Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η κάθε είδους εκπαίδευση ολοκληρώνεται με την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της, πόσο δηλαδή πέτυχε να μεταδώσει στους εκπαιδευομένους το συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο που τους δίδαξε. Εδώ και πολλά χρόνια η αξιολόγηση επεκτάθηκε και στις μεθόδους διδασκαλίας και στους ίδιους τους διδάσκοντες, αφού έγινε συνείδηση ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και εξίσου επαρκείς, όχι μόνο σε γνώσεις αλλά και σε διδακτική τεχνική και διάθεση και αποδοτικότητα. Για παράδειγμα, στα μεταπτυχιακά μαθήματα – από τα οποία έχω διδακτική εμπειρία αρκετών ετών – η αξιολόγηση των διδασκόντων από τους φοιτητές είναι καθιερωμένη τακτική.
Διαβάζουμε [ΕΔΩ και ΕΔΩ] ότι τόσο η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος όσο και η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης αποφάσισαν να κηρύξουν απεργία/αποχή για να παρακωλύσουν ή να ματαιώσουν τη διεξαγωγή του αυριανού διαγωνισμού PISA που κάνει ο ΟΟΣΑ κάθε τρία χρόνια και που εξετάζει την αποτελεσματικότητα των διαφόρων διδακτικών συστημάτων και άλλες παραμέτρους της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με σκοπό φυσικά την βελτίωση των συστημάτων αυτών. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει αλλαχού, στη χώρα μας η αξιολόγηση είναι ταμπού για τους εκπαιδευτικούς. Αυτοί τα ξέρουν όλα, αυτοί τα κάνουν όλα σωστά, δεν χρειάζονται καμία βελτίωση· ποιος ο λόγος να τους θυμίζει κανείς (με στοιχεία) ότι οι επιδόσεις των μαθητών τους είναι κάτω από την 40ή θέση ανάμεσα σε 78 χώρες; Και γιατί να μάθουν πώς πρέπει να αλλάξουν; Σε δουλειές να βρίσκονται;
Κάποτε η προσωνυμία ‘δάσκαλος’ αποτελούσε τίτλο τιμής και κοινωνικής καταξίωσης, και έδινε και το ανάλογο κύρος σε όποιον την έφερε. Δεν έχουν χαθεί βέβαια οι δάσκαλοι (κάθε βαθμίδας) από την ελληνική κοινωνία. Ωστόσο μια μεγάλη μερίδα των συγχρόνων Ελλήνων εκπαιδευτικών – με πρωτοπόρους τους συνδικαλιστές τους – μοιάζουν με τον κεκλιμένο πύργο της Πίζας, οπότε τι ανάγκη έχουν από… PISA; Ας μην απορούμε λοιπόν όταν οι καλύτεροι φοιτητές και καθηγητές μας βρίσκουν αλλού καταφύγιο και κλαιγόμαστε για brain drain.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου