Μετά από ένα αγιορειτικό τριήμερο, επάνοδος στα καθημερινά του κόσμου τούτου. Κυρίαρχο θέμα στα μέσα ενημέρωσης οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ που διεξάγονται αυτόν τον καιρό και μονοπωλούν, καλώς ή κακώς, το ενδιαφέρον όλων. Παίρνουν και δίνουν οι αναλύσεις και εκτιμήσεις για το τι θα γίνει αν ο ένας ή η άλλη εκλεγεί στο ύπατο αξίωμα της χώρας αυτής και περιβληθεί τον μανδύα του ‘πλανητάρχη’. Θα δούμε άραγε την πρώτη ‘πλανητάρχισσα’; (ή μήπως ‘πλανητάρχιδα’; Ιδού άλλο ένα κρίσιμο ερώτημα που θα απασχολήσει το ελληνικό φιλολογικό κοινό, αν προκύψει το αντίστοιχο αποτέλεσμα).
Δυστυχώς, όπως τονίζουν πολλοί, η εκλογική αυτή διαδικασία αναδεικνύει τα χάσματα και τις διαιρέσεις που έχουν δημιουργηθεί στην αμερικανική κοινωνία, και που χρησιμοποιούνται ως όπλα στην διελκυστίνδα των υποψηφίων. Είναι γνωστό το σλόγκαν ‘Everything is big in America’ (= όλα είναι μεγάλα στην Αμερική). Με τα νυν δεδομένα, αυτό ισχύει και για την ασυνεννοησία και για την πόλωση και για την αντιπαλότητα. Όλα αυτά έχουν αναχθεί στον υπερθετικό βαθμό. Καθώς τα προγνωστικά είναι αμφίρροπα, και έχοντας δει πώς αντιμετώπισαν ο Τραμπ και οι φανατικοί οπαδοί του την προηγούμενη ήττα τους, αυτό σημαίνει ότι και τα 'παρατράγουδα' που φοβούνται πολλοί, ανάλογα με το αποτέλεσμα των εκλογών, μπορεί να είναι εξίσου μεγάλα και τραγικά. Το αρχαίο ‘μέτρον’ είναι άγνωστη ποιότητα στη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου (και όχι μόνο εκεί, βέβαια). Ας ευχηθούμε να το ανακαλύψουν οι πολιτικοί και των δύο πλευρών, έστω και… «ἔν τινι μέτρῳ».
Και μια τελευταία σκέψη. Αφού η εκλογή προέδρου στις ΗΠΑ φαίνεται εν πολλοίς να επηρεάζει ένα μεγάλο μέρος του υπολοίπου κόσμου, μήπως θα έπρεπε να έχει και αυτός ο υπόλοιπος κόσμος δικαίωμα ψήφου; Ίσως δεν πρέπει να το εκλάβουμε μόνο ως ανέκδοτο.
