Μετά των Αγίων

 

Είναι ξεχωριστή ευλογία να παρίσταται κανείς στην αναχώρηση ανθρώπων με ιδιαίτερο πνευματικό ανάστημα που σφράγισαν με τον λόγο και την παρουσία τους την εποχή τους. Ο π. Βασίλειος Γοντικάκης, προηγούμενος της Ι. Μ. Ιβήρων, που ‘ανέστησε’ και ανασυγκρότησε τις Μονές Σταυρονικήτα και Ιβήρων και είλκυσε χιλιάδες νέων ανθρώπων στην πνευματική ζωή από τα φοιτητικά μας ακόμη χρόνια, αναχώρησε σήμερα για τον τελικό προορισμό που είχε θέσει στη ζωή του, μετά από την πρόσφατη πολυήμερη νοσηλεία του στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Καθημερινή του ρήση προς όλους, γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό: «Δεν αξίζω τόση φροντίδα, εγώ φεύγω τώρα». Έχοντας προετοιμασθεί ουσιαστικά όλες αυτές τις μέρες, μετά από μια ακόμη επιδείνωση άφησε ήρεμα τις τελευταίες του αναπνοές σήμερα, λίγο πριν από τις 11 π.μ., συνοδευόμενος από τις προσευχές των παρισταμένων πατέρων της Μονής και ημών των ελαχίστων, που μπορέσαμε να ασπασθούμε την δεξιά του στο τέλος. Είθε να εύρει ‘καλήν απολογίαν’ και να εύχεται υπέρ του κόσμου παντός, που τόση ανάγκη έχει.

Λογισμοί

 Η υπόθεση των Τεμπών αναμένεται να απασχολήσει την ειδησεογραφία για πολύ καιρό ακόμη, αν και οι άνθρωποι της δικαιοσύνης δουλεύουν ταχύτατα. Θέλετε αποδείξεις; Ακούω σήμερα στο ραδιόφωνο ότι ο εισαγγελέας παρέλαβε τη δικογραφία (που φθάνει τις 66.000 σελίδες) στις 8 Σεπτεμβρίου και κατέθεσε την πρότασή του για το κατηγορητήριο (που αριθμεί μόλις 996 σελίδες) σήμερα, μέσα σε μία μόλις εβδομάδα. Με πρόχειρους υπολογισμούς και στρογγυλοποίηση των αριθμών, αυτές οι τιμές αντιστοιχούν σε ανάγνωση 9428 σελίδων τη μέρα (ή 393 σελίδων την ώρα) και δακτυλογράφηση 6 σελίδων την ώρα ή 142 σελίδων τη μέρα (συμπεριλαμβανομένων των ωρών ύπνου, φαγητού και άλλων φυσικών αναγκών). Ακόμη κι αν αφαιρέσουμε τη λεκτική ‘σαβούρα’ και τις επαναλήψεις από τις οποίες βρίθουν τα νομικά κείμενα, τα αποτελέσματα αυτά αποτελούν πρόκληση για την ευπιστία μας.

     Εξάλλου, διαβάζω στις εφημερίδες ότι στο κατηγορητήριο περιλαμβάνονται ‘ανθρωποκτονίες από πρόθεση’ και ‘ανθρωποκτονίες από αμέλεια’. Νομικός δεν είμαι, αλλά λίγα ελληνικά ξέρω. Πρόθεση σημαίνει ότι σκόπιμα, επίτηδες, προκαλώ τον θάνατο κάποιου. Σοβαρά, πιστεύουμε ότι θα έστελνε σκόπιμα κανένας στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος ένα τραίνο εναντίον άλλου; Την βαριά αμέλεια την καταλαβαίνω, την πρόθεση όμως; Και πώς χωρούν και οι δυο κατηγορίες στην ίδια υπόθεση; Μήπως κάποια από τα θύματα σκοτώθηκαν από πρόθεση και τα υπόλοιπα από αμέλεια;  Και αν είναι έτσι, πώς θα τα ξεχωρίσουμε; Για να δανεισθούμε μια φράση από τον Ακάθιστο Ύμνο, με κάτι τέτοια έχουμε κι εμείς «ἔνδοθεν ζάλην λογισμῶν ἀμφιβόλων».

Στα άκρα

Ένα θέμα που κυριαρχεί στην ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών είναι η εν ψυχρώ δολοφονία στις ΗΠΑ ενός νέου ακτιβιστή, του Τσαρλς Κερκ, από έναν ακόμη πιο νεαρό ελεύθερο σκοπευτή. Το θύμα ήταν από τους υπέρμαχους του προέδρου Τραμπ και θεωρείται ότι συνέβαλε με την απήχησή του στο να ελκύσει πολύ νεανικό κοινό στην πολιτική πλευρά του προέδρου. Αυτός είναι και ο λόγος που η δολοφονία του τράβηξε τόσο ενδιαφέρον και έτυχε ευρέος σχολιασμού, επισήμου και ανεπισήμου. Οι μεν υπέρμαχοί του τον χαρακτηρίζουν ως πιστό Χριστιανό, θερμό πατριώτη, καλό οικογενειάρχη κ.ο.κ., οι δε πολέμιοί του ως υπέρμαχο της οπλοκατοχής, της ξενοφοβίας και του τραμπισμού εν γένει. Διαλέγετε και παίρνετε. Ήδη ο πρόεδρος δήλωσε ότι επιθυμεί την θανατική ποινή για τον δολοφόνο του.

      Ένα από τα προσφιλή 'σλόγκαν' των Αμερικανών είναι το ‘Everything is big in America’. Όλα είναι μεγάλα στις ΗΠΑ: και τα λόγια και τα συνθήματα και τα ακραία συναισθήματα και η έκφρασή τους στην πράξη. Δυστυχώς αυτή η εκδήλωση (στην οποία πρωτοστατεί ο νυν πρόεδρος) οδηγεί σε πόλωση και υιοθέτηση ακραίων απόψεων και αντιλήψεων, που αντιμάχονται φανατικά η μία την άλλη. Αυτό το φαινόμενο, σε συνδυασμό με την εκτεταμένη και ουσιαστικά ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή (έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο θέμα αυτό), αποτελεί τον σπόρο για βίαιες εκδηλώσεις, όπως μαζικές δολοφονίες και αστικές εξεγέρσεις και άλλα συναφή. Και τα αποτελέσματα δεν περιορίζονται στο εσωτερικό της χώρας. Η κουλτούρα της πόλωσης και της εκδίκησης έχει γίνει μείζον εξαγώγιμο προϊόν χάρη στην κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ, και βρίσκει μιμητές και αντιγραφείς σε πολλές χώρες, ενώ όλοι οι άλλοι καλούμαστε να πάρουμε θέση στο ένα ή το άλλο άκρο. Όπως όμως θα ρωτούσε η καμήλα του Αισώπου μπροστά στο δίλημμα ‘ανήφορος ή κατήφορος’, ίσιος δρόμος (= μέση οδός συνύπαρξης) δεν υπάρχει; Δυστυχώς αυτόν δεν τον καλλιεργεί κανείς, διότι, κατά το κοινώς λεγόμενο, ‘δεν πουλάει’. Κι έτσι γευόμαστε κάθε τόσο τις συνέπειες, και τρέμουμε για το τι άλλο μπορεί να μας επιφυλάσσει το μέλλον.

Φίλοι και σύμμαχοι

Στον 19^ο Ψαλμό του Δαβίδ ο Ψαλμωδός διαβεβαιώνει: «οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα» [στ. 8]. Φαίνεται ότι οι σημερινοί μακρινοί απόγονοι του Προφητάνακτος άλλα λογίζονται, αφού εξαπολύουν πυραύλους ακόμη και σε ξένες πρωτεύουσες (όπως χθες στη Ντόχα του Κατάρ) προκειμένου να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους. Δεν γνωρίζω αν επικαλούνται το όνομα του Κυρίου όταν εξαπολύουν τα οπλικά τους συστήματα ή όταν ισοπεδώνουν κατοικίες και δολοφονούν αμάχους με ελεύθερους σκοπευτές. Οπωσδήποτε όμως, με τα ισχύοντα δεδομένα, οι έννοιες κυβέρνηση Ισραήλ και διεθνές δίκαιο είναι όπως λέμε φωτιά και νερό: ασύμβατες μεταξύ τους.

     Μπορούμε να φαντασθούμε οποιοδήποτε άλλο κράτος που έχει μια εχθρότητα με γείτονά του να κάνει ανάλογες επιχειρήσεις στο έδαφος τρίτων χωρών; Η διεθνής κατακραυγή θα ήταν τέτοια που δεν θα μπορούσε να σταθεί πουθενά. Εδώ ακούσαμε κάποιες υποτονικές καταδικαστικές δηλώσεις, ενώ ο πλανητάρχης διαβεβαίωσε την κυβέρνηση του Κατάρ ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξαναγίνει. Μάλιστα. Τώρα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.

     Κάθε φορά που δίνονται τέτοιες αφορμές, ακούγεται το επιχείρημα ότι το Ισραήλ είναι στρατηγικός εταίρος. Καμία αντίρρηση, και είναι χρήσιμο να έχουμε εταίρους και συμμάχους στον κόσμο που ζούμε. Ωστόσο, φίλος και σύμμαχος δεν είναι αυτός που συναινεί σε όλα όσα κάνουμε, όσο στραβά κι αν είναι. Ο πραγματικός φίλος έχει την υποχρέωση να μας υποδεικνύει τυχόν λανθασμένες συμπεριφορές μας και να μας συμβουλεύει ανάλογα, βοηθώντας μας στην εξομάλυνση προβλημάτων και όχι στη διαιώνισή τους. Φοβούμαι ότι κανείς από τους συμμάχους του Ισραήλ, μηδέ της υπερδυνάμεως εξαιρουμένης, δεν εξυπηρετεί τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας αυτής.