Καινά και παράδοξα

Οδυνηρή, αλλά ρεαλιστική η διαπίστωση του Χ. Γιανναρά (‘Η διαφορά του νεοφανούς από το καινούργιο’, Καθημερινή 29/3/2009) για τη δυσχέρεια συγκρότησης ενός αληθινά καινούργιου κόμματος στην Ελλάδα. Να επιχειρήσει κανείς να σκιαγραφήσει ένα τέτοιο πολιτικό σχήμα; Θα απαιτούσε μια ομάδα μη κερδοσκόπων, ερασιτεχνών (με την αγνή έννοια του όρου--όχι προχειρολόγων) επαγγελματιών (και πάλι με την καλή έννοια--όχι ‘εμπόρων’ της πολιτικής) ιδεολόγων, που θα διαπνέονταν από αλτρουιστικά έως και αυτοθυσιαστικά αισθήματα μπροστά στο καλό της πατρίδας και θα ήσαν διατεθειμένοι να βαδίσουν αντίθετα στα κατεστημένα ρεύματα. Πιστεύω ότι δεν έχουν εκλείψει τέτοιοι άνθρωποι: η δυσκολία θα ήταν να συνευρεθούν και να αποφασίσουν να συμπλεύσουν.

Στη συνέχεια, για να αναδειχθεί και να επιτύχει, η ομάδα αυτή θα έπρεπε να εμπνεύσει εμπιστοσύνη σε μια μεγάλη ομάδα συμπατριωτών της που θα είχε την τόλμη να θυσιάσει συμφέροντα προσωπικά (‘πελατειακές’ εξυπηρετήσεις) ή ταξικά (συνδικαλιστικές ή άλλες ‘ταξικές’ διεκδικήσεις ή ‘κεκτημένα δικαιώματα’) εν ονόματι αυτού του κοινού καλού, και εν γνώσει της ότι κάποια οφέλη (αν ποτέ υπάρξουν) μπορεί να τα καρπωθούν μόνο τα παιδιά της (άρα το ‘Εδώ και τώρα’ αποκλείεται). Η μερίδα αυτή θα έπρεπε να πιστεύει σε κράτος δικαίου, όπου καθένας εφαρμόζει πρώτα τους νόμους και έπειτα έχει τη λογική προσδοκία να τους εφαρμόζουν και οι άλλοι. Θα έπρεπε ακόμη να έχει στοιχειώδη Παιδεία ώστε να αντιλαμβάνεται το κοινό συμφέρον και να μπορεί να σκεφθεί με κριτήριο το γενικό καλό και όχι το ‘φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν’. Και τέλος, θα έπρεπε να αντέχει να ακούει την αλήθεια για τα δημόσια πράγματα, όσο επώδυνη κι αν είναι.

Επειδή από τις παραπάνω προϋποθέσεις οι μεν θετικές τελούν εν ανεπαρκεία, οι δεν αρνητικές πλεονάζουν, ο χαρακτηρισμός ‘ακατόρθωτο’ ίσως είναι λίγος για να εκφράσει το μέγεθος του εγχειρήματος.

[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 10/4/2009]

Προμηνύματα

Ο Μάρτης μας αποχαιρετά με καλό καιρό και με ζεστό ήλιο, που μας έδωσαν την ευκαιρία να συναντήσουμε τις πρώτες παπαρούνες της χρονιάς, και να πάρουμε και μερικά στιγμιότυπα που μας προδιαθέτουν για τις εποχές που έρχονται. Με το καλό!

Το ζην και το φιλοσοφείν

Όπως με πληροφορεί φίλος από το Λονδίνο, οι Financial Times γράφουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ‘οικονομική άρνηση’, δηλ. όλοι συνεχίζουν να τα βλέπουν όλα ρόδινα και η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε για να μειώσει το έλλειμμα και τη φοροδιαφυγή. Δηλαδή όλοι οι ξένοι που παίρνουν ‘μέτρα’ φτάνουν κάπου;
Η όλη κατάσταση θυμίζει κάπως το ανέκδοτο με τον Αμερικανό επιχειρηματία που, βλέποντας έναν Μεξικανό να τεμπελιάζει κοιμισμένος στον ήλιο, προσπαθεί να τον παρακινήσει να εργασθεί για να αποκτήσει χρήματα. ‘Κι έπειτα;’ ρωτάει ο Μεξικανός. ‘Θα ανοίξεις δικά σου μαγαζιά, θα αγοράσεις σπίτια, αυτοκίνητα, κότερα, μετοχές...’ ‘Κι έπειτα;’ επιμένει ο... τεμπέλης. ‘Έπειτα, θα κάααθεσαι!’ απαντάει θριαμβευτικά ο Αμερικανός. ‘Και τώρα δηλαδή τί κάνω;’ είναι η τελική αφοπλιστική ερώτηση του φιλοσοφημένου Μεξικανού.

Χρονιάρα μέρα!

Πώς τα καταφέρνουν τα μεγάλα Μέσα τέτοιες μέρες να μας χαλούν τη διάθεση, βγάζοντας στον αέρα διάφορους ‘λογίους’ (όπως π.χ. η ΝΕΤ 105.8 σήμερα γύρω στις 11.30 π.μ.--δεν έπιασα το ονοματάκι του) που απομυθοποιούν, λέει, τα ιδεολογήματα με τα οποία τραφήκαμε εμείς οι υπόλοιποι Έλληνες. Ευτυχώς που μας ξεστραβώνετε εσείς, βρε παιδιά, ώστε να μη πιστεύουμε σε τίποτε και να γινόμαστε ευκολότερα υποχείριοι του κάθε επίδοξου παγκοσμιοκράτορα.
Πάλι καλά που στη συνέχεια μας μίλησε ο ένας από τους τρεις μόνιμους κατοίκους του Λιμποβιτσίου για το εκεί σπίτι-μουσείο του Κολοκοτρώνη (φωτογραφίες). Που πολέμησε χωρίς αντάλλαγμα, για να μπορεί σήμερα ο κάθε *&@%#$ να αραδιάζει ελεύθερα τις *&@%#$ίες του.

Πρόσθετα μέτρα

Προσφιλής ερώτηση των δημοσιογράφων, ιδίως στις μέρες μας: «Θα χρειαστεί να λάβει η κυβέρνηση πρόσθετα μέτρα για την οικονομία;». Με δεδομένη την γενική συγκυρία που βιώνουμε, έχει περίπου την ίδια λογική με το αν ρωτούσαμε έναν ιδιοκτήτη αυτοκινήτου: «Θα χρειαστεί ποτέ ξανά το αυτοκίνητο επισκευή;». Αν η μόνη λογική απάντηση στη δεύτερη ερώτηση είναι «Πώς να το ξέρω;», τότε κάθε άλλη απάντηση στην πρώτη ερώτηση μπορεί να θεωρηθεί μάλλον επιπόλαια, και ίσης πνευματικής αξίας με την αντίστοιχη ερώτηση.

Εθνική υπερηφάνεια

Επί τη εθνική επετείω, μου έστειλαν την ιστορία του Νικηταρά που κατάντησε επαίτης στο Ελληνικό κράτος, που ελευθερώθηκε και με τα δικά του χέρια και όπλα. Αντί να την αναδημοσιεύσω, παραπέμπω στο ιστολόγιο όπου αναρτήθηκε, μια και αξίζουν και πολλά από τα σχόλια που την ακολουθούν:

Ας στοχαστούμε κι ας ζηλέψουμε τον στρατηγό, έστω και ως περήφανο επαίτη!

Σαν τον Καραγκιόζη

Ακούγοντας εδώ και τόσους μήνες τις καθημερινές συζητήσεις και αναλύσεις για την πραγματική και την ‘άλλη’ οικονομία (φανταστική, εικονική, εξωπραγματική ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε την), προσπάθησα να βρω ένα απλό παράδειγμα που να την απεικονίζει. Ανέσυρα λοιπόν από τη μνήμη την παλιά ιστορία του Καραγκιόζη, που μαζί με τον Χατζηαβάτη αποφασίζουν να κάνουν εμπόριο. Αγοράζουν από τον μπαρμπα-Γιώργο ένα βαρέλι ούζο προκειμένου να το πουλήσουν. Ο Χατζηαβάτης θέλει να το δοκιμάσει, ο Καραγκιόζης όμως δεν του δίνει. Ο Χατζηαβάτης επιμένει: «Θα σου δώσω ένα φραγκάκι, μου δίνεις ένα ουζάκι;». Ο Καραγκιόζης υποχωρεί εφόσον πρόκειται για εμπορική συναλλαγή και όχι για τράκα. Μόλις όμως παίρνει το φράγκο, ζητάει να πιεί κι αυτός. Το ένα ποτήρι φέρνει το άλλο, και το παζάρι συνεχίζεται. «Φράγκο δίνεις, ούζο πίνεις» είναι το σλόγκαν των δυο ‘εμπόρων’, καθώς το φράγκο κυκλοφορεί μεταξύ τους και το ούζο καταναλώνεται σ’ αυτή την αμοιβαία αγοραπωλησία που γίνεται ουσιαστικά χωρίς ρευστό. Το μόνο κέρδος των συναλλασσομένων, εκτός από το μεθύσι της εμπορικής ιδιοφυΐας τους, είναι το ξύλο που τελικά τρώνε από τον παραγωγό μπαρμπα-Γιώργο.

Όπως λέγεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, οποιαδήποτε σχέση με πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα είναι τελείως τυχαία.

Ελεήστε το Δημόσιο

Ακούγοντας τα ‘σκληρά αλλά αναγκαία’ μέτρα για έκτακτες φορολογίες κτλ. θυμήθηκα μια σκέψη που είχα κάνει όταν ανακοινώθηκε η ίδρυση του ταμείου καταπολέμησης της φτώχειας. Αξίζει να σοβαρευτούμε κάποια στιγμή και να σκεφθούμε έξω από παγιωμένες γραμμές και τακτικές. Το κράτος λοιπόν θα μπορούσε να λειτουργήσει εισπρακτικά και ως φιλανθρωπικός οργανισμός (charity στην αγγλική). Θα μπορούσε δηλαδή να θεσμοθετήσει τις εθελοντικές εισφορές ιδιωτών υπέρ του Δημοσίου. Έτσι, κάθε πολίτης θα μπορούσε να καταθέτει σε οποιοδήποτε Δημόσιο Ταμείο ό,τι ποσό θέλει (από 1 Ευρώ μέχρι άπειρο), με ανάλογη επίσημη απόδειξη, που θα εξέπιπτε πλήρως από το φορολογητέο του εισόδημα. Δεν είναι κοινωνική αδικία, ούτε αποτελεί μέσο νόμιμης φοροκλοπής, να μπορεί κανείς να βοηθήσει το κράτος του όπως βοηθάει ένα ορφανοτροφείο, μια εκκλησία ή τους ‘Γιατρούς χωρίς σύνορα’. Ωστόσο, απαραίτητη προϋπόθεση για την προσέλκυση εθελοντών είναι η ορθή και διαφανής λειτουργία του κράτους, ώστε να μην έχει ο πολίτης την αίσθηση ότι οι προσφορές του πάνε για το… ‘τάμα του έθνους’.

Επείγουσα ειδοποίηση

Αυτός είναι ο τίτλος πάνω σ’ ένα δελτάριο που ‘κάθεται’ μπροστά στον καθρέφτη της εισόδου της οικοδομής εδώ και δυο εβδομάδες. Από κάτω, συμπληρωμένο με το χέρι, το όνομα μιας επιχείρησης που έχει μετακομίσει εδώ και πολλούς μήνες από τη διεύθυνση αυτή, που καλείται να παραλάβει κάποιο δέμα ή άλλο αντικείμενο που στάλθηκε με ταχυμεταφορά (’Πόρτα-πόρτα‘). Μη βλέποντας πουθενά το όνομα του παραλήπτη στα γραμματοκιβώτια, ο ταχυδρομικός διανομέας εγκατέλειψε την ‘επείγουσα ειδοποίηση’ στην είσοδο, αδιαφορώντας πλήρως για το αν δεν την έχει παραλάβει κανείς, ακόμη και τόσες μέρες μετά την ‘επίδοση’. Εκεί εξαντλείται η επαγγελματική του υποχρέωση; Δεν έκανε καν τον κόπο να την παραλάβει και να την επιστρέψει στον αποστολέα ως ανεπίδοτη. Φαντάσου να μην ήταν και 'επείγουσα'.

‘Πιστεύω τω φίλω’

«Γνωριζόσαστε οι δυο σας;» με ρώτησε, μάλλον παραξενεμένος ο ταμίας βλέποντας τον πελάτη του να με χαιρετάει εγκάρδια και να πιάνουμε συζήτηση. Αν γνωριζόμασταν; Του εξήγησα ότι είχαμε πρωτοσυναντηθεί το καλοκαίρι του 1967, εγώ ως μαθητής Δημοτικού και κατασκηνωτής στη μια σκηνή (τέταρτη ομάδα, ’Πελαργοί’ για την ιστορία), εκείνος ως μαθητής Γυμνασίου και ομαδάρχης στη διπλανή σκηνή, στο χώρο που σήμερα βρίσκονται τα εκπαιδευτήρια ‘Απόστολος Παύλος’. Τότε που τραγουδούσαμε συλλογικά υπό τους ήχους του ακορντεόν του υπαρχηγού, που σύντομα θα παρατούσε τις ιατρικές σπουδές του για να αφοσιωθεί στη φωνητική μουσική και να διδάξει όλες τις μεγάλες χορωδίες της Ελλάδας, κάτι που κάνει μέχρι σήμερα. Από τότε ζήσαμε πολλές κοινές εκδρομές και κατασκηνώσεις, τραγουδήσαμε και ψάλαμε μαζί σε πολλές ευκαιρίες, συνεργαστήκαμε σε διάφορες εκδηλώσεις, επίσημες και ανεπίσημες, φάγαμε ψωμί κι αλάτι (και κάθε είδους μεζέδες), και συνεχίζουμε να το κάνουμε, όχι μόνο με τις επαγγελματικές μας ιδιότητες (είναι και δικηγόρος μου), μετά 42 χρόνια. ‘Φίλος πιστός σκέπη κραταιά, ο δε ευρών αυτόν εύρε θησαυρόν’, κατά την ρήση του σοφού Ιησού, υιού του Σειράχ (Σοφία Σειράχ 6:14). Δόξα τω Θεώ για όλα, και ιδιαίτερα για τους ισόβιους φίλους μας.

Οδηγίες προς ταξιδεύοντας

Μας πειράζει βέβαια που οι Αμερικανοί προειδοποιούν τους συμπολίτες τους να προσέχουν, ιδίως τις εσπερινές ώρες, στο Κλεινόν Άστυ (δεν έχουν κι άδικο, εδώ που τα λέμε...). Ίσως θα έπρεπε να προσθέσουν και επιπλέον σημεία, όπως 'Μη μπαίνετε σε τράπεζες σε ώρες εργασίας' ή 'Μην πηγαίνετε σε καταστήματα κινητής τηλεφωνίας για να πάρετε κάρτες', με το αιτιολογικό ότι μπορεί να βρεθούν σε ώρα ληστείας και να πέσουν θύματα καμιάς αδέσποτης σφαίρας, από σπόντα. Ωστόσο, η αντίδρασή μας θα έπρεπε να εστιασθεί αλλού: Στο ότι οι ένοπλες ληστείες (μετά ή άνευ φόνου) διδάσκονται κατ' επανάληψιν μέσα από πάμπολλες ταινίες και σήριαλ αμερικανικής εμπνεύσεως, κατασκευής και προελεύσεως που 'παίζουν' συνεχώς τόσα χρόνια τώρα σε μικρές και μεγάλες οθόνες ανά τον κόσμο. Και στο ότι στις ΗΠΑ το παραγνωρισμένο συνταγματικό 'δικαίωμα' της οπλοκατοχής (απομεινάρι της εποχής του Φαρ Ουέστ) έχει ως άμεση 'παρενέργεια' πολύνεκρες σφαγές όπως η πρόσφατη στην Αλαμπάμα, αλλά και χιλιάδες μεμονωμένους φόνους στη χώρα αυτή (άραγε υπάρχουν ταξιδιωτικές οδηγίες και για το εσωτερικό των ΗΠΑ;).

Της Συντάξεως

Το σχόλιο που ακολουθεί ακούγεται πολύ 'μαύρο', αλλά τελικά φαίνεται ότι ο πολίτης που σκέφτεται την ευημερία της πατρίδας του θα πρέπει να πεθαίνει μόλις του ανακοινωθεί ότι την επόμενη μέρα βγαίνει στη σύνταξη. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι στη χώρα αυτή περιμένει κανείς μήνες (αν όχι χρόνια) για να πάρει το πρώτο του συντάξιμο μηνιάτικο. Τόσο δύσκολο είναι να πληρώνεται κανείς ‘έναντι’ από την αρχή και να εκκαθαρίζεται στις λεπτομέρειές της η σύνταξη αργότερα; Δύσκολο μάθημα το... συντακτικό!

Προ ημερησίας διάταξης συζήτηση

Συνηθίσαμε να έχουμε κάθε τόσο και από μία στη Βουλή, για την παιδεία, την οικονομία, την εξωτερική πολιτική κ.ο.κ. Αναρωτηθήκαμε άραγε ποτέ τι ακριβώς εξυπηρετεί η διαδικασία αυτή; Ακούμε σ’ αυτήν πράγματα που δεν είχαμε πληροφορηθεί με άλλον τρόπο; Παράγει κάποιο είδος ουσιαστικής πολιτικής (αυτό που οι αγγλόφωνοι θα ονόμαζαν policy και όχι politics); Λύνει ή έστω προωθεί το πρόβλημα για το οποίο υποτίθεται ότι συγκαλείται ή χρησιμεύει ως βήμα για κάθε είδους κομματική απαίτηση ή και προσωπική παράκληση (π.χ. «Δώστε μου μια ευκαιρία να γίνω κι εγώ πρωθυπουργός», τουλάχιστον πριν γίνει ο Κάρολος βασιλιάς στη θέση της μακροβιότατης Ελισάβετ της 2ης); Με άλλα λόγια, προσφέρει κάτι αξιόλογο στην δημόσια ζωή ή είναι απλώς αρένα για ρητορικούς αγώνες και ‘σκληρές κριτικές’; Ρητορικά τα ερωτήματα, οι απαντήσεις μόνο για δική μας αμοιβαία ικανοποίηση.

Αρχιμ. Σωφρόνιος Χάρης (1930-1993)

Στην ελληνική γωνία του απέραντου κοιμητηρίου στο Νότιο Manchester, αναπαύεται ο μακαριστός π. Σωφρόνιος. Την αγάπη και τη φιλοξενία του γνωρίσαμε από τις πρώτες μέρες της παρεπιδημίας μας στην Αγγλία, και για όσα χρόνια ζούσαμε εκεί. Απόφοιτος της Σχολής της Χάλκης (σε επίσκεψή μας εκεί βρήκαμε το όνομά του στα μητρώα της σχολής), έπειτα διάκονος στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, βρέθηκε στη συνέχεια στη βορειοδυτική Αγγλία. Γλυκόφωνος και φιλακόλουθος, μας λειτουργούσε κάθε Κυριακή στον ιστορικό (1862) ελληνικό ναό του Ευαγγελισμού, και μας δεξιωνόταν στην αίθουσα της κοινότητας. Η φιλοξενία του, παραδοσιακή Κυπριακή, ήταν κυριολεκτικά αβραμιαία. Σαν σήμερα πριν δεκαέξι χρόνια υπέκυψε στον καρκίνο, ακριβώς την ημέρα της μνήμης του Αγ. Σωφρονίου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων, του οποίου το όνομα έφερε. Αιωνία η μνήμη του!

Βουβαλοδρομία

Ο οδηγός του μαύρου Hummer (ο αριθμός του είναι διαθέσιμος για κάθε νόμιμη χρήση) επεδείκνυε πρωί-πρωί στον Περιφερειακό τις ιδιότητες του περίεργου οχήματός του (και την «κάντε στην πάντα να περάσω» νοοτροπία του) προς κάθε ‘κατώτερο’ θνητό που βρισκόταν στο δρόμο του. Θα έλεγα ότι η οδηγική του συμπεριφορά είχε κάτι από την ευαισθησία του βουβάλου που καλπάζει (όπως στα παλιά γουέστερν), αλλά φοβούμαι μήπως προσβάλω το μάλλον άκακο αυτό ζώο, που στο κάτω-κάτω μόνο χόρτο τρώει.

Οι λύκοι που φυλάγουν τα πρόβατα

Δυο δημοσιεύματα στη σημερινή 'Καθημερινή' ασχολούνται με ένα φαινόμενο που θα έπρεπε να απασχολήσει περισσότερο, αν όχι την κοινή γνώμη που ίσως δεν καταλαβαίνει τα 'δημιουργικά μαθηματικά' των οικονομικών κύκλων, τουλάχιστον τους ιθύνοντες νόες και τα δημόσια πρόσωπα. Τόσο η Χ. Κοψίνη ("Απέτυχαν στα του οίκου τους") όσο και ο Σ. Λυγερός ("Το σύνδρομο της αγέλης") περιγράφουν το οξύμωρο (τουλάχιστον) να καταφεύγουν κυβερνήσεις και υπουργεία στους 'διεθνείς οίκους αξιολόγησης' και να περιμένουν με περισσή αδημονία τις βαθμολογίες και τις εκτιμήσεις τους, στους ίδιους 'οίκους' που θαλάσσωσαν την παγκόσμια οικονομία με τις 'προβλέψεις' τους. Μα τόσο αφελείς μπορεί να είναι όσοι περνιούνται για ηγέτες; Αν ο λογιστής ή ο οικονομικός σύμβουλος μιας ιδιωτικής επιχείρησης χαντακώσει την επιχείρηση με τις κινήσεις ή τις εκτιμήσεις του, για πόσο θα παραμείνει στη θέση του; Θα του ζητήσει κανείς να ξανασχεδιάσει το μέλλον, με δεδομένο το προηγούμενο φιάσκο που κατόρθωσε; Τότε μπορούμε να ζητήσουμε και από τον πεπειραμένο Παλαιοκώστα να σχεδιάσει τις καινούργιες φυλακές.
Το μόνο που με διασκεδάζει στην όλη ιστορία είναι το όνομα ενός τέτοιου οίκου: Standard & Poor (Τυπικός και Φτωχός). Ξεκινώντας από το πρώτο, καταλήγουμε αισίως στο δεύτερο.

Αρχαίο πνεύμα, αθάνατο

Και πάλι επεισόδια πριν από το ντέρμπι της Τούμπας, αλλά και αλλού, εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων. Θλιβερά, τραγικά, αλλά όχι και απροσδόκητα. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις πρώτες σελίδες των αναρίθμητων (αλήθεια, πού βρίσκονται τόσα λεφτά, σε εποχές κρίσης;) "αθλητικών" φυλλάδων, σχεδόν σε καθημερινή βάση θα συναντήσει τίτλους του τύπου 'Εκδίκηση', 'Κόλαση', 'Όλεθρος' και άλλους παρόμοιους, που προοιωνίζονται το τί πρόκειται να συμβεί (για να μη πούμε ότι το εύχονται κιόλας), και βέβαια ρίχνουν και το κατάλληλο προσάναμμα στη φωτιά. Τα υπόλοιπα εναπόκεινται στην ψυχολογία του όχλου (που σε πολλές περιπτώσεις υποκαθιστά τον "πατριωτισμό των Ελλήνων" του Συντάγματος). Μήπως κι εδώ έχουμε να κάνουμε με "γνωστούς αγνώστους";

Παγκόσμια Ημέρα;

Έχουμε συνηθίσει στις παγκόσμιες ημέρες (ψάξτε να βρείτε πόσες είναι..., αν μπορείτε). Δικαιολογημένες ή μη, σοβαρές και όχι και τόσο, για χρήσιμες ή και αμφίβολες αντιθέσεις, διακρίσεις, πολώσεις και αντιδιαστολές, τελικά προσφέρουν κάτι χρήσιμο; Τιμούμε και σεβόμαστε σήμερα, 8 Μαρτίου, περισσότερο τις γυναίκες που ‘εορτάζουν’ τη μέρα αυτή; Αυτό αντίστοιχα μπορεί να σημαίνει ότι τις τιμούμε και τις σεβόμαστε λιγότερο (ή καθόλου) το υπόλοιπο έτος. Το ίδιο και για το περιβάλλον, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, το νερό, τις μητέρες και όσα άλλα αγαθά ή κατηγορίες ανθρώπων επιλέγουμε να τιμήσουμε με ειδικές ‘ημέρες’. Επειδή πολλοί αναφέρονται στη θετική πλευρά των αφιερωμάτων αυτών (= ιδιαίτερη μνεία, ώστε να ευαισθητοποιούμαστε απέναντι στα εκάστοτε τιμώμενα πρόσωπα, αγαθά ή θεσμούς), ας θυμόμαστε και την παραπάνω ‘κυνική’ άποψη, με την ελπίδα ότι θα μας κάνει γενικότερα ευαίσθητους απέναντι σε όλους και όλα, κάθε μέρα, χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγουμε π.χ. σε δωρεάν μεταφορά των γυναικών μια μέρα το χρόνο για να ‘βγούμε από την υποχρέωση’. Και του χρόνου με υγεία!

Μαρτίου δευτερόπρωτη

Μια και χθες προέτρεξα και έγραψα για την έναρξη της Σαρακοστής, ας αφιερώσω πρωθύστερα τη σημερινή μέρα στην Ουαλία που γιόρταζε χθες τον προστάτη της Άγιο Δαυίδ (βλ. τη σχετική ανάρτηση στο Ημερολόγιο Αποδημίας δίπλα). Ο νάρκισσος είναι το εθνικό λουλούδι της Ουαλίας, και ανθίζει περίπου αυτή την εποχή. Όπως και σε μας (οι φωτογραφίες πάρθηκαν στη Ν. Καρβάλη τον Μάρτιο 2005).

"Στάδιον ηνέωκται"

"Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι.
Ταχύ επάκουσόν μου, πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσαι αυτήν".

Ευτυχώς, μέσα στην τύρβη της καθημερινής σύγχυσης ανοίγεται μπροστά μας μια εναλλακτική πρόταση, κατά την έκφραση της εποχής, μια όαση διαφορετικής ζωής, άλλου τρόπου σκέψης, που αποκηρύσσει το "πνεύμα της αργίας, της περιεργείας, της φιλαρχίας, της αργολογίας" και αποζητά το "πνεύμα της σωφροσύνης, της ταπεινοφροσύνης, της υπομονής και της αγάπης", το πνεύμα "του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου", κατά την λιτή διατύπωση του Οσίου Εφραίμ του Σύρου.

Καλή Σαρακοστή!