Πρέπει ή δεν πρέπει ο πρωθυπουργός ή οι υπουργοί μιας χώρας να διεξάγουν, εκτός της φανερής, και μυστική διπλωματία; Πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουν επαφές που ενδέχεται να αποδώσουν καρπούς πολιτικούς, οικονομικούς, στρατηγικούς κτλ; Είναι απαραίτητο ή σωστό να γίνονται όλα υπό το φως της δημοσιότητος; Μήπως είναι χειρότερο να αφήνονται οι πάντες να κάνουν υποθέσεις ή φαντασιοκοπίες για όσα τελούνται εν κρυπτώ διότι αυτό εξάπτει τις ορέξεις των κερδοσκόπων;
Ίσως τα παραπάνω ερωτήματα να μην αναφύονταν καν υπό άλλες συνθήκες. Όταν όμως ο πολιτικός κόσμος δικαιολογημένα βρίσκεται στο στόχαστρο της καχυποψίας των πολιτών και κάθε φήμη ή διάδοση προκαλεί πλήθος ερμηνειών, από τις πιο αθώες μέχρι εκείνες τύπου κώδικα ντα Βίντσι, τότε η διαφάνεια μάλλον είναι επιβεβλημένη. Και για να είναι πιο διαφανής η διαφάνεια (αν επιτρέπεται ο πλεονασμός), θα πρέπει οι πολιτικοί όλων των κομμάτων να ενεργήσουν συντεταγμένα και χωρίς αμοιβαίες ύβρεις, με συμφωνημένο κοινό στόχο την καλύτερη δυνατή λύση για τον τόπο και τους πολίτες του. Εξάλλου, η έξοδος από την κρίση δεν προβλέπεται να είναι υπόθεση μιας κοινοβουλευτικής θητείας μόνο. Όσο νωρίτερα το πάρουν όλοι τους είδηση, τόσο καλύτερα. Ίσως.
[Απεστάλη στην Καθημερινή]
