγητή για τη δική τους εξέλιξη στην ακαδημαϊκή ιεραρχία. Τόσο καλά, τόσο απλά, τόσο ρωμέικα.