Μακροοικονομικά

Άκουγα στο ραδιόφωνο μια συζήτηση για το πώς και γιατί οι μεγάλες οικονομίες περνούν σοβαρή κρίση, ενώ οι μικρότερες ανέχονται τις ‘φουρτούνες’ με λιγότερη ζημία. Αυτό βέβαια σε πρώτη ανάγνωση θυμίζει την παροιμία «εδώ καράβια πνίγονται και βάρκες αρμενίζουν». Οικονομολόγος δεν είμαι, κι έτσι ο δικός μου νους πάει στα μικρόβια, τα έντομα και τους δεινοσαύρους. Είναι γνωστό ότι οι μικροσκοπικοί οργανισμοί, που τόσο μας ταλαιπωρούν και μας απειλούν κάθε τόσο με τις μεταλλάξεις και τα άλλα βιολογικά τερτίπια τους, καταφέρνουν να επιβιώνουν ανά τους αιώνες, ενώ οι υπερμεγέθεις διπλόδοκοι και βροντόσαυροι, που τόσο αγαπούν ο κινηματογράφος και τα μικρά παιδιά, εξαφανίσθηκαν από το πρόσωπο της γης. Μπορεί βέβαια να έπεσαν θύματα κάποιου αστεροειδούς όπως μας λένε οι παλαιοντολόγοι, αλλά σκεφθείτε τι διατροφικές ανάγκες έχει ένας τεράστιος οργανισμός δεκάδων τόννων βάρους. Μαθηματικά η οποιαδήποτε έλλειψη τροφής θα επηρεάσει κυρίως αυτόν και όχι το κουνούπι ή τη σαλμονέλλα ή τον ιό της γρίπης. Κατ’ αναλογίαν, μεγάλοι οικονομικοί οργανισμοί, επιχειρήσεις, ακόμη και κράτη ολόκληρα, έχουν τόσο απλωμένες τις δραστηριότητές τους και έχουν δημιουργήσει τόσο μεγάλες ανάγκες, ώστε είναι εκτεθειμένοι σε ποικίλους κινδύνους, που θα επιφέρουν μεγαλύτερες ζημιές αν επέλθουν. Και για να κάνουμε μια απλή θεολογική προέκταση, ας θυμηθούμε τον Απόστολο Παύλο που γράφει στον Τιμόθεο ότι «ῥίζα πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία» [Α΄ Τιμ. 6:10], η απληστία και αχορτασιά που πάντοτε βλέπει λίγο αυτό που έχει και επιδιώκει το περισσότερο. Μέχρι που εμφανίζονται οι ισχνές αγελάδες του παλαιοδιαθηκικού ονείρου του Φαραώ και καταβροχθίζουν τις παχιές.

Ρωμέικα

 
 [Σκίτσο του Ηλ. Μακρή, Καθημερινή 28/9/2022]

Αντιγράφω από την πρώτη σελίδα της Καθημερινής (27/9): «H ελληνική κοινή γνώμη έμαθε πριν από πολλά χρόνια ότι μία γερμανική εταιρεία [δική μου σημ.: η Siemens] δωροδοκούσε συστηματικά κόμματα και στελέχη δημόσιων επιχειρήσεων, όλων των αποχρώσεων. Χθες έμαθε ότι, παρά τις πολλές αποδείξεις και την ομολογία ενοχής της εταιρείας, κανείς δεν πρόκειται να τιμωρηθεί. Κυρίως επειδή η εκδίκαση της υπόθεσης άργησε πολύ. Άλλη μία «πολύκροτη» υπόθεση ξεκίνησε με πολύ θόρυβο και κατέληξε στη μη απονομή δικαιοσύνης». Θυμάστε άραγε έναν Χριστοφοράκο που απασχόλησε για αρκετό διάστημα την επικαιρότητα τω καιρώ εκείνω; Ήδη ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου παρεμβαίνει και ζητεί εισαγγελική έρευνα για την όλη υπόθεση. Απορία ενός μη νομικού: γιατί τέτοιες παρεμβάσεις γίνονται μόνο όταν μια τέτοια υπόθεση έχει φτάσει κυριολεκτικά στο ‘αμήν’;

     Και ύστερα απορούμε και εξανιστάμεθα και αγανακτούμε όταν οι ξένοι ορίζουν ως αρμόδια ξένα δικαστήρια για την εκδίκαση τυχόν διαφορών με το ελληνικό κράτος (όπως π.χ. στην εποχή των μνημονίων). Μάλλον κάτι ξέρουν από ρωμέικο δίκαιο. 

     ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Όσοι ενδιαφέρονται, μπορούν να αναζητήσουν τα σχόλια που κάναμε εδώ κατά καιρούς για το θέμα, γράφοντας Siemens στο πλαίσιο αναζήτησης στην επάνω αριστερή γωνία του ιστολογίου και πατώντας Enter.

Ορόσημα

 

 

Απρόσκλητα, η σημερινή ημερομηνία μου χτυπάει ένα νοερό καμπανάκι: κάτι κρύβει. Λίγο ανασκάλεμα, και η σημασία της βγαίνει στην επιφάνεια. Μα βέβαια! Τα ‘ΓορΓά παρεστιΓμένα’ έχουν γενέθλια. Μια τέτοια μέρα είδαν για πρώτη φορά το φως της οθόνης, πριν… πόσα χρόνια; Δεκαπέντε πέρασαν από τότε. Οι αναρτήσεις ξεπέρασαν τις τρεις χιλιάδες, τα σχόλια κοντεύουν τις τέσσερεις. Κάτι που ξεκίνησε σαν ένα είδος ‘Me Too’ (= αφού γράφουν όλοι, γιατί όχι κι εγώ;) έφθασε να γίνει τακτική απασχόληση, γέμισμα χρόνου, χώρος εκτόνωσης για πιεστικά θέματα, επαγγελματικά, κοινωνικά, πολιτικά (όχι όμως κομματικά), καμιά φορά και πνευματικά, ίσως προκλητικά, όχι όμως ανατρεπτικά ή αιρετικά. Κατάθεση σκέψεων προσωπικών, με την ελπίδα να αποτελούν αφορμές για υγιή προβληματισμό και εκλογίκευση της ζωής μας που με τόσο παραλογισμό βομβαρδίζεται από όλες τις μεριές. Αν η ελπίδα αυτή δικαιώνεται, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Όσοι θέλουν, ας κοινοποιήσουν τις όποιες εντυπώσεις τους.

     Ωστόσο, κάθε αρχή έχει κάποια στιγμή και το τέλος της. Έτσι διαβάζω προχθές στο μπλογκ της φίλης και γειτόνισσας ‘Αχτίδας’ την αναγγελία ότι κάνει την τελευταία της ανάρτηση. Τα ιστολόγιά μας είναι συνομήλικα, κι εκείνη το 2007 το ξεκίνησε. Διαφορετική η θεματολογία της, πολλά τα ενδιαφέροντά της, όλα δημιουργικά και… νόστιμα, ακούραστη η ίδια παρά τα προβλήματα της υγείας της, πάμπολλοι οι ακόλουθοι και φίλοι της (δεν τολμώ να συγκριθώ αριθμητικά μαζί της…). Της εύχομαι να είναι καλά, πάντα με καθαρό μυαλό, και την περιμένουμε να αλλάζει κάθε τόσο γνώμη και να μας δίνει ένα στίγμα της.

     Τέλος, μαθαίνω από τις διαδικτυακές εφημερίδες για τον προχθεσινό θάνατο της συγγραφέως Hilary Mantel. Ξεκινώντας από προσωπική φιλοδοξία ‘να κάνει κάτι’ έφθασε να γίνει ένα από τα πιο διάσημα και βραβευμένα ονόματα στο ιστορικό μυθιστόρημα. Βρίσκω ένα παλιότερο άρθρο της σε αγγλική εφημερίδα. Ένα ακόμη ψηφιακό ίχνος στην Σαχάρα του Διαδικτύου, γεμάτη από εικονικές πατημασιές, άλλες πασίγνωστες, άλλες εντελώς άγνωστες. Ένα είδος άυλης ‘αιωνιότητας’, με τα μέτρα του κόσμου αυτού. Μια πρόγευση της αληθινής Αιωνιότητας, όπου τα ίχνη δεν θα σβηστούν ποτέ.

Πολιτισμικές ακρότητες

Δεν πρέπει να περάσει ασχολίαστη η εξέγερση που εξελίσσεται αυτές τις μέρες στο Ιράν, με αφορμή τον θάνατο μιας 22χρονης κοπέλας, της Μαχσά Αμίνι, που συνελήφθη και ξυλοκοπήθηκε από την ‘Αστυνομία Ηθών’ γιατί, λέει, ξέφευγαν μερικές τούφες από μαλλιά από το χιτζάμπ, την μαντίλα που φορούσε στο κεφάλι της. Οι διαμαρτυρίες στη χώρα γενικεύθηκαν, η αντίδραση του ισλαμικού κράτους είναι βίαιη, και ήδη έχουν καταγραφεί πάνω από 30 θάνατοι διαδηλωτών, από ένα καθεστώς που δεν υπολογίζει ιδιαίτερα την ανθρώπινη ζωή, όπως έχει δείξει σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν. Αν η ‘πολιτισμένη’ Δύση έχει πιάσει το άκρο της χωρίς όρια έκθεσης και εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος εν ονόματι κάποιας κακέκτυπης ‘ελευθερίας’ και ισότητας, η φανατική ισλαμική Ανατολή είναι αντιδιαμετρικά ακραία, με την καταστολή και την πλήρη περιφρόνηση και καταπίεση του μισού πληθυσμού της και με τα τραγικά αποτελέσματα που κάθε τόσο βλέπουμε σε διάφορες χώρες. Η μέση οδός της αλληλοαναγνώρισης, του αμοιβαίου σεβασμού των δυο φύλων και της στοιχειώδους αξιοπρέπειας φαίνεται να είναι άγνωστο είδος σ’ έναν κόσμο που έχει χάσει – αν την είχε ποτέ – την αίσθηση του μέτρου και σ’ αυτό, όπως και σε τόσα άλλα θέματα.

     Ευχής έργο θα είναι κάποια στιγμή να ξεφύγουμε από τα άκρα, και να μπορέσει να ζήσει όλος ο κόσμος, σε Ανατολή και Δύση, σε μια πιο ομαλή, πιο ισορροπημένη, πιο λογική πραγματικότητα. Στο μεταξύ ας βλέπουν το Ιράν και το Αφγανιστάν όσοι ανέχονται και υποστηρίζουν την ανεξέλεγκτη ισλαμοποίηση της Ευρώπης.