Ενώ οι γείτονές μας συλλαλούν εναντίον μας και σφετερίζονται το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας, εμείς τσικνίζουμε και καρναβαλίζουμε και φοράμε κέρατα στα κεφάλια μας, διυλίζουμε τους κώνωπες των DVD και των blog και καταπίνουμε αμάσητες καμηλοπαρδάλεις ολόκληρες από πλαστούς και ψευδεπίγραφους χάρτες των Βαλκανίων ζωγραφισμένους κατά το δοκούν του καθενός. Προς Θεού όμως, μην τύχει και κατέβουμε στους δρόμους και χαλάσουμε τους λεπτούς χειρισμούς στη διεθνή πρέφα. Μας αρκεί ο καρνάβαλος, δεν είναι τώρα καιρός για ηρωισμούς, ας κρατήσουμε το κεφάλι χαμηλά, όπως έλεγε άλλοτε ο περίφημος ‘Δοξάστε με’ του Χάρυ Κλυν. Ευτυχώς που μας ‘ξελασπώνει’ ο Μίκης (όπως και σε άλλες περιπτώσεις) και νιώθουμε ότι δεν χάθηκε τελείως αυτό που αυτάρεσκα ονομάζουμε φιλότιμο, ή απλά ‘τσίπα’. Χωρίς να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται.
Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008
Ο ασφαλισμένος Ιβάν Ντενίσοβιτς (25/2/2008)
Δανείζομαι τον τίτλο από την ομώνυμη χθεσινή επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην ‘Καθημερινή’ (αναζητείστε την στην ιστοσελίδα της εφημερίδας, αξίζει τον κόπο), για να συμφωνήσω με τα γραφόμενα και να παραθέσω μια μόνο παράγραφο:
‘Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τη συμπεριφορά, την εμφάνιση, το ύφος και το ήθος των εργαζόμενων σε ιδιωτικές κλινικές ή ιδιωτικές ασφαλίσεις, σε σύγκριση με τον σατραπισμό, την αναίδεια, την προκλητική φυγοπονία της δημοσιοϋπαλληλίας; Γιατί το ιδιωτικό συμφέρον να επιβάλλει αυτονόητα την ευπρέπεια και ευγένεια, το δημιουργικό ενδιαφέρον για τη δουλειά, ενώ το κοινωνικό λειτούργημα να βυθίζει νομοτελειακά τον λειτουργό στη χαύνωση ή στην εξουσιαστική ιταμότητα και στον σαδισμό; Χωρίς απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα και συνακόλουθη πολιτική πρόταση δεν μπορεί να υπάρξει κόμμα πραγματικά και τίμια αριστερό.’
Κι ένα συμπέρασμά του: ‘Αρκείται η δημοσιοϋπαλληλία στη δική της βολή θωρακισμένη με ατιμωρησία και μονιμότητα’. (Ο τονισμός των λέξεων δικός μου, χωρίς σχόλια).
Το όνομα του ρόδου (24/2/2008)
Για να καταλάβω κι εγώ ο αφελής: όλη μας η διαφωνία τόσα χρόνια είναι αν το βορείως των συνόρων μας κρατίδιο θα λέγεται ‘Ανεξάρτητη’, ‘Λαϊκή’ ή ‘Νέα δημοκρατία’ (το τελευταίο ιδίως όνομα ακούγεται εξαιρετικά ύποπτο—αποτελεί σφετερισμό κομματικής ονομασίας και ίσως υποκρύπτει πολιτικό αλυτρωτισμό), ενώ το υπόλοιπο θα μπορεί να είναι Μακεδονία, Θεσσαλία, Πελοπόννησος ή ό,τι άλλο τους καπνίσει; Αν η ικανότητα του ειδικού ‘πραματευτή’ (οποιασδήποτε προέλευσης και εθνικότητας) κινείται μέσα στα περιθώρια αυτά, τότε φοβούμαι ότι ο εν λόγω κύριος στερείται δημιουργικής φαντασίας ή μας περνάει για ‘αμερικανάκια’. Χάθηκε ο κόσμος να ονομασθεί το κράτος ‘Μασκεδονία’; Είναι παρόμοιο μ’ αυτό που ζητάνε (κι όμως διαφέρει), δεν βλάπτει κανένα, δεν είναι σύνθετο, και δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008
Νοσοκομείο – Ιδιώτης – Νοσοκομείο (11/2/2008)
Δέχθηκα σήμερα τηλεφώνημα από συγγενή παλαιού μου ασθενούς από επαρχία της Μακεδονίας. Το αίτημα περίεργο: η μητέρα της έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, το εκεί Δημόσιο νοσοκομείο της συνιστά να κάνει μια εξειδικευμένη εξέταση που γίνεται (όπως της λένε εκεί) στο Δημόσιο νοσοκομείο Α ή Β της Θεσσαλονίκης (απ’ όσα γνωρίζω γίνεται και στο Γ και το Δ, αλλά ας μη διευρύνουμε άσκοπα το θέμα). Το εκεί Δημόσιο νοσοκομείο όμως δεν μπορεί να κλείσει στην ασθενή ραντεβού στο Α ή το Β, επικαλούμενο την ελευθερία επιλογής της ασθενούς («διάλεξε εσύ πού θέλεις να πας»). Έτσι η ασθενής βρίσκεται στην παράλογη ανάγκη να καταφύγει στη βοήθεια ιδιώτη γιατρού για να της κλείσει ραντεβού σε Δημόσιο νοσοκομείο, κάτι που άλλο (Δημόσιο πάλι) νοσοκομείο δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να κάνει. Κι ύστερα απορούμε για τη διόγκωση του ιδιωτικού τομέα στην υγεία. Για ποιο Σύστημα μιλάμε όταν, όπως λέει η παροιμία, «με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;»
Η τιμή της Τιμής (6/2/2008)
Προς όλους εκείνους που σκέφτονται να (με) δωροδοκήσουν: παρακαλώ να περιορίσετε τη γενναιοδωρία σας σε ποσά μικρότερα των 73.000 ευρώ, διότι ο νόμος άλλαξε, και μπορεί να βρεθούμε κατηγορούμενοι και για κακούργημα! Το ίδιο υπόσχομαι να κάνω κι εγώ με τη σειρά μου, σεβόμενος την προσωπική σας ελευθερία (και το ποινικό σας μητρώο). Έτσι, μη περιμένετε από μένα περισσότερα χρήματα, διότι θα μπλέξουμε αμφότεροι.
Αθλιότης υποτροπιάζουσα (4/2/2008)
Ο Βίκτωρ Ουγκό γράφει στους ‘Αθλίους’ ότι η κοινωνία μισεί δυο κατηγορίες ανθρώπων: αυτούς που την πολεμούν κι αυτούς που την υπερασπίζονται. Αν η αστυνομία κάνει σωστά τη δουλειά της, κάποιος θα την πάει στα δικαστήρια διότι άνοιξε ένα ρουθούνι. Αν καεί το μισό Πανεπιστήμιο, τότε η αστυνομία δεν έκανε καλά τη δουλειά της. Αλήθεια, παραιτήθηκε μήπως (έστω και συμβολικά) η Σύγκλητος σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις καταστροφές στο ίδρυμα του οποίου προΐσταται; Αν έγινε κάτι τέτοιο και δεν το πήρα είδηση, ζητώ συγγνώμη: δεν το ανέφεραν τα Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού. Ρωτάω όμως ως φορολογούμενος πολίτης, που καλούμαι κάθε τόσο να (ξανα)πληρώνω το κόστος των βανδαλισμών: πότε επιτέλους θα δούμε κάποιον πραγματικά Υπεύθυνο να κλείσει μέσα, με την κατηγορία της συμμετοχής σε βίαια επεισόδια και της φθοράς δημόσιας περιουσίας, όλους αυτούς που ‘προσήχθησαν και αφέθησαν ελεύθεροι’; Και όσους τους υποκινούν και τους υπερασπίζονται, θα πρόσθετα.
Κόμματα και πρόσωπα (2/2/2008)
Πολλή συζήτηση για εκφυλισμό και παρακμή του πολιτικού συστήματος, σχεδόν παντελής έλλειψη προτάσεων για λύσεις. Κάποιοι πιθανώς βολεύονται με τα αδιέξοδα: ίσως περιμένουν να μαζέψουν τα ψίχουλα. Γιατί όμως δεν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους; Βασικός θεσμός του πολιτικού συστήματος είναι τα κόμματα—στην ελληνική τουλάχιστον εκδοχή τους. Εκεί ας αναζητήσουμε τους αιτίους της κρίσης. Γιατί δεν δίνουμε βάρος σε πρόσωπα, υπεράνω κομμάτων, που να έχουν γνωστή ικανότητα και αξία, να μπορούν—στοιχειωδώς—να μιλούν μεταξύ τους χωρίς να αλληλοπροπηλακίζονται, να διατηρούν την ελευθερία και το θάρρος της γνώμης τους και να μην υπόκεινται σε κομματικές πειθαρχίες ούτε σε δημοσιογραφικές πιέσεις και εκβιασμούς; Στο κάτω-κάτω, το άλλο σύστημα το δοκιμάσαμε αρκετά.
Οπαδοί και στελέχη (2/2/2008)
Οπαδοί κάθε ποιότητος—αντιεξουσιαστές και ακροδεξιοί σήμερα, Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί προ ημερών, συνδικαλιστές διαφόρων χρωμάτων κάθε τρεις και λίγο—χρήσιμα κοινωνικά εργαλεία για την άσκηση ‘πολιτικής’ εκ του ασφαλούς. Κάποιοι πρέπει να κάνουν το ‘dirty work’ σ’ αυτή την κοινωνία. Να μη λερώνουν τα χεράκια τους τα ‘στελέχη’ και οι ‘παράγοντες’. Που βέβαια σπεύδουν να αθωώσουν τους ‘δικούς τους’ ρίχνοντας το βάρος στους απέναντι. Χωρίς να νοιάζονται ότι είτε δεξιός τη βάζει τη φωτιά είτε αριστερός, είτε Πράσινος είτε Βένετος, το σπίτι όλων μας καίγεται. Ενώ κάποιους δεν τους καίγεται ούτε καρφί.
Σύνδρομο στέρησης (1/2/2008)
Η εκδημία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου έγινε αφορμή να δούμε κάπως διαφορετική τηλεόραση. Συναυλίες κλασικής μουσικής, λίγο πιο σοβαρές συζητήσεις, λιγότερη φλυαρία στα δελτία ‘ειδήσεων’. Πάει όμως κι αυτή. Από σήμερα, και πάλι επιταγές και εκλογές, άσπρα και μαύρα χρήματα (και μάλιστα με γερμανικό επώνυμο), μετρημένα κουκιά και απροσμέτρητοι Κούκοι, λάλοι κομματικοί εκπρόσωποι και λαύρες πολιτικές αντισφαιρίσεις. Κι εγώ αναρωτιόμουν τι μου είχε λείψει τόσες μέρες;
Η ιστορία με τους πολιτικούς που ίσως χρηματίζονταν (για πρώτη φορά;) από μεγάλη εταιρεία (και μόνο από αυτή;) για εξασφάλιση ανάθεσης ακριβών έργων θυμίζει λιγάκι (κατ’ αντίστροφη φορά) μια από τις ιστορίες του Νασρεντίν Χότζα. Κάποτε, ενώ καθόταν στο καφενείο, του λέει ένας φίλος του: ‘Χότζα, περνούν δυο με μια παχιά χήνα’. ‘Και τι με νοιάζει εμένα;’ ρωτάει ο Χότζας. ‘Μα μπαίνουν στην αυλή σου!’ επιμένει ο άλλος. ‘Και τι σε νοιάζει εσένα;’ αντιδρά ο Χότζας. Αν το ενδιαφέρον κάποιων εξαντλείται (όπως δικαιούται καθείς να υποπτεύεται) στο αν τα λεφτά μπήκαν στην τσέπη κάποιων άλλων (και όχι τη δική του), τότε να θυμηθούμε και τον Αισωπικό μύθο για τας ‘δύο πήρας’ που φέρει 'ανθρώπων έκαστος’.