Ακατάληπτα

Μέρες τώρα, πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα στη χώρα βρίσκονται υπό κατάληψη. Θα πει κανείς: «Ήμουνα νιος και γέρασα. Κάθε χρόνο το ίδιο δεν συμβαίνει;» Δεν θα διαφωνήσουμε με την επισήμανση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός. Βασική δικαιολογία της φετινής κατάληψης είναι η απόφαση της κυβέρνησης να επιτρέψει την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ (και βέβαια αν δεν υπήρχε αυτή η αφορμή, θα βρισκόταν κάποια άλλη, πραγματική ή υποθετική). Ωστόσο, κανείς από τους συμμετέχοντες στις καταλήψεις ή από όσους τους πριμοδοτούν πολιτικά για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα δεν σκέφτεται ότι εδώ και πενήντα χρόνια τα κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καλλιεργούν ακριβώς αυτό που – υποτίθεται – πολεμούν τώρα: την απαξίωση των δημοσίων ΑΕΙ και την στροφή, έστω ως λύση απελπισίας, στα ιδιωτικά. Ποιος θα θέλει να σπουδάσει σε ένα ίδρυμα που κάθε τόσο οι πόρτες του κλείνουν από μια κλίκα κομματικών εγκαθέτων, όταν υπάρχει η δυνατότητα να παρακολουθεί μαθήματα και να δίνει εξετάσεις ανεμπόδιστος; Ποιος καθηγητής θα θέλει να διδάσκει με τον φόβο ότι μπορεί μια μέρα να τον χτίσουν στο γραφείο του ή να καταστρέψουν την ερευνητική του εργασία, όταν παραδίπλα μπορεί να κάνει τη δουλειά του ανενόχλητος, και πιθανώτατα με καλύτερες απολαβές; Και γιατί το κράτος να αναγκάζεται να συντηρεί και να επισκευάζει κατεστραμμένες αίθουσες, να καθαρίζει και να βάφει τοίχους και να επινοεί κάθε φορά λύσεις ανάγκης για να μη χαθεί το εξάμηνο; Αν οι διάφοροι καταληψίες (και οι πάτρωνές τους) είχαν πράγματι σκοπό τη βελτίωση των δημοσίων ΑΕΙ, θα έκαμναν ό,τι μπορούσαν για να διατηρήσουν ψηλά το επίπεδό τους, αντί να τα κλείνουν κάθε τόσο με το «έτσι θέλω» για κομματικούς λόγους. Αλλά βέβαια (κατά τη δική τους λογική) αυτό είναι αποκλειστικά δουλειά των κυβερνήσεων: ο λαός (και οι φοιτητές) δεν έχουν καμιά απολύτως ευθύνη, πέρα από το να κόπτονται για ‘δωρεάν’… τα πάντα. Χωρίς να κουνήσουν ποτέ δημιουργικά το χέρι τους.  

Παρασκήνιο

Τις μέρες αυτές έχει τεθεί σε δημόσια διαβούλευση το προωθούμενο νομοσχέδιο για τον γάμο ομοφυλοφίλων [ΕΔΩ]. Σε κάποιο σχόλιο διάβασα τα εξής ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα:  «Η προβολή του γάμου ομόφυλων ξεκίνησε μετά την αναγγελία μνημονίου του 46ου προέδρου των ΗΠΑ Τζό Μπάϊντεν στις 04-02-2021 στο οποίο οι ΗΠΑ αυτοανακηρύχθηκαν σε προστάτιδα δύναμη των ΛΟΑΤΚΙ+ σε όλο τον κόσμο, και προειδοποιούσαν τα κράτη που δεν λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα νομοθετικής προστασίας με κυρώσεις. Πιθανώς ο φόβος κυρώσεων αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου το σύνδρομο του «καλού μαθητή» των ΗΠΑ και των παγκοσμιοποιητών, οδηγεί την εσπευσμένη θεσμοθέτηση γάμου ομόφυλων από τον σημερινό μας πρωθυπουργό».

     Αναζήτησα και βρήκα το σχετικό μνημόνιο με την υπογραφή του προέδρου [ΕΔΩ], που έχει τον τίτλο ‘Προάγοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα λεσβιών, ομοφυλοφίλων, αμφιφυλοφίλων, διεμφυλικών και queer ατόμων ανά τον κόσμο’. Παραθέτω 2-3 σημεία, αρκετά για να δούμε περί τίνος πρόκειται:

     «[…] Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στην πρωτοπορία του αγώνα αυτού [για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ] […] Πολιτική των ΗΠΑ θα είναι να επιδιώξουν να θέσουν τέλος στη βία και τις διακρίσεις με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα ή έκφραση φύλου ή τα χαρακτηριστικά φύλου, και να ηγηθούν με τη δύναμη του παραδείγματός τους στην προαγωγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων ανά τον κόσμο. Με το μνημόνιο αυτό εντέλλομαι όλες τις υπηρεσίες που λειτουργούν στο εξωτερικό να διασφαλίσουν ότι η διπλωματία και η ξένη βοήθεια των ΗΠΑ προάγει και προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων». Ακολουθούν επιμέρους σημεία, από τα οποία πιο χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα από το αρ. 4: «Όταν ξένες κυβερνήσεις προσπαθούν να περιορίσουν τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων ή δεν εφαρμόζουν νομικά μέτρα προστασίας, συμβάλλοντας έτσι σε ένα κλίμα μη ανοχής, οι υπηρεσίες που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό θα εξετάζουν κατάλληλες αντιδράσεις, που θα περιλαμβάνουν το πλήρες εύρος διπλωματικών και βοηθητικών εργαλείων, και όπου χρειάζεται, οικονομικές κυρώσεις, περιορισμούς βίζας και άλλες δράσεις».  

     Μετά από αυτά, αντιλαμβάνεται κανείς το βασικό κίνητρο της κυβέρνησης για την προώθηση του επίμαχου νομοσχεδίου. Κύριος οίδε τι είδους ‘δράσεις’ έχουν ασκηθεί ή απειλείται να ασκηθούν προκειμένου να επιτευχθεί το αποτέλεσμα που επιδιώκουν οι υπερατλαντικοί ‘ξύμμαχοι’. Να υποθέσουμε ότι η έκδοση ευνοϊκής απόφασης για την πώληση των αεροσκαφών F-35 τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι άσχετη με το θέμα αυτό; Αλλά μάλλον αποτελεί απλή σύμπτωση. Από αυτές που ονομάζουμε σατανικές. Εν προκειμένω, στην κυριολεξία.

Κραυγή απόγνωσης

Ο παραπάνω τίτλος ίσως καταρχήν να ακούγεται ακραίος και υπερβολικός. Ωστόσο έτσι ερμηνεύω την επιστολή μιας φοιτήτριας της Νομικής Αθηνών, που δημοσιεύει ανώνυμα η Καθημερινή. Η γράφουσα εκθέτει τις συνθήκες που επικρατούν στη σχολή της, που βρίσκεται υπό κατάληψη από μια μικρή μειοψηφία ατόμων (περιλαμβανομένων και μη φοιτητών), με αποτέλεσμα οι χιλιάδες άλλοι φοιτητές του ιδρύματος να μη μπορούν να προσέλθουν στις εξετάσεις τους ή να κάνουν μαθήματα. Οι διαδικασίες είναι γνωστές. Συνελεύσεις ατέρμονες, με ιδεολογικά χρωματισμένους ‘φιλιππικούς’ λόγους εγκαθέτων για οτιδήποτε άλλο εκτός από τις σπουδές, φίμωση κάθε προσπάθειας για επιστροφή στο κυρίως θέμα, αποχώρηση των περισσοτέρων φοιτητών λόγω εξάντλησης, εκδίωξη των αντιφρονούντων από κουκουλοφόρους, και μεταμεσονύκτια ψηφοφορία λίγων ‘μιλημένων’ που αποφασίζουν και διατάσσουν και επιβάλλουν το ‘έτσι θέλω’ τους σε όλους. Χωρίς καμιά αντίδραση από τις αρχές, Πανεπιστημιακές και κρατικές. Και βέβαια ανάλογα φαινόμενα καταγράφονται σε όλα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

     Επειδή εδώ και πενήντα χρόνια βλέπουμε κάθε τόσο το ίδιο έργο και έχουμε προσωπική πείρα αναλόγων καταστάσεων από τα φοιτητικά μας χρόνια, συμμεριζόμαστε την ανησυχία της συγκεκριμένης φοιτήτριας και όλων εκείνων που υφίστανται τις ορέξεις μιας αριστερής χούντας. Το κράτος που κόπτεται για φανταστικά ‘δικαιώματα’ στον γάμο ολίγων σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στο πραγματικό δικαίωμα χιλιάδων φοιτητών να σπουδάσουν φυσιολογικά και χωρίς τρομοκρατικές απειλές. Επιτέλους, ας ιεραρχήσει κάποια στιγμή τα προβλήματα που απασχολούν πραγματικά την ελληνική κοινωνία, αντί να δημιουργεί προπετάσματα καπνού με νομοσχέδια που δεν προσφέρουν τίποτε, ενώ αντίθετα υποσκάπτουν τους παραδοσιακούς ιερούς θεσμούς του γάμου και της οικογένειας.