Μετά από ποικίλες ενέργειες και παρέμβαση της Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών φαίνεται ότι η τηλεφωνική μου γραμμή πιθανώς θα αποδεσμευθεί από την υφαρπάστρια εταιρεία (σημειώνω ότι στην επιστολή της ΕΕΤΤ υπήρχαν συνημμένες άλλες 17 καταγγελίες πλην της δικής μου, που σημαίνει ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο επεισόδιο). Τηλεφωνικά μου έδωσαν και ημερομηνία αποδέσμευσης, σε 12 μέρες (καλοσύνη τους…). Ωστόσο, χθες διαπίστωσα ότι έχασα την ηλεκτρονική μου διεύθυνση (την οποία ήλπιζα να καταφέρω να διατηρήσω), ενώ σήμερα πληροφορήθηκα ότι αυτό έγινε λόγω της μεταφοράς της τηλεφωνικής μου γραμμής. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να ξαναρχίσω σχεδόν από το μηδέν την επαφή μου με τη διαδικτυακή πραγματικότητα (νέα γραμμή AD
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να πεις κάτι, αρκεί να έχουν την κατάλληλη έμφαση
Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007
Ταλαιπωρίας συνέχεια (28/12/2007)
25 Δεκεμβρίου (25/12/2007)
Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007
Φθινοπωρινή σονάτα (2/12/2007)
Περί καταλήψεων συνέχεια (24/11/2007)
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007
Ιατρική και ενιαία ασφάλιση υγείας (21/11/2007)
Καταλαβαίνει κανείς ότι το πρόβλημα είναι σύνθετο: απαιτεί επιστημονική επάρκεια για τη διάγνωση, αποβολή της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας στα νοσοκομεία, αλλά, κυρίως, μια και είμαστε σε εποχή που πολύς λόγος γίνεται για τις κοινωνικές ασφαλίσεις, επιτέλους καθιέρωση της ενιαίας ασφάλισης υγείας για όλους τους πολίτες. Οι αρρώστιες είναι δημοκράτισσες: δεν κοιτάζουν τι βιβλιάριο ασφάλισης έχεις ούτε τι επάγγελμα κάνεις. Η υγεία έχει ένα πραγματικό, αντικειμενικό, μετρήσιμο κόστος. Σ’ αυτό θα πρέπει να συμβάλλουν προληπτικά όλοι ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνάμεις, ώστε να απολαμβάνουν τις ανάλογες παροχές όταν τις χρειάζονται με τη μικρότερη δυνατή άμεση συμμετοχή τους. Μόνο υπό τις συνθήκες αυτές, και με την καλλιέργεια ανάλογης συνείδησης σε όλους, μπορεί να λειτουργήσει η ιατρική με επιστημονικά κριτήρια και μόνο, χωρίς κωλύματα και διλήμματα που σχετίζονται με τον Μαμμωνά και την πολιτική.'Η τον συνδικαλισμό.
Οι καλύτεροι του κόσμου; (15/11/2007)
Με αφορμή την είδηση ότι καρδιοχειρουργός χρησιμοποιούσε πλαστά πιστοποιητικά, ας σημειώσουμε ότι αν άλλα συστήματα υγείας (όπως το Αγγλικό) απολαμβάνουν κάποιας φήμης, είναι και για τον λόγο ότι διαθέτουν μηχανισμούς ελέγχου του επιστημονικού προσωπικού και της επάρκειάς του. Έτσι π.χ. τα ποσοστά θνητότητας αναδεικνύουν διαφορές ανάμεσα σε νοσοκομεία και κλινικές για τις ίδιες κατηγορίες νόσων ή επεμβάσεων, που αν ξεφεύγουν από τα αποδεκτά όρια του στατιστικού λάθους γίνονται αντικείμενο έρευνας ως προς τα αίτιά τους (όπως έγινε με το Bristol Heart Centre πριν μερικά χρόνια). Εκεί που διαπιστώνεται υπαιτιότητα προσώπων, οι συνέπειες μπορεί να κυμαίνονται από την αναγκαστική επανεκπαίδευση (ακόμη και διευθυντών) αν πρόκειται για θέμα τεχνικής ανεπάρκειας μέχρι την απόλυση και ανάκληση της άδειας άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος αν υπάρχει δόλος ή κερδοσκοπία (προ ετών στην Αγγλία διαγράφηκαν δυο διευθυντές χειρουργοί που πήραν χρήματα για υπέρβαση λίστας αναμονής για επέμβαση). Η αποφυγή της συγκάλυψης και ατιμωρησίας και το γεγονός ότι στα θεσμικά όργανα κρίσης των περιπτώσεων αυτών συμμετέχουν τόσο γιατροί όσο και μη γιατροί κάνει τις διαδικασίες αδιάβλητες και εξασφαλίζει την εμπιστοσύνη του κοινού περισσότερο από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις με τις οποίες συνήθως ‘ευλογούμε τα γένια μας’.
Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007
Ιστορίες καθημερινής TρELLAS (9/11/2007)
Εδώ και ένα μήνα και πλέον η φερώνυμη εταιρεία εξακολουθεί να έχει αποκλεισμένο τον γράφοντα από την ευρυζωνική σύνδεσή του (μέσω άλλου παρόχου, τον οποίο εξακολουθώ βέβαια να πληρώνω κανονικά) στο Διαδίκτυο [βλ. Τηλε-παγίδες (15/10/2007)], παρεμποδίζοντας την καθημερινή του ενημέρωση και επικοινωνία και δυσχεραίνοντας την διεκπεραίωση ανειλημμένων ακαδημαϊκών υποχρεώσεων (επίβλεψη και διόρθωση πτυχιακών εργασιών, οργάνωση μαθημάτων, διακίνηση επιστημονικών δημοσιεύσεων σε περιοδικά κτλ). Τι αποζημίωση δικαιούται άραγε κανείς από τους νεόκοπους νομείς των τηλεπικοινωνιών που μάλιστα μας υπόσχονται ότι ‘στην πόλη μας θα είσαι ελεύθερος να επιλέξεις;’
Ακαδημαϊκό παράδειγμα (6/11/2007)
Από το δελτίο ‘College Commentary’ (Οκτώβριος 1987) του Βασιλικού Κολλεγίου Ιατρών του Λονδίνου αντιγράφω το παρακάτω ιστορικό σχόλιο, χωρίς σχόλια.
‘Στο παρεκκλήσι του Trinity College [στο Καίμπριτζ] υπάρχει άγαλμα του Isaac Barrow που γεννήθηκε το 1630. Ως την ηλικία των 30 ετών είχε μεταφράσει τα 15 βιβλία του Ευκλείδη και διορίσθηκε καθηγητής των Ελληνικών, στα 32 ήταν καθηγητής της Γεωμετρίας και στα 33 καθηγητής στην έδρα των Μαθηματικών στο Καίμπριτζ. Στα 39, όταν διαπίστωσε ότι ένας από τους μαθητές του (ο Νεύτων) ήταν πιο έξυπνος απ’ αυτόν, ο Barrow παραιτήθηκε από την έδρα για να του την παραχωρήσει—μια πράξη που δεν έχει επαναληφθεί ποτέ.’
Ευγνωμοσύνη (5/11/2007)
Ο μεγάλος φυσιολόγος Hans
Σκέφτομαι μήπως τελικά (τουλάχιστον στη σύγχρονη Ελλάδα) πάσχουμε από μια χρόνια κατάσταση αγνωμοσύνης και αχαριστίας, που με τη σειρά της ευθύνεται για πολλές από τις υπόλοιπες παθολογίες μας. Έχοντας στο νου μας συνεχώς την απαίτηση, τη διεκδίκηση, το ‘να βρούμε το δίκιο μας’, δεν δίνουμε καμιά απολύτως σημασία σε όσα αγαθά έχουμε και σε όσες υπηρεσίες και παροχές απολαμβάνουμε (με την αξία μας ή όχι) ως άνθρωποι, ως πολίτες, ως υγιείς, ως εργαζόμενοι, και με τόσες άλλες ιδιότητες. Και όμως, αν θεωρούμε την υγεία μας αυτονόητη, ας σκεφθούμε τους κάθε λογής ασθενείς (που εμείς οι γιατροί τουλάχιστον συναντούμε καθημερινά). Αν έχουμε φαγητό στο τραπέζι και το ψυγείο μας, ας συλλογισθούμε ότι εκατομμύρια ανθρώπων στον κόσμο δεν γνωρίζουν ούτε φαγητό, ούτε τραπέζι, ούτε ψυγείο. Κι αν είμαστε σε θέση να διαβάζουμε αυτό το κείμενο, υπάρχουν πολλά άλλα εκατομμύρια που δεν ξέρουν γραφή ή ανάγνωση, που δεν έχουν δει ποτέ τους υπολογιστή, και βέβαια δεν έχουν τις δυνάμεις ή την άνεση του χρόνου για ενασχόληση με τέτοιες πολυτέλειες. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάψουμε να επιδιώκουμε το καλύτερο. Αν όμως κάθε φορά που ξεκινούμε να απαιτήσουμε κάτι αναλογιζόμαστε πρώτα τα αγαθά που έχουμε και λέμε ένα ‘ευχαριστώ’ ή ένα ‘δόξα τω Θεώ’ (απ’ την καρδιά μας και όχι από συνήθεια), τότε τα αιτήματά μας θα είναι λιγότερο παράλογα και η διεκδίκησή μας πιο πολιτισμένη. Και η αρτηριακή μας πίεση χαμηλότερη.
Ο κυρ-Μανόλης (2/11/2007)
Του κυρ-Μανόλη του έλαχε να σηκώσει δυο μεγάλους σταυρούς στη ζωή του. Πριν τριάντα χρόνια, εντελώς απροσδόκητα, ο γιος του, φίλος και συμμαθητής σε Γυμνάσιο και Πανεπιστήμιο, πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή, στα μισά των σπουδών μας (ήταν η πρώτη μας επαφή με τον θάνατο στον κοντινό μας κύκλο). Ακολούθησε το τροχαίο δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή στο γαμπρό του. Αντιμετώπισε τα δυο πλήγματα και το δύσκολο υπαρξιακό ερώτημα ‘Γιατί;’ και τα ξεπέρασε—όσο ξεπερνιούνται—δουλεύοντας, πάντα με την σκέψη του πώς θα ήταν τα πράγματα υπό άλλες συνθήκες. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έδωσε την προσωπική του μάχη με τον καρκίνο, με όσες ψυχικές και σωματικές δυνάμεις διέθετε. Χθες βράδυ πήρε την ‘μακαρίαν οδόν’ για τον ‘τόπον αναπαύσεως’. Εκεί που τον αναμένουν ο Γιώργος και ο Ηλίας. Πέρα από χώρο και χρόνο.
Το ακατάληπτο των καταλήψεων (2/11/2007)
Πολλά πράγματα μπορεί κανείς ίσως να συγχωρήσει στα πολιτικά κόμματα αλλά και τις κυβερνήσεις των τελευταίων 30 χρόνων. Ανάμεσα σ’ εκείνα που δεν παραγράφονται εύκολα είναι η καταπάτηση της αθωότητας των μαθητών με το ‘παραμύθι’ ότι μπορούν να διεκδικήσουν—υποτίθεται—τη ‘βελτίωση της παιδείας’ (ως νόμιμο επίχρισμα όλων των άλλων αιτημάτων) με την κατάληψη των σχολείων. Με κλειστό σχολείο εκπαίδευση δεν γίνεται. Το μόνο που θα γίνει θα είναι να αποκτήσουν κάποια κόμματα φερέφωνα και αφισοκολλητές για την επόμενη σαιζόν και να καταντήσει η Ελλάδα κάποια στιγμή μια χώρα αγραμμάτων δουλοπαροίκων (ίσως αυτός να είναι ο απώτερος σκοπός). Ακόμη, είναι εξοργιστικά αναίσχυντο γονείς και εκπαιδευτικοί να αθωώνουν τους μαθητές για τις χαμένες διδακτικές ημέρες και ώρες (αποτίμησε ποτέ κανείς το κόστος τους;) και τις ζημιές στα σχολεία (που πληρώνονται απ’ όλους μας, είτε έχουμε παιδιά είτε όχι), ενθαρρύνοντας τη διαιώνιση της παρανομίας. Αν δεν εμπνέεις στον πολίτη (από τη μικρότερη ηλικία, και με προσωπικό παράδειγμα) την υπευθυνότητα για τις πράξεις και τη συμπεριφορά του, δεν μπορείς να τον υποκινείς να διεκδικεί δικαιώματα. Και τέλος, είναι τουλάχιστον θλιβερό να ακούει κανείς από επίσημα εκπαιδευτικά χείλη ότι ‘δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει υποκίνηση στις καταλήψεις’. Αυτό θυμίζει μια Ισπανική παροιμία που λέει ‘Δεν πιστεύω στις μάγισσες, αλλά για την ύπαρξή τους δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία’. Ή, σε απλά ελληνικά, ‘ο κόσμος τόχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι’.
Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007
Ο πολιτευτής, το όργανο, η κλήση (30/10/2007)
Έχουμε ξανακούσει στη χώρα μας τέτοια επεισόδια, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Πολιτευτής, λέει, εξύβρισε όργανο της τάξης που του έκοψε κλήση για παράνομη στάθμευση. Το όργανο κατόπιν βρέθηκε σε άλλη υπηρεσία (οικειοθελώς; δυσμενώς; Δεν διευκρινίσθηκε). Δεν ξέρω αν άλλες χώρες έχουν θεσμοθετημένη την ιδιότητα του ‘πολιτευτή’ (= υποψήφιος που ακόμη δεν έπιασε το εκλογικό μέτρο; φιλόδοξος χθεσινός αφισοκολλητής;), και αν ο επίδοξος λειτουργός της Πολιτείας απολαμβάνει a priori το προνόμιο της περιφρόνησης των νόμων που επιδιώκει να ψηφίζει μια μέρα. Αυτό που ξέρω είναι ότι στην Αγγλία έχουν αφαιρεθεί διπλώματα οδήγησης από μέλη της κυβέρνησης, ακόμη και της βασιλικής οικογένειας, π.χ. για υπέρβαση ορίου ταχύτητας ή για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ. Κι αυτό διότι ο Βρετανός αστυφύλακας κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας του, όσο ευτελής κι αν είναι αυτή (π.χ. γράψιμο κλήσεων), γνωρίζει ότι έχει πίσω του την πλήρη ισχύ του Νόμου και την υποστήριξη όλων των ανωτέρων του και δεν σηκώνει απαντήσεις του τύπου «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ βρε…;». Αποτέλεσμα είναι κανένα δημόσιο πρόσωπο, κυβερνητικό ή αντιπολιτευόμενο, να μην επιθυμεί να γελοιοποιηθεί με ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι στο ‘όργανο’. Και όταν τα δημόσια πρόσωπα, όπως η γυναίκα του Καίσαρα, είναι και φαίνονται τίμια, ο λαός δεν μπορεί παρά να μιμηθεί το παράδειγμα. Μήπως και στο θέμα αυτό απέχουμε ακόμη πολύ από το ‘Ευρωπαϊκό κεκτημένο’;
Το Έπος (28/10/2007)
Τέσσερα γράμματα που χαρακτήρισαν μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Δεν χρειάζεται να προσθέσει κανείς ‘του ’40’ για να γίνει κατανοητό για ποια περίοδο μιλούμε. Δεν είναι μακριά μας: το έζησαν οι γονείς μας. Ακούσαμε από πρώτο χέρι για τους βομβαρδισμούς, τις συσκοτίσεις, τους πανηγυρισμούς στους δρόμους, τις εξορμήσεις στα νοσοκομεία με τους τραυματίες ήρωες, κι ύστερα την Κατοχή, την πείνα, τις στερήσεις, τον φόβο, αλλά και την καρτερία και τον αγώνα, μέχρι την Απελευθέρωση. Όσο πιο απόμακρα γίνονται τα γεγονότα, τόσο πιο απίστευτα ηχούν στ’ αυτιά των μικροτέρων. Ίσως ψυχολογικά απωθούν την ιδέα του αναγκαστικού αλληλοσκοτωμού: η γνωστή τους εικονική και ανώδυνη ‘πραγματικότητα’ της τηλεόρασης δεν έχει καμιά σχέση με την απτή φρίκη του πεδίου της μάχης, με τους νεκρούς, τους ακρωτηριασμένους, τους κρυοπαγημένους, τους ψειριασμένους. Ευτυχώς υπάρχουν αντίδοτα. Μπορεί να με γελά η θύμησή μου, αλλά νομίζω ότι τα ντοκυμαντέρ για τον πόλεμο και τα λοιπά γεγονότα του 40-41 στα κανάλια ήταν φέτος περισσότερα από άλλες χρονιές. Η αμεσότητα των εμπειριών (π.χ. από το ημερολόγιο του Γ. Θεοτοκά, τις επιστολές του Ελύτη από το μέτωπο ή τις αφηγήσεις του Καλλέργη, του Θεοδωράκη, του Φαράκου) έφερε σε πρώτο πλάνο την εποχή εκείνη, όπου η μέθη ‘απ’ το αθάνατο κρασί του ’21’ ήταν η κινητήρια δύναμη ενός ολοκλήρου λαού. Δίδαγμα για όλους, τονωτικό της μνήμης που είναι απαραίτητη προϋπόθεση της επιβίωσης των λαών.
Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007
95 χρόνια ελευθερίας (26/10/2007)
Απόμακρα, ‘μέσα στον ύπνο τον βαθύ’ (κυριολεκτικά και μεταφορικά), αντήχησαν οι 21 κανονιοβολισμοί στις 7.30 το πρωί, θυμίζοντάς μας ότι η Θεσσαλονίκη καταγράφει σήμερα 95 χρόνια ελεύθερη και ελληνική, μετά από 482 χρόνια Οθωμανικής κυριαρχίας (1430-1912). Καλό είναι, έστω και μια φορά το χρόνο, να θυμόμαστε τους αριθμούς αυτούς, τη σημασία τους, και το τίμημα που κατέβαλαν οι πρόγονοί μας σε βάρος δουλείας, σε διωγμούς, αγώνες, και ανθρώπινες θυσίες, για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα την πολυτέλεια της γκρίνιας και της φαγωμάρας. Να τιμούμε τη μνήμη των ανθρώπων που φύτεψαν και πότισαν το δέντρο της ελευθερίας αυτής. Και να απευθύνουμε με κάθε ευκαιρία προς τον προστάτη Άγιο της πόλης μας εκείνο τον δραματικό ύμνο: ‘Τείχος ωχυρωμένον ημίν…, οικιστής και υπέρμαχος εχρημάτισας τη ση πόλει, Δημήτριε, ην λυτρωθείσαν ένδοξε, Θεού ευδοκήσαντος, δια παντός ελευθέραν ταις σαις πρεσβείαις διάσωσον’. Είθε.
Η Καλιφόρνια στις φλόγες (24/10/2007)
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007
Τηλεφωνικές παρενοχλήσεις (23/10/2007)
Πόσες πιστωτικές κάρτες σας έχουν πουλήσει από το τηλέφωνο; Πόσα καταναλωτικά δάνεια; Πόσες δωρεάν συνδέσεις στη μια ή την άλλη εταιρεία παροχής υπηρεσιών τηλεφωνίας ή AD
Πάντως, για όσους ενδιαφέρονται, έχω στα χέρια μου επιστολή της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα που λέει ότι ‘σύμφωνα με το άρθρο 11 του Ν. 3471/2006 η πραγματοποίηση μη ζητηθεισών επικοινωνιών με οποιοδήποτε μέσο ηλεκτρονικής επικοινωνίας, με ή χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση, για σκοπούς απευθείας εμπορικής προώθησης προϊόντων ή υπηρεσιών και για κάθε είδους διαφημιστικούς σκοπούς, επιτρέπεται μόνο αν ο συνδρομητής συγκατατεθεί εκ των προτέρων ρητώς’. Να μια διάταξη που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη σε όποιον θα ήθελε να εμπλακεί νομικά στο θέμα.
Ενεργειακή σπατάλη (22/10/2007)
Ο Bill Bryson γράφει στο βιβλίο του ‘Notes from a big country’ ότι σύμφωνα με μια στατιστική το 5% της ενέργειας που καταναλώνεται στις ΗΠΑ οφείλεται σε υπολογιστές που μένουν αναμμένοι όλη τη νύχτα. Το βιβλίο δημοσιεύθηκε το 1998, και από τότε πιθανώς τα ποσοστά άλλαξαν (δεν πιστεύω να έπεσαν). Δεν χρειάζεται να ζηλεύουμε τους Αμερικανούς στο θέμα αυτό: κάθε βράδυ βλέπω σε γειτονική τράπεζα 3-4 οθόνες υπολογιστών να καίνε υπομονετικά και ακατάπαυστα, και δεν νομίζω ότι πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Το κακό με την ηλεκτρική ενέργεια είναι ότι είναι τόσο ‘καθαρή’ (από την οπτική γωνία του τελικού χρήστη) που δεν φέρνει στο νου τις υψικαμίνους του Αλιβερίου ή της Πτολεμαΐδας. Και όμως, δεν γεννιέται εκ του μηδενός: χρειάζεται λιγνίτη, και αυτός εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα και ανεβάζει τη θερμοκρασία του ‘θερμοκηπίου’ μέσα στο οποίο ζούμε. Καλές είναι οι συζητήσεις για Κυότο και για Ρίο και για όποια άλλη παγκόσμια διάσκεψη για το περιβάλλον, την υπερθέρμανση του πλανήτη, τους πάγους που λιώνουν και τις τρύπες του όζοντος. Δεν αφορούν όμως μόνο τις κυβερνήσεις ή τη βιομηχανία, αλλά τον καθένα μας. Τόσο φοβερό είναι να περιμένουν οι υπάλληλοι 15-20 δευτερόλεπτα μέχρι να ζεσταθούν οι υπολογιστές το πρωί πριν ξεκινήσουν την εργασία της ημέρας; Ευτυχώς τα περισσότερα καταστήματα ηλεκτρικών συσκευών δεν αφήνουν ανοικτές όλες τις τηλεοράσεις (όπως έκαναν κάποτε). Δεν θα ήταν άσχημο να τις κλείνουν και στη διάρκεια της ημέρας.
Φαρμακευτικές καταχρήσεις (21/10/2007)
Όχι για πρώτη φορά (και φαντάζομαι ότι δεν θα είναι ούτε η τελευταία) οι φαρμακευτικές δαπάνες απασχολούν τις εφημερίδες, και τα αρμόδια κρατικά όργανα. Είναι πράγματι αξιοπερίεργο πώς στην Ελλάδα ευδοκιμούν φαρμακεία περισσότερα από τα μπακάλικα και τα περίπτερα μαζί, ενώ στο εξωτερικό τα ψάχνεις με το τηλεσκόπιο. Αυτό και μόνο δεν προβληματίζει τους υπευθύνους; Η μηχανοργάνωση είναι βέβαια απαραίτητη για να βρει κανείς τον μίτο στον λαβύρινθο. Ίσως όμως ένα πιο ουσιαστικό βήμα (όχι μόνο για τον έλεγχο του φαρμάκου) θα πρέπει να είναι η καθιέρωση ενιαίου φορέα ασφάλισης υγείας, με ίσα δικαιώματα και παροχές για όλους τους πολίτες, οι οποίοι να μη μπορούν να προμηθεύονται φάρμακα ή οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία αν δεν είναι εφοδιασμένοι με το προσωπικό τους βιβλιάριο, κάρτα υγείας ή όποιο άλλο πρόσφορο μέσο. Επίσης, η διάθεση φαρμάκων ονομαστικά στον ασθενή στην ποσότητα που χρειάζεται (π.χ. 10 δισκία) και όχι με την εμπορική συσκευασία που μπορεί να περιέχει υποχρεωτικά 20 ή 30 (κάτι που κάνουν όλες οι πολιτισμένες χώρες). Τέλος, ο τακτικός δειγματοληπτικός έλεγχος ασφαλισμένων και φαρμακείων ως προς την τήρηση των κανόνων διάθεσης των φαρμάκων, και η επιβολή κυρώσεων σε όλους τους παραβάτες (ναι, και στους ασθενείς) είναι μέτρα απαραίτητα για την αποφυγή της κατάχρησης. Δεν αναφέρομαι στην παράνομη εμπορία των φαρμάκων εντός και εκτός Ελλάδος, που προφανώς συναγωνίζεται το λαθρεμπόριο των καυσίμων σε αποδοτικότητα για τους εμπλεκομένους στο ευγενές αυτό σπορ. Να πιστέψω ότι δεν γνωρίζουν οι αρμόδιοι πώς και πού μπορούν να πατάξουν το φαινόμενο; Ή μήπως και εδώ κολλάμε στην περίφημη πολιτική βούληση;
Η αποκαθήλωση της Μάριον Τζόουνς (21/10/2007)
Το φαινόμενο του τίτλου είναι απλώς το πιο πρόσφατο—και φανταχτερό—επεισόδιο στο πολύ γνωστό σήριαλ του ντόπινγκ. Κάποτε, επί ανυπάρκτου σοσιαλισμού, γινόταν πολύς θόρυβος για τις γυναικείες ομάδες κολύμβησης της Ανατολικής Γερμανίας, που από τα πολλά στεροειδή δεν ήξεραν πλέον σε πιο φύλο ανήκαν. Στην πορεία των πραγμάτων αποδείχθηκε ότι και η άλλη πλευρά είχε εξίσου λερωμένη τη φωλιά της: μόνο τα κίνητρα άλλαζαν (η δόξα της ιδεολογίας στη μια περίπτωση, το χρύσωμα της τσέπης στην άλλη). Σίγουρα έχουμε ξεφύγει πολύ από την εποχή του πρώτου Περσικού Πολέμου, όταν ο αξιωματικός του Πέρση στρατηγού Μαρδόνιου, μαθαίνοντας ότι το έπαθλο των Ελλήνων στους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν ένας απλός κότινος, αναφώνησε: ‘Παπαί, Μαρδόνιε, κοίους επ’ άνδρας ήγαγες μαχησομένους ημέας, οι ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιεύνται αλλά περί αρετής!’. Το σύγχρονο ‘παιχνίδι’ είναι πολύ χοντρό (οικονομικά) και με πολλούς κρίκους (προπονητές, ‘γιατρούς’, σπόνσορες, μάνατζερ, και να μη ξεχνούμε και τα ‘Μέσα’ και τους δημοσιογράφους, που με την ίδια ευκολία και απληστία ανεγείρουν και κατεδαφίζουν ‘είδωλα’). Πιθανώτατα ο αθλητής σε πολλές περιπτώσεις είναι το θύμα της υπόθεσης, υπό την πίεση όλων των άλλων. Οπωσδήποτε ο πρωταθλητισμός και τα ρεκόρ έχουν τραυματίσει βαθιά τον αθλητισμό. Ο Ισοκράτης είχε την απάντηση, όταν συμβούλευε τον Δημόνικο να ασκεί ‘των περί το σώμα γυμνασίων μη τα προς την ρώμην αλλά τα προς την υγείαν’ και να ‘λήγει των πόνων έτι πονείν δυνάμενος’. Αυτό προφανώς δεν έχει καμιά σχέση με το ‘γρηγορότερα, ψηλότερα, δυνατότερα’ των σημερινών αγώνων. Μήπως ηθικά και φιλοσοφικά έχουν πάψει να είναι Ολυμπιακοί;
Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007
Οι παρελάσεις και η αλεπού (18/10/2007)
Ιατρός και ζωγράφος (18/10/2007)
Ο σκοπός της σκοπιάς (17/10/2007)
Τηλε-παγίδες (15/10/2007)
Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007
Κρυπτογραφική καθημερινότητα (13/10/2007)
Ονειρική πραγματικότητα (12/10/2007)
Γιατί γράφω (11/10/2007)
Σ’ ένα δοκίμιό του με τίτλο ‘Why I Write’ o George Orwell, ο γνωστός συγγραφέας της ‘Φάρμας των ζώων’ και του ‘1984’, ανέπτυξε το 1947 τι τον ωθούσε στο γράψιμο και ποιες αρχές ακολουθούσε. Θα ήταν υπερβολή να ισχυρισθώ ότι κάνω το ίδιο, αλλά βρήκα τις απόψεις του ενδιαφέρουσες. Αφού αρχίζει με την παραδοχή ότι, εκτός από τον βιοπορισμό, υπάρχουν τέσσερα βασικά κίνητρα για το γράψιμο (εγωισμός, αισθητικός ενθουσιασμός, ιστορική παρόρμηση και πολιτικός σκοπός—με την ευρύτερη δυνατή έννοια), συνοψίζει τη δική του φιλοσοφία ως εξής:
«Αυτό που ήθελα περισσότερο τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν να κάνω το πολιτικό γράψιμο τέχνη. Η αφετηρία μου είναι πάντα μια αίσθηση αδικίας. Όταν κάθομαι να γράψω ένα βιβλίο δεν λέω μέσα μου ‘Θα δημιουργήσω ένα έργο τέχνης’. Το γράφω διότι υπάρχει κάποιο ψέμα που θέλω να ξεσκεπάσω, κάποιο γεγονός στο οποίο θέλω να τραβήξω την προσοχή, και η αρχική μου έγνοια είναι να βρω ακροατήριο. Δεν θα μπορούσα όμως να γράψω ένα βιβλίο, ούτε καν ένα μεγάλο άρθρο περιοδικού, αν δεν αποτελούσε συγχρόνως και μια αισθητική εμπειρία… Δεν μπορώ, και δεν θέλω, να εγκαταλείψω τελείως την άποψη για τον κόσμο που απέκτησα στην παιδική μου ηλικία. Όσο είμαι ζωντανός και γερός θα συνεχίσω να ενδιαφέρομαι ζωηρά για το στυλ του γραψίματος, να αγαπώ την επιφάνεια της γης, και να ευχαριστιέμαι με στέρεα αντικείμενα και άχρηστες πληροφορίες».
Ο επιτυχημένος συγκερασμός του δίκαιου σκοπού με την καλλιέπεια είναι δύσκολη τέχνη, που ξεχωρίζει τους καλούς από τους μέτριους γραφείς. Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει ολόκληρο το δοκίμιο του Orwell, μπορεί να το βρει ελεύθερα στο Διαδίκτυο, απ’ όπου και πήρα το απόσπασμα (η μετάφραση δική μου).
Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007
Κινητά τηλέφωνα (9/10/2007)
Αριστείον ανδρείας (7/10/2007)
Ελεύθερο επάγγελμα και γιατροί του ΕΣΥ (6/10/2007)
Προσωπικά δεδομένα και έγκλημα (6/10/2007)
Χορτάτος σκύλος και πίτα ολάκερη (5/10/2007)
Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007
Αι εκλογαί, των εκλογών… ω εκλογαί! (4/10/2007)
Diabolus ex machina
Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007
Οδηγώντας στην Ελλάδα
Τελικά με λεφτά μπορείς να αποκτήσεις Μερτσέντες, όχι όμως και οδηγική συμπεριφορά. Βιβλία και κομπιούτερ, αλλά όχι γνώσεις, και βέβαια ποτέ Παιδεία. Παρέες, αλλά σίγουρα όχι κοινωνική συνείδηση. Όσο για κοινό μυαλό, πού το πουλάνε αυτό το είδος;
Η είδηση της ημέρας
Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007
Στο Blog-αστρο
- Βλέποντας σ’ ένα αρχειακό DVD τον Ρότζερ Μουρ να οδηγεί μια Λάντσια Φλαμίνια, αναζήτησα το ιστορικό αυτό όχημα στο Διαδίκτυο. Από τις πολλές εικόνες που βρήκα, παραθέτω μία, για τους φίλους της μάρκας. Άλλου είδους νοσταλγία…
- Ένα από τα αρχαία κείμενα που κάποτε είχαμε την ευτυχία να διδασκόμαστε στα σχολεία μας ήταν οι παραινέσεις του Ισοκράτη ‘Προς Δημόνικον’. Ακούσια μου ήρθε στη μνήμη μια από αυτές: ‘Ευλαβού τας διαβολάς καν ψευδείς ώσιν. οι γαρ πολλοί την μεν αλήθειαν αγνοούσι, προς δε την δόξαν αποβλέπουσι’. Σε μοντέρνα πολιτική-δημοσιογραφική γλώσσα αντί για τη λέξη ‘διαβολάς’ μπορούμε να διαβάσουμε ‘διαρροές’, ‘φήμες’, ‘σενάρια’, ‘υποθέσεις’ ή άλλους ανάλογους όρους: το νόημα θα είναι το ίδιο. Οι πολλοί χωρίς να ξέρουν ή να ενδιαφέρονται για την αλήθεια αποβλέπουν μόνο στη δημιουργία εντυπώσεων (ή την κατασκευή ‘ειδήσεων’).
- Άκουσα Κυριακή μεσημέρι στο κρατικό ραδιόφωνο παλιό γνωστό στέλεχος της αριστεράς να μιλάει για διώξεις και παρανομία στη δικτατορία του Μεταξά, αλλά και στην πιο πρόσφατη χούντα. Όλοι οι διωγμοί ανθρώπων για τα ‘πιστεύω’ τους, από τον Νέρωνα και τον Διοκλητιανό μέχρι τον Μακάρθι και τον Πινοσέτ, καταδικάζονται ασυζητητί. Αναρωτιέμαι όμως, ως σκεπτόμενος (και πολύ μεταγενέστερος) πολίτης, αν καθεστώτα όπως εκείνο της 4ης Αυγούστου θα έβρισκαν, έστω και επίπλαστο, λόγο ύπαρξης αν δεν υπήρχε στην ‘απέναντι πλευρά’ το δέος του ζοφερού σταλινικού μοντέλου. Ευτυχές γεγονός είναι ότι όσοι επεδίωξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να στρέψουν την πορεία της χώρας προς τα εκεί σήμερα απολαμβάνουν όλες τις ελευθερίες και τα προνόμια μιας δημοκρατικής χώρας. Ανάμεσά τους και το δικαίωμα να νοσταλγούν τις θλιβερές εποχές που ζούσαν ως παράνομοι. Θα έδιναν άραγε οι ίδιοι ανάλογο δικαίωμα στους ‘απέναντι’ αν οι συνθήκες ήταν αντίστροφες;
- Για να μη μένουμε στον πολιτικό ζόφο, μου έκανε εντύπωση το διπλό σταυροκόπημα του Δημήτρη Σαλπιγγίδη μετά το τέρμα του σε βάρος του ΠΑΟΚ. Ευγνωμοσύνη ή αίτηση συγγνώμης για το ‘φιλοδώρημά’ του στην παλιά του ομάδα; Κύριος οίδε.
Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007
Ευτυχισμένος θάνατος
Κάποια στιγμή οι μεταστάσεις εμφανίσθηκαν. Η χημειοθεραπεία δεν τις επηρέασε, αντίθετα τον ‘έρριξε’ βιολογικά. Συμφωνήσαμε και σταμάτησε. Ο Σωκράτης είχε τη μεγάλη ευλογία να έχει δίπλα του τη Στέλλα, αχώριστη και πιστή σύντροφο της ζωής του. Με υπομονή και κατανόηση στις απαιτήσεις μιας επιδεινούμενης κατάστασης, με αντοχή αντρίκια και με τρυφεράδα ασύγκριτη, χωρίς πανικό και χωρίς υστερία, τον περιποιήθηκε στο σπίτι, χωρίς περιττές ταλαιπωρίες με νοσοκομεία, επείγοντα, εντατικές και όλα τα παρελκόμενα του σύγχρονου ‘ιατροποιημένου’ θανάτου. Ο Σωκράτης άφησε τον κόσμο αυτό κάτω από τη στέγη του, συντροφιά με τους αγαπημένους του ανθρώπους, ήρεμος στο θάνατο όπως και στη ζωή. Ένα θάνατο ευτυχισμένο. Καλόν Παράδεισο, Σωκράτη!
Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007
Πολιτικός πολιτισμός
Τεσσαράκοντα παρά ένα
Το μέσο και το κίνητρο
Ας πάρουμε ένα υποθετικό παράδειγμα. Αν ο Α έχει ένα χαρτονόμισμα με δηλωμένο αριθμό 123456 και αυτό στη συνέχεια βρεθεί στην τσέπη, το συρτάρι ή κάτω από το στρώμα του Β, οι πιθανές ερμηνείες για το φαινόμενο είναι: (1) ο Α έδωσε το χαρτονόμισμα στον Β, (2) ο Β έκλεψε το χαρτονόμισμα από τον Α, (3) ο Α έβαλε το χαρτονόμισμα σε μέρος που ανήκει στον Β χωρίς τη γνώση του δευτέρου [χάριν απλότητος δεν πιάνουμε τις περιπτώσεις ανάμιξης τρίτων προσώπων]. Καμιά από τις ερμηνείες αυτές δεν μας λέγει τίποτε για το κίνητρο: αν δηλ. η μετακίνηση του χαρτονομίσματος έγινε με πρωτοβουλία του Α (= απόπειρα δωροδοκίας) ή με απαίτηση του Β (= εκβιασμός) ή με κάποιου είδους συνεννόηση μεταξύ τους που στη συνέχεια χάλασε και οδήγησε σε καταγγελία.
Εξάλλου, μεγάλη σημασία έχει και ο επιδιωκόμενος σκοπός. Αν ο σκοπός είναι νόμιμος (π.χ. έκδοση μιας κανονικής άδειας), τότε προφανώς ο Β καταχράται της θέσης του και απαιτεί χρήματα. Αν ο σκοπός είναι παράνομος (π.χ. έκδοση άδειας χωρίς την απαραίτητη νομιμότητα), τότε ο Α επιδιώκει ‘ρουσφέτι’. Ίσως σε κάθε τέτοια περίπτωση και τα δυο μέρη θα πρέπει να θεωρούνται καταρχήν ύποπτα, μέχρι να αποδειχθεί τι ακριβώς συμβαίνει. Μπερδεμένο κουβάρι η διαφθορά…
Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007
Αντί Προλόγου
Για να μη ξεχνούμε και τα χρέη μας, ας αποδώσω από την αρχή την οφειλόμενη ευγνωμοσύνη σε όσους μου έμαθαν να διαβάζω και να γράφω, γονείς και δασκάλους, και ιδιαίτερα στον πατέρα μου που με άφηνε να παίζω με τη γραφομηχανή του από μικρή ηλικία. Δεν φανταζόμουν βέβαια τότε ότι το πληκτρολόγιο θα γινόταν καθημερινός μου συνεργάτης και φίλος.