Αν (ξανα)πετάξει το πουλί...

"Άσε τα φιλολογικά ψευδώνυμα--λέγε με Παλαιοκώστα!"

Διδυμότειχο

Δεν βλάπτει να θυμόμαστε κάθε τόσο και την 'άλλη' Ελλάδα...

Οι Πατέρες της Λαύρας του Αγ. Σάββα για τον Πατρινό καρνάβαλο

Ο συγγραφέας Κώστας Καρακάσης ταχυδρόμησε, "ως ευλογία" όπως εύστοχα το χαρακτηρίζει, το ακόλουθο κείμενο που προέρχεται από τη Λαύρα του Αγ. Σάββα της Ιουδαίας, σχετικά με τον Πατρινό καρνάβαλο. Κατά την επιθυμία του το αναδημοσιεύω από το 'Ημερολόγιο Αποδημίας'. Προς σωφρονισμόν όλων μας...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΛΑΥΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ
ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΩΣ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΦΕΤΙΝΟ ΠΑΤΡΙΝΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ
Κυριακή του Ασώτου
Φεβρουάριος 2009
Αφ’ ότου πληροφορηθήκαμε στην Ιερά Λαύρα του Αγίου Σάββα το θέμα της ετοιμαζομένης στην Πάτρα εφετινής καρναβαλικής εορτής, η καρδιά μας γέμισε με πολλή λύπη και φοβερή ανησυχία.
Διότι δεν είναι μόνο το πρόσωπο του Αρχιμανδρίτου Εφραίμ της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου το οποίο διακωμωδείται και εξευτελίζεται στον εφετινό καρνάβαλο, αλλά ολόκληρο το Μοναχικόν Τάγμα, του οποίου το μαύρο ράσο αποτελεί την χαρακτηριστική ενδυμασία πνευματικής μάχης, καθώς άλλωστε και του τιμημένου Ελληνικού Κλήρου. Υβρίζονται λοιπόν και η Παναγία Θεοτόκος, η πρώτη ασκήτρια στα Άγια των Αγίων των Ιεροσολύμων και Ηγουμένη του Αγίου Όρους. Εξυβρίζονται τα άφθορα άγια σκηνώματα και τα ασκητήρια των Αγίων μας, όπως του Αγίου Σάββα, οι οποίοι αγίασαν το χώμα της Ελλάδος ή και αλλού με τους ασκητικούς αγώνες τους, φορώντας το μαύρο Μοναχικό Σχήμα, το οποίο μισούν μόνον οι εχθροί της Ορθοδοξίας και το τρέμουν οι δαιμονικές δυνάμεις. Διακωμωδείται ο Μοναχικός Θεσμός, ο οποίος διέσωσε εκτός της Πίστεως και την αυτοσυνειδησία του Γένους, τη γλώσσα, την ιστορία και τη γραμματεία του, σε περιόδους δουλείας ή
κινδύνων, με μεγάλες μορφές Αγίων, Εθνομαρτύρων, Διδασκάλων και Εθναρχών.
Οι ετερόθρησκοι των Αγίων Τόπων τιμούν τους Χριστιανούς Ρασοφόρους και τους αποκαλούν “Abbuna” (“Πάτερ”), εις ένδειξιν τιμής προς το Βασιλικό και ένδοξο Γένος των Ρωμηών, των “Βυζαντινών”, του οποίου την Αυτοκρατορία κληρονόμησαν, αλλά οι Ρωμηοί των Πατρών της νεωτέρας Ελλάδος θα διακηρύξουν “urbi et orbi”, την πόλη και τον κόσμο, ότι στο βωμό της γελωτοποιίας είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν αυτό που πάντοτε αποτελούσε γνώρισμα των Ελλήνων, την τιμή προς τους θρησκευτικούς θεσμούς, όπως είναι πρόθυμοι και να ενσταλάξουν με συνειρμούς στις αθώες παιδικές ψυχές και στη συνείδηση των νέων, εκεί όπου θα φθάσει το θέαμα του καρνάβαλου, την γενική εντύπωση, ότι η μαύρη μοναχική Περιβολή των Ορθοδόξων Μοναχών δεν είναι ανθρώπων που αγωνίζονται πνευματικώς, με ενδεχόμενες ίσως ελλείψεις και λάθη, αλλά υποκριτών και διεφθαρμένων. Ο Χριστός μέσω της Εκκλησίας Του, όπου διαπιστώσει αμαρτία και πτώση, δρα θεραπευτικά, αλλά με αγάπη και σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο. Η τωρινή γελωτοποιία διαπομπεύει με απάνθρωπο τρόπο το πρόσωπο ενός κληρικού, κατά παραβίαση του βασικού ανθρωπίνου και δημοκρατικού δικαιώματος.
Δεν έφθαναν οι εκτροπές του καρνάβαλου από μόνες τους, τα αμαρτήματα της νύχτας και της εντροπής και οι φονικές εκτρώσεις; Δεν ήταν αρκετή αμαρτία η βεβήλωση της πλέον σημαντικής περιόδου του έτους, δηλ. των Αγίων Νηστειών, όταν ενθυμούμεθα την Β’ Παρουσία του Κυρίου την Κυριακή των Απόκρεω; Αλλά τώρα, η σύγχρονη Πάτρα και η νεοειδωλολατρική και νεοεποχική λατρεία των ειδώλων του καρναβαλικού σατυρισμού ανασταυρώνει τον Χριστό μέσω των συμβόλων του Μοναχικού Θεσμού, σύμβολα που ίσως εμείς οι σύγχρονοι μοναχοί αναξίως φορούμε, δεν παύουν όμως να είναι τα ένδοξα εμβλήματα των Αγγελικών Ταγμάτων και των απ' αιώνος Οσίων Πατέρων.
Είναι φοβερή η διήγηση από τα βιβλία της Εκκλησίας μας, σύμφωνα με την οποία ένας παλαιός Πατριάρχης για να εξευτελίσει ένα Μοναχό που αμάρτησε, φόρεσε το σχήμα του σε ένα χοίρο. Τότε εμφανίσθηκε ο Τίμιος Πρόδρομος και Βαπτιστής και του είπε ότι δεν θα του συγχωρήσει αυτήν την αμαρτία ούτε στην Δευτέρα Παρουσία. Και δεν του την συνεχώρησε, ούτε όταν ο Πατριάρχης αυτός έκτισε ένα Ναό προς τιμήν του Τιμίου Προδρόμου, διότι ο Τίμιος Πρόδρομος εμφανίσθηκε στον Πατριάρχη και του είπε πάλι, ότι όσους Ναούς και εάν κτίσει δεν θα του συγχωρέσει την αμαρτία αυτή, με την οποία προσβλήθηκε το Μοναχικό Σχήμα, του οποίου ο Βαπτιστής είναι Αρχηγός.
Παρακαλούμε θερμώς όσους πιστούς ακόμη αγωνίζονται στους προμαχώνες του Γένους και της Πίστεως, ξεπερνώντας φόβο και ανθρωπαρέσκεια, αλλά και όσους θέλουν να βλέπουν τα γεγονότα βαθύτερα από τις τηλεοπτικές κάμερες και διαχρονικώτερα από εφήμερους γελοιασμούς, να αντιληφθούν τους συμβολισμούς, τις συγκυρίες και τους σκοπούς μιας τέτοιας πάνδημης βλασφημίας, στην οποία παρασύρονται οι συμπατριώτες μας και να ασκήσουν πειθώ μετερχόμενοι κάθε ειρηνικό και νόμιμο μέσο για την αποτροπή της. Και αν τίποτε δεν κατορθωθεί, να απόσχουν παντελώς κάθε καρναβαλικής εκδηλώσεως, παρακαλώντας με δάκρυα το έλεος του Θεού.
Και κάτι τελευταίο, η διακωμώδηση των ιερών χριστιανικών θεσμών είναι συστατικό στοιχείο της τελετουργίας του σατανισμού και της μαγείας. Αντιλαμβάνονται οι διοργανωτές του καρναβαλιού ποιες δαιμονικές πύλες ανοίγουν και ποιους πνευματικούς νόμους ενεργοποιούν πάνω στην πόλη των Πατρών ιδιαίτερα με τον εφετινό καρνάβαλο;
Είθε ο Χριστός με την φιλανθρωπία Του, να αποτρέψει την αμαρτία αυτή και τα επακόλουθά της.
Οι Σαββαΐται Πατέρες

Χρυσά σκουπίδια

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ο ίδιος χαβάς: πόσα (δισ)εκατομμύρια κόσμος ανά την υφήλιο θα παρακολουθήσουν την απονομή των Όσκαρ, ποιοί αναμένεται να βραβευθούν, πόσοι και ποιοί πέρασαν από τον ‘χρυσό δρόμο’ της δόξας στο παρελθόν, ένα σωρό άχρηστες στατιστικές και βάλε. Επιτέλους, τόση στενοχώρια έχουμε για τα βραβεία; Ειδικά φέτος, εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, το μεγάλο ερώτημα θα έπρεπε να είναι: πόσα δις θα ‘στάξουμε’ όλοι στην Αμερικανική οικονομία για τα «δικαιώματα» των τηλεοπτικών μεταδόσεων; Με ποιο σκοπό; Την «εξυγίανση» της παγκόσμιας σκουπιδοβιομηχανίας του θεάματος; Που έχει καταφέρει να κρατάει δέσμιο τον πλανήτη ολόκληρο στο άρμα μιας μυθολογίας που αποπροσανατολίζει από την ουσία της ζωής.

Η δικτατορία των καπνιστών

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω την ιστορία, ή κάποια παραλλαγή της. Η ασθενής μου, καθηγήτρια σε δημόσιο γυμνάσιο, βήχει εδώ και μερικές εβδομάδες. Στο σχολείο της δεν υπάρχει γραφείο για τους μη καπνίζοντες καθηγητές, και η ατμόσφαιρα του ‘τεκέ’ που επικρατεί στον υπάρχοντα χώρο δεν υποφέρεται. Έτσι είναι αναγκασμένη να περνάει τα διαλείμματά της στο διάδρομο του σχολείου, με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. Με ανάλογες επιπτώσεις στην υγεία της. Μέσα η μπόχα, έξω το κρύο. Σκύλλα και Χάρυβδη.
Ότι είμαστε κοινωνικά αναλφάβητοι το έχουμε πεί κι άλλες φορές. Οι Άγγλοι, οι Ιρλανδοί, ακόμη και οι Ιταλοί, βγαίνουν έξω από τους κλειστούς χώρους (ακόμη και τα μπαρ και τα εστιατόρια) προκειμένου να καπνίσουν. Πώς να το κάνουμε; Ο καθαρός αέρας είναι πρωτογενές δικαίωμα, μπροστά στο οποίο το δικαίωμα του καπνιστή να βάζει μπουρλότο στην υγεία του έρχεται δεύτερο (και βάλε...). Οι μη καπνιστές δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να εισπνέουμε τα προϊόντα πυρόλυσης του ταμπάκου (εκτός από θέμα υγείας είναι και θέμα βρώμας). Από τον Ιούλιο και μετά καλό θα είναι να δούμε μερικές μηνύσεις εναντίον σχολείων και άλλων δημοσίων κλειστών χώρων εφόσον δεν συμμορφωθούν οι υπαίτιοι. Ή θα γίνουμε πολιτισμένοι άνθρωποι ή ας αναλάβει καθένας τις ευθύνες του.

‘Εν μέσω κρίσεως, υμείς άδετε’

Συγγνώμη για την απουσία μιας εβδομάδας, για λόγους ανώτερης βίας (κόπωση, σωματική και ψυχική, από τις αρρώστιες των άλλων, και λιγάκι και τις δικές μας, για να μη ξεχνούμε όσους πραγματικά πάσχουν). Ειδησεογραφική ιστοσελίδα στην οποία με παρέπεμψαν άλλοι κάνει on-line δημοσκόπηση για το ποιο τραγούδι γνωστού αηδού (δεν πρόκειται για ορθογραφικό λάθος) θέλουμε να πάει στη Eurovision. Οι απαντήσεις: από 5186 άτομα που ψήφισαν ως τώρα, το 56,54% δηλώνει ότι δεν τους ενδιαφέρει η Eurovision! Ούτε ο παππούς Καραμανλής το 1974 δεν είχε πάρει τέτοιο ποσοστό. Με άλλα λόγια, υπάρχουν ακόμη 2930 (τουλάχιστον) σώφρονες άνθρωποι σ’ αυτόν τον τόπο, παρά τη γενικευμένη πλύση εγκεφάλου που υφίστανται καθημερινά από τα πολυάριθμα ‘πλυντήρια‘. Μετά απ’ αυτό, μου φαίνεται ότι θα αρχίσω να πιστεύω στις δημοσκοπήσεις...

Πιθάρι δίχως πάτο

Διαβάζουμε στις σημερινές εφημερίδες (για μια ακόμη φορά) ότι το ΕΣΥ έχει περιέλθει σε απόγνωση, μια και οι προμηθευτές ιατρικού υλικού σταματούν να εφοδιάζουν τα νοσοκομεία καθώς δεν πληρώνονται εγκαίρως. Δεν έχω άμεση γνώση της νοσοκομειακής πραγματικότητας, αλλά θα ήθελα να ξέρω αν οι ίδιοι προμηθευτές συνεχίζουν να πληρώνουν ‘ποσοστά’ ή ‘ανταποδόσεις’ στους ‘καταναλωτές’ ιατρικού υλικού εντός των νοσοκομείων (χειρουργούς, ορθοπεδικούς, επεμβατικούς κάθε είδους), και σε τι ύψος ανέρχονται αυτές οι παροχές. Ίσως κάπου μπορεί να βρεθεί μια συμψηφιστική λύση, μια και ακούω ότι το ‘μεροκάματο’ μιας τέτοιας ειδικότητας από υλικά και μόνο μπορεί να ανέρχεται σε πενταψήφιο ποσό, που βέβαια είναι εντελώς ‘μαύρο’. Τι θα έλεγαν για όλα αυτά οι αξιότιμοι Υπουργοί Υγείας και Εθνικής Οικονομίας (νυν και τέως);

[Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ 14/2/2009]

Το όνομα και η χάρη

Όσο κι αν η Ιουλιέτα έλεγε στον Ρωμαίο ότι «Αυτό που λέμε ρόδο θα μύριζε το ίδιο γλυκά με οποιοδήποτε άλλο όνομα», δεν μπορούμε εύκολα να ξεφύγουμε από τις συμβατικές έννοιες που έχουν οι λέξεις και που τις μάθαμε από την κούνια μας. Όταν συναντούμε γνησιότητα πίσω από ένα όνομα, τότε ξεφεύγουμε από τις συμβάσεις και βλέπουμε μια άλλη διάσταση. Τον ιδανικό συνδυασμό από χρυσάφι-καλοσύνη στην καρδιά και ζάχαρη στο λόγο-προσευχή έφερε--όνομα και πράμα--η Χρυσούλα Ζαχαρή, που την προπέμψαμε σήμερα στην αιωνιότητα, για την οποία είχε ήδη ετοιμάσει το διαβατήριό της. Τώρα ‘συναριθμείται μετά αγγέλων’. Την ευχή της νάχουμε.

"Ο γιατρός μας"

Ποιό άλλο όνομα πιο ταιριαστό μπορεί να αφήσει κάποιος στην κοινωνία που μια ολόκληρη ζωή διακόνησε; Πώς αλλιώς μπορεί να μείνει στη θύμηση του κόσμου, παρά με την ιδιότητα με την οποία βοήθησε κυριολεκτικά χιλιάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών, από την κούνια μέχρι τον τάφο, σε μια πόλη, σ' ένα νομό ολόκληρο (και όχι μόνο), επί πενήντα χρόνια; "Ο γιατρός μας". Έτσι θυμάται όλος ο κόσμος του Κιλκίς τον Θέμη Ναούμη, που σαν σήμερα πριν δυο χρόνια αναχώρησε για την 'αγήρω ζωήν', εκεί που περίμεναν να τον υποδεχθούν οι ασθενείς του.

Του ιατρού και ανθρώπου Θεμιστοκλή Ναούμη,
αιωνία η μνήμη!
Και το παράδειγμα.

Χειρουργική αντιζηλία

Φαντασθείτε την ακόλουθη ‘γκραν γκινιόλ’ σκηνή. Πάνω στο χειρουργικό τραπέζι βρίσκεται ένας πολυτραυματίας: μέλη τσακισμένα, σπλάχνα κατεστραμμένα, κεφάλι που αιμορραγεί, κρατιέται στη ζωή με νύχια και δόντια. Γύρω του μια πολυπρόσωπη χειρουργική ομάδα προσπαθεί να διορθώσει τα επιμέρους όργανα και συστήματα, να βάλει σε κάποια τάξη τα σπασμένα, να υποστηρίξει τις ζωτικές λειτουργίες, με την ελπίδα ο τραυματίας να βγει από την κρίσιμη κατάσταση και σιγά-σιγά να σταθεί ξανά στα πόδια του.

Όμως μέσα στην αίθουσα του χειρουργείου, γύρω από τη χειρουργική ομάδα, βρίσκονται τα μέλη των αντιπάλων χειρουργικών ομάδων, που με κάθε τρόπο προσπαθούν όχι να βοηθήσουν, αλλά να παρεμποδίσουν τη δουλειά των εν ενεργεία χειρουργών, με αποκλειστικό σκοπό να αναλάβουν εκείνοι την φροντίδα του τραυματία. Ταυτόχρονα, οι φίλοι τους έξω από το χειρουργείο κατηγορούν τους χειρουργούς στους παρισταμένους συγγενείς του τραυματία λέγοντας: «Αυτοί δεν ξέρουν τη δουλειά τους, είναι ανίκανοι, διώξτε τους κι αφήστε εμάς να χειρουργήσουμε», και άλλα παρόμοια. Είναι δυνατόν υπό τις συνθήκες αυτές να γίνει επέμβαση;

Αν στους ρόλους των χειρουργών (τόσο των εν ενεργεία όσο και των επιδόξων) και των φωνασκούντων φαντασθεί κανείς πολιτικούς διαφόρων χρωμάτων και δημοσιογράφους, μπορεί ακόμη να διατηρεί τις οποιεσδήποτε ελπίδες για τον καημένο τον τραυματία;

Όταν έχεις τέτοιους φίλους...

Ερανίζω από τα γραφόμενα του σημερινού τύπου:

• Ανάλυση των επεκτατικών βλέψεων και προκλήσεων των γειτόνων και «συμμάχων» μας, με αφορμή τα 13 χρόνια της κρίσης στα Ίμια
• Το σήριαλ των τρακτέρ σε δρόμους, λιμάνια και συνοριακούς σταθμούς της χώρας, και ο συνεπακόλουθος ντοματοπατατοδακρυγονοπόλεμος
• Για άλλη μια φορά έγινε γυαλιά-καρφιά μια πόλη με αφορμή μια μπάλα
• Καινούργια παζάρια για τον εκλογικό νόμο, ή πώς να μοιράσουμε την πήτα κατά τη μέθοδο του Καραγκιόζη («ένα ’γώ, ένα συ, ένα μένα»)

Τελικά ποιον πρέπει να φοβούμαστε περισσότερο: τους γείτονες, τους φιλάθλους, τους αγρότες ή τους πολιτικούς μας; Δεκτές και άλλες προτάσεις.

Νάρκες σε... νάρκη

Ένα προϊόν σαν όλα τ’ άλλα. Μόνο που αυτό δεν έχει απλώς «άδεια να σκοτώνει» (σαν τον πράκτορα 007), είναι σχεδιασμένο ειδικά γι’ αυτή τη δουλειά. Πώς το σκέφτηκα; Διαβάζοντας ένα κείμενο του γνωστού δημοσιογράφου και βουλευτή Άρη Σταθάκη (με ειδικότητα στα θέματα αυτοκινήτου), που κι αυτός με τη σειρά του έμεινε άναυδος όταν έπεσε στα χέρια του ένα άρθρο για τις νάρκες. Διαβάζοντάς το συνειδητοποίησε, όπως γράφει, «ότι αυτοί που κατασκευάζουν τις νάρκες (όπως και αυτοί που τις αγοράζουν και τις χρησιμοποιούν), τις αντιμετωπίζουν σαν οποιοδήποτε άλλο προϊόν». Σύμφωνα με το άρθρο, «πολλές φορές οι νάρκες δεν έχουν στόχο να σκοτώσουν τους στρατιώτες. Έχουν στόχο να τους τραυματίσουν όσο πιο σοβαρά γίνεται, για να έχουν τις αισθήσεις τους και να ουρλιάζουν από τους πόνους, ώστε (όλοι οι άλλοι που πολεμούν δίπλα τους) να τρομάζουν και να χάνουν το ηθικό τους». «Και αυτό», κατέληγε το άρθρο, «είναι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα όταν μετράς αυτά που πέτυχες σε μια στρατιωτική επιχείρηση». Ο δημοσιογράφος δίνει και αριθμητικά στοιχεία για τα εκατομμύρια των ναρκών που παραμένουν σπαρμένα σε διάφορες χώρες, περιμένοντας τα επόμενα θύματά τους--μικρά παιδιά, ανυποψίαστους αγρότες ή περαστικούς. Τι μπορούμε να πούμε; Όταν η καταστροφή ανθρώπινης ζωής και σωματικής ακεραιότητας χρησιμοποιείται ως μέτρο «αποτελεσματικότητας» ενός... εμπορικού προϊόντος, μάλλον έχουμε ξεφύγει πολύ από τον «χαρίεντα» άνθρωπο που περιέγραφαν οι πρόγονοί μας.

Νουμηνία

Τη αυτή ημέρα, ο Άγιος Νεομάρτυς Αναστάσιος ο εκ Ναυπλίου,
και εν Ναυπλίω μαρτυρήσας εν έτει 1655,
εις λεπτά τμηθείς τελειούται.



Ελάχιστο αφιέρωμα στον Άγιο και στην πόλη του, που πάντα μας ξαφνιάζει με τους θησαυρούς που έχει κρυμμένους στα δρομάκια της.
Όπως αυτή την διακοσμητική αρχιτεκτονική, από μιαν άλλη εποχή:


Ανάβαση στο Παλαμήδι (εξ αποστάσεως...)



Κάπου εδώ ήταν φυλακισμένος ο Κολοκοτρώνης (το εσωτερικό της φυλακής είναι θεοσκότεινο)


Το Μπούρτζι



Περισσότερα για τον Άγιο δείτε στο 'Ημερολόγιο Αποδημίας', στη διπλανή στήλη, από έναν γνήσιο Ναυπλιέα.