Εβδομήντα χρόνια μετά το ΟΧΙ

Η διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει
«πάρ’ το» λέγοντας «και σύ».
[Δ. Σολωμός, Ύμνος εις την Ελευθερίαν, στρ. 144]

Μερικά διδάγματα φαίνεται ότι τα παίρνουμε είτε πολύ αργά είτε καθόλου. Τα αξιοποιούν άλλοι για λογαριασμό μας (δηλ. για να πληρώνουμε εμείς τον λογαριασμό). Ας πάρουμε ως παράδειγμα την κατάσταση που ζούμε όλοι, ως λαός και χώρα. Σε μια εθνική κρίση ποια θα ήταν η φυσιολογική αντίδραση; Μια ηγεσία εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, υπεράνω κομμάτων, που θα προσπαθούσε να εμπνεύσει πνεύμα συνοχής και να δημιουργήσει συνθήκες εθνικής επιβίωσης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, παραμερίζοντας τις διαφορές που μπορεί να υπάρχουν σε κάθε ανθρώπινο σύστημα, λέγοντας ‘ΟΧΙ’ εκεί που πρέπει και σύροντας κόκκινες γραμμές, όχι ως σχήματα λόγου αλλά ως φλέβες έτοιμες για κόψιμο. Μια τέτοια ηγεσία δεν αφήνει εύκολα περιθώρια εκμετάλλευσης και παρέμβασης από Τρίτους. Αντίθετα, μια διαρκής διελκυστίνδα δυο (τουλάχιστον) ‘αιωνίων’ κομματικών αντιπάλων δημιουργεί την αστάθεια της τραμπάλας, που δημιουργεί ευκαιρίες επηρεασμού σε όποιον επιθυμεί να ρίχνει το βάρος του στη μία ή την άλλη πλευρά, κατά περίπτωση, ώστε το αποτέλεσμα να είναι «Μονά-ζυγά δικά μας» (δηλ. δικά του). Έτσι, πάντα η στρατηγική του Τρίτου είναι να φροντίζει να έχει τουλάχιστον δυο παίκτες διαθέσιμους για να ποντάρει, είτε χύνοντας το απαραίτητο ‘λαδάκι’ είτε τείνοντας το σκήπτρο της εξουσίας. Στις πιο αθώες περιπτώσεις. Υπάρχουν και τα ‘θερμά’ επεισόδια, για ρεζέρβα.

Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
"Σάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά".
[Ύμνος εις την Ελευθερίαν, στρ. 147]

Ένα τίτλος για Guinness

Διαβάζω στο χθεσινό Βήμα: ‘Τέλος στο ζήτημα της Θάλειας Δραγώνα έβαλε η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου, κάνοντας δεκτή την παραίτησή της από τη θέση της Ειδικής Γραμματέως Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων Εξωτερικού, Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης και Αποκέντρωσης’ (πάρτε και μιαν ανάσα, βρε παιδιά!).

Ελπίζω με την παραίτηση (για την οποία δεν χάσαμε και πολύ ύπνο) να καταργηθεί και η αντίστοιχη θέση, μπροστά στην μακροσκελή ονομασία της οποίας χάνουν το χρώμα τους οι επίσημοι τίτλοι όλων των μοναρχών, πατριαρχών και φεουδαρχών ανά την υφήλιο.

Τω Πολιούχω

Σε μια εποχή γενικής ισοπέδωσης και αλλοτρίωσης, εν ονόματι της τεχνολογικής προόδου και της οικονομικής ανάπτυξης, δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει αμνημόνευτη η εόρτιος ημέρα του Αγίου της Θεσσαλονίκης. Τι καλύτερο από τους ποιητικούς στίχους του δοξαστικού του Ανδρέου του Ιεροσολυμίτου:

«Τον λόγχαις κληρωσάμενον της σωτηρίου πλευράς την χάριν, της νυγείσης τη λόγχη, εξ ης ημίν πηγάζει ο Σωτήρ ζωής και αφθαρσίας νάματα, Δημήτριον τιμήσωμεν, τον σοφώτατον εν διδαχαίς και στεφανίτην εν μάρτυσι, τον δι’ αίματος τελέσαντα τον της αθλήσεως δρόμον και θαύμασιν εκλάμψαντα πάση τη οικουμένη, τον ζηλωτήν του Δεσπότου και συμπαθή φιλόπτωχον, τον εν πολλοίς και πολλάκις κινδύνοις χαλεποίς των Θεσσαλονικέων προϊστάμενον, ου και την ετήσιον μνήμην γεραίροντες δοξάζομεν Χριστόν τον Θεόν, τον ενεργούντα δι’ αυτού πάσι τα ιάματα».

Ένα κύμα λιγότερο

Δεν είναι το πλήθος των ασμάτων που τραγούδησαν που κάνει κάποιες φωνές ξεχωριστές. Είναι το χρώμα τους, και τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις που δημιουργούν τα λίγα και μελωδικά τραγούδια που μας άφησαν, όπως εκείνα στις ‘Ανθολογίες’ του Γιάννη Σπανού από την πολύ νεανική εποχή του ‘Νέου Κύματος’. Μια από τις φωνές εκείνες, η Καίτη Χωματά, άφησε τον κόσμο αυτό προχθές. Η πολύχρονη μάχη της με τον καρκίνο πέρασε (ευτυχώς) σιωπηλά, μακριά από την ανθρωποφάγα ‘δημοσιότητα’. Τώρα αναπαύθηκε, στα 64 της χρόνια. Θα ακούμε πάντα τις ηχογραφήσεις της και θα τη θυμόμαστε με την ίδια συγκίνηση, όπως τότε.

Εικονικά και πραγματικά σκάνδαλα

Στην κρίσιμη περίοδο που διερχόμαστε, μπορούν να αναδειχθούν μερικά νεόκοπα επαγγέλματα και να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της ανεργίας. Όπως εκείνα του σκανδαλοθήρα, του σκανδαλολόγου, του σκανδαλοπλόκου, και άλλα παρεμφερή. Αφορμές δεν μας λείπουν, είτε πραγματικές είτε εικονικές, που δεν διαφέρουν μεταξύ τους, αφού τις μεν πρώτες τις αντιμετωπίζουμε ωσάν να μην υπάρχουν, ενώ τις δεύτερες τις ανάγουμε σε μείζονα θέματα. Για παράδειγμα, κάθε δημόσιο νοσοκομείο κρύβει μέσα του ένα ‘Βατοπέδι’ ή μια Siemens, σε σπατάλες, υπερτιμολογήσεις, προμήθειες, που στην αθωότερη περίπτωση θα αποτελούσαν μνημεία απερισκεψίας και στη χειρότερη ποινικά αδικήματα πρώτου μεγέθους. Να υποθέσουμε ότι ουδείς πταίει για όλες αυτές τις ιστορίες που διαβάζουμε κάθε μέρα στον τύπο, ή μήπως ισχύει κι εδώ η... πάγκαλος ρήσις ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»;

Στη βιτρίνα της εφορίας

Διαβάζουμε στον τύπο ότι, εφόσον το επιτρέψει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, στο εξής όλες οι φορολογικές δηλώσεις, δικαίων και αδίκων, θα είναι ‘ανοιχτά βιβλία’ στη βιτρίνα του Διαδικτύου. Πώς ακριβώς θα βοηθήσουν οι δημόσιες δηλώσεις στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής; Άγνωστο. Σίγουρα θα εκθρέψουν την περιέργεια (και τη ζήλια;) του καθενός, αλλά και θα κατευθύνουν προς τους πλέον προσοδοφόρους ‘στόχους’ επίδοξους κλέπτες και διαρρήκτες. Λέγεται σκωπτικά ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα, αλλά για να τα κάνεις πραγματικά σαλάτα χρειάζεσαι κομπιούτερ. Κατ’ αναλογίαν, πέρα από την συνήθη ανθρώπινη βλακεία, υπάρχει και η ψηφιακά ενισχυμένη ιδιωτεία, που στην εποχή μας προσφέρει άπειρες δυνατότητες ανάπτυξης, και μάλιστα με τις ευλογίες του κράτους.

Παραθέτω μόνο ένα σύντομο σχετικό σχόλιο του Ν. Ξυδάκη (Καθημερινή 19/10/2010) : «Το Διαδίκτυο και η τεχνολογία είναι κενά δοχεία, που απαιτούν ως περιεχόμενο σκέψη, σχέδιο και κατανόηση· η δημοκρατία δεν επιτελείται με γκάτζετ. Η ανάρτηση των φορολογουμένων στα διαδικτυακά τσιγκέλια, σαν σφάγια, σαν αντικείμενα ηδονοβλεψίας, δεν είναι ανοιχτή διακυβέρνηση σε δημοκρατικό κράτος, είναι υπεκφυγή».

Κάθε θάμα...

Ποιος νόμος εφαρμόσθηκε ποτέ σωστά στη χώρα αυτή, για να περιμένουμε ότι θα εφαρμοσθεί και η απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους; Οι εστιάτορες και άλλοι συναφείς επαγγελματίες θεώρησαν ότι έπεσε η κίνησή τους χωρίς σταχτοδοχεία στα τραπέζια, κι έτσι αποφάσισαν να τα επαναφέρουν. Κι ας λέει άλλα ο νόμος. Τέτοιες λεπτομέρειες θα κοιτάμε τώρα; Με ανάλογο τρόπο ίσως, κάποιοι σκέφτηκαν κάποια στιγμή στη ζωή τους ότι οικονομικά τους συμφέρει να μη πληρώνουν φόρους, κατ’ εξακολούθησιν. Η λογική είναι ίδια: το συμφέρον της τσέπης υπεράνω νόμων (και υγείας).

Ξερόλες

Πολύ χαρακτηριστική λέξη (δεν την έχουμε μονοπώλιο: και οι αγγλόφωνοι μιλάνε για know-alls), που περιγράφει διάφορους τύπους που βλέπουμε συχνά στην τηλεόραση. Όπως τους δυο παρουσιαστές της ‘Πρώτης Γραμμής’ του ΣΚΑΪ, που απέδρασαν από τη ΝΕΤ όταν μαθεύτηκε ευρέως πόσο στοιχίζουν στο ελληνικό δημόσιο. Ο εντελώς απαξιωτικός τρόπος με τον οποίο μιλούσαν σήμερα το πρωί στην ευγενέστατη Πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Πειραιώς για την ηλεκτρονική συνταγογραφία δεν μπορούσε να συγκαλύψει το μέγεθος της άγνοιάς τους. Η αναγραφή μιας ιατρικής συνταγής δεν είναι ούτε video game ούτε chat για να το παίζουν 16χρονα, όπως ισχυρίσθηκαν. Προϋποθέτει κανόνες ασφαλείας (για όλους τους εμπλεκόμενους), ορθή πληκτρολόγηση στοιχείων (τα ορθογραφικά ‘λαθάκια’ των μηνυμάτων δεν συγχωρούνται στη φαρμακολογία), άνεση χρόνου (που δεν υπάρχει πάντα στα ιατρεία, ιδίως των Ταμείων), και εκπαίδευση σε συγκεκριμένο λογισμικό (που δεν νομίζω ότι έγινε στην παρούσα περίπτωση), πέρα από την γενικότερη εξοικείωση με τους υπολογιστές, που πολλοί παλαιότεροι συνάδελφοι δεν την έχουν (ούτε μπορεί κανείς να τους ψέξει γι’ αυτό). Από ξερόλες στην Ελλάδα καλά πάμε. Αυτό που λείπει είναι άνθρωποι με γνώση και υπευθυνότητα στην εφαρμογή της. Σε κάθε τομέα.

Ένας διασώστης για την Ελλάδα;

Η ιδέα μου ήρθε καθώς διάβαζα αυτές τις μέρες διάφορα δημοσιεύματα για τη διάσωση των μεταλλωρύχων της Χιλής. Όπως π.χ. το κείμενο του Άγγελου Στάγκου (Καθημερινή, 15/10/10) με τίτλο ‘Τιμή και δόξα στον Λουίς Ουρζούα’ (τον επικεφαλής της βάρδιας την ώρα της κατάρρευσης) που [αντιγράφω] «ανακηρύχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία μεγάλου βεληνεκούς. Που στήριξε τους άντρες του, επέβαλε σύμπνοια, πειθαρχία και συντροφικότητα..., όταν οι ίδιοι ήξεραν ότι οι ελπίδες διάσωσής τους ήταν μηδαμινές και κανείς δεν περίμενε να τους βρουν ζωντανούς. Που κατάφερε να καταπολεμήσει τον πανικό και που σαν αληθινός ηγέτης φρόντισε πρώτα να διασωθούν όλοι οι άλλοι και να βγει τελευταίος αυτός στην επιφάνεια. Και που όταν βγήκε, γονάτισε και τραγούδησε τον εθνικό ύμνο της χώρας του... ».

Επειδή τα χαρακτηριστικά που μας περιγράφει ο αρθρογράφος ‘φωτογραφίζουν’ τον άνθρωπο που χρειάζεται η σημερινή Ελλάδα για να τη βγάλει από το ‘ορυχείο’ στο οποίο οι διάφοροι 'ηγέτες' και 'σωτήρες' την έχουν ρίξει, ας προσλάβουμε επιτέλους τον Λουίς Ουρζούα στην τεχνική ηγεσία της χώρας, μήπως και δούμε κάποιο φως στην άκρη του τούνελ.

Φθινοπωρινές εικόνες

Γαλήνη

Τέλος εποχής

Οι άλλες... ομπρέλλες

Αγώνας ανάβασης

Τα πετεινά του ουρανού... σε επίγειες αναζητήσεις.

Κρύο, καιρός για πετρέλαιο;

Πέρασα πολλούς χειμώνες στην Αγγλία. Δεν θυμάμαι ποτέ να έζησα το φαινόμενο της ατέρμονης συζήτησης για το πετρέλαιο θέρμανσης και τις τιμές του, και για το αν είναι ή όχι νοθευμένο ή αν κλέβουν οι μεταφορείς στην παράδοση ή ό,τι άλλο σχετικό. Ίσως διότι εκεί ΔΕΝ χρησιμοποιούν πετρέλαιο για τη θέρμανση. Μήπως εκεί βρίσκεται τελικά το πρόβλημα; Αν έχεις ένα καύσιμο (ή άλλο ευρείας κατανάλωσης προϊόν) που το φοροτιμολογείς διαφορετικά για δυο διαφορετικές χρήσεις, αμέσως δημιουργείς μια εστία παρανομίας και καταδολίευσης. Η λύση; Για να βάλουμε λίγο το μυαλό να δουλέψει...

Ακρόπολη

Από τη στιγμή που χαρακτηριστικό του μεταπολιτευτικού ελληνικού κρατιδίου είναι η κατάλυση (συχνά με επίσημες αποφάσεις) κάθε ιερού και οσίου, από τη γλώσσα μέχρι την ιστορία, δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάζει ο αποκλεισμός της Ακρόπολης από διαμαρτυρόμενους συμβασιούχους, που την θεωρούν περίπου αποκλειστικό τσιφλίκι τους. Αποτελεί φυσική προέκταση των καταλήψεων σε σχολεία, πανεπιστήμια, υπουργεία και εθνικούς δρόμους, που τόσο καλά γνωρίζουμε. Με δεδομένη την εικόνα αυτή (όποιος θέλει ας διαβάσει ξένες εφημερίδες για να καταλάβει τις συνέπειες τέτοιων ενεργειών), δεν θα πρέπει να μας παραξενέψει αν μια μέρα («Θού, Κύριε, φυλακήν...») ανατεθεί η φύλαξη των μνημείων μας σε ξένους διαχειριστές. Εκείνοι τουλάχιστον θα τα αντιμετωπίζουν με λίγο περισσότερο σεβασμό.

Από τη Χιλή στον κόσμον όλο

[Σκίτσο του Ηλ. Μακρή, Καθημερινή 14/10/2010]

Οι ιστορίες ανέλπιστης επιβίωσης υπό τελείως αντίξοες συνθήκες, από την ‘Οδύσσεια’ και τον ‘Ροβινσώνα Κρούσο’ μέχρι τη συντριβή του ουρουγουανού αεροπλάνου στις Άνδεις το 1972 (όπου οι επιζήσαντες τράφηκαν με τα πτώματα συνταξιδιωτών τους), αποτελούσαν πάντα προσφιλές θέμα συγγραφέων και αναγνωστών. Το ίδιο και οι ιστορίες δραματικής διάσωσης, που βέβαια παίρνουν παγκόσμιες διαστάσεις χάρη στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Τα δυο σενάρια συνευρέθηκαν στην ιστορία των μεταλλωρύχων της Χιλής, την περιπέτεια των οποίων όλος ο κόσμος παρακολούθησε με αγωνία τους τελευταίους μήνες. Η δημοσιότητα έχει τις κακές και τις καλές της πτυχές. Ας μείνουμε στις δεύτερες: ολόκληρος ο πλανήτης, ανεξάρτητα από προέλευση, πίστη, ιδεολογίες, διαμάχες, ενώθηκε τόσο καιρό σε ανησυχία, συμπαράσταση, πρακτική βοήθεια και προσευχή για το καλύτερο αποτέλεσμα. Τώρα που η γιγαντιαία αυτή προσπάθεια έφτασε σε αίσιο τέλος, τί περισσότερο από ένα μεγάλο ‘Δόξα τω Θεώ’ να πει κανείς; Και να κρατήσουμε το δίδαγμα ότι ως άνθρωποι έχουμε πολύ περισσότερα που μας ενώνουν από αυτά που (τεχνητά τις πιο πολλές φορές) μας χωρίζουν.

Εντελώς ειλικρινά

Πολύς λόγος έγινε, και θα συνεχίσει να γίνεται, στα ΜΜΕ για το ποιος πρωθυπουργός βάφτισε τη χώρα που κυβερνούσε/κυβερνά ‘διεφθαρμένη’. Εδώ που φτάσαμε όμως, και όπως φτάσαμε:

- Δεν μας ενδιαφέρει ποιος έκλεψε περισσότερα. Προτιμούμε να μη κλέβει κανείς από εδώ και πέρα.
- Δεν μας ενδιαφέρει ποιος έχει πει μέχρι τώρα τα περισσότερα ψέματα. Προτιμούμε από εδώ και μπρος να ακούμε και να λέμε την αλήθεια.
- Δεν μας ενδιαφέρει η κομματική αντιπαράθεση. Προτιμούμε τη δημιουργική σύνθεση απόψεων από υπεύθυνα πρόσωπα, κάθε προέλευσης.
- Δεν μας ενδιαφέρει η συνδικαλιστική ή επαναστατική γυμναστική, εις βάρος του κοινού καλού. Προτιμούμε την προαγωγή του κοινού καλού και την εξυπηρέτηση των βασικών ανθρωπίνων αναγκών, με δεδομένες τις περιστάσεις.
- Δεν μας ενδιαφέρει τί δεν έγινε ως τώρα. Προτιμούμε από εδώ και πέρα την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων και την ανάληψη ατομικών και συλλογικών ευθυνών του καθενός, μικρού και μεγάλου.
- Δεν μας ενδιαφέρει το κομματικό χθες. Προτιμούμε ένα εθνικό σήμερα, που να δημιουργεί προοπτική για το αύριο.

Φυσική και ηθική αυτουργία

Η Linda Norgrove ήταν μια 36χρονη σκωτσέζα που είχε αφιερώσει τη ζωή της στο να βοηθάει τους κατοίκους του Αφγανιστάν, όπως γράφει η χθεσινή Guardian, να καλλιεργούν άλλα φυτά εκτός από τις υπνοφόρες παπαρούνες του οπίου. Η Linda, που είχε απαχθεί τον Σεπτέμβριο, ‘θανατώθηκε από τους απαγωγείς της’ (κατά την επίσημη ανακοίνωση--υπάρχει και η πληροφορία ότι σκοτώθηκε από μια χειροβομβίδα που ρίχθηκε μέσα στο δωμάτιο όπου την κρατούσαν) στη διάρκεια επιχείρησης απελευθέρωσής της από τον αμερικανικό στρατό. Οι εμπλεκόμενες χώρες και ο διεθνής τύπος φυσικά, και πολύ ορθά, καταδίκασαν τη δολοφονία μιας γυναίκας που μόνο καλό έκανε εκεί που βρισκόταν. Δεν προχώρησαν βέβαια στο κρίσιμο ερώτημα αν η ζωή της Norgrove θα είχε διατρέξει ποτέ κίνδυνο αν δεν υπήρχε η μαζική και χρόνια εισβολή ξένων στρατευμάτων στη χώρα που αυτή βοηθούσε. Φαίνεται ότι η αρχή της αυτονομίας και αυτοδιαχείρισης, θεμέλιο της σύγχρονης δεοντολογίας (όχι μόνο της ιατρικής), δεν ισχύει για όλους...

Υστερόγραφο: Δυστυχώς οι στρατιωτικές αρχές επιβεβαίωσαν ότι ο θάνατος της Norgrove ήταν 'παράπλευρη απώλεια' από ρίψη χειροβομβίδας από αμερικανό στρατιώτη μέσα στο δωμάτιο όπου ήταν φυλακισμένη [Guardian]. Τουλάχιστον η αλήθεια δεν συγκαλύφθηκε.

Κρίση ειλικρινείας

Τέλος πάντων, ούτε ένα μυστικό δεν μπορεί να κρατήσει αυτός ο κ. Γιούνκερ. Άργησε βέβαια λίγο, αλλά τελικά το άνοιξε το στοματάκι του, και τί μας είπε; Ότι οι Ευρωπαίοι ήξεραν, διέβλεπαν, τέλος πάντων το είχαν πάρει χαμπάρι ότι η Ελλάδα πάει για κρίση, τουλάχιστον από το 2008. Ωστόσο, συνέχιζαν να κάνουν παιχνίδι εις βάρος της, να αυξάνουν τις εξαγωγές προς αυτήν, εν γνώσει τους ότι βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική θέση, αυξάνοντας έτσι το εξωτερικό χρέος της και οδηγώντας την μαθηματικά και σίγουρα στη χρεοκοπία. Το ‘γεμάτο πιστόλι’ βρισκόταν από καιρό πάνω στο τραπέζι, μόνο που ήταν στραμμένο προς την δική μας κατεύθυνση, αλλά αυτό δεν μπορούσε να μας το πει δημόσια ο πρόεδρος του Eurogroup (η δεοντολογία, βλέπεις). Όταν έχεις τέτοιους ‘συνεταίρους’, τι χρειάζονται οι ανταγωνιστές; Παράλληλα με το δικό μας χρονίως σαθρό πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα και τους δομήτορές του, δεν έχουν κάποιες ευθύνες και όσοι σάλευαν τα θεμέλιά του για να πέσει κάποια στιγμή; Σε ποιο ακριβώς διεθνές δικαστήριο παραπέμπονται οι κερδοσκόποι και οι έμποροι των εθνών; Έλα όμως που, όπως λέει το Δίκαιο, ‘ένοχος ένοχον ου ποιεί’; Ποιός να τους καταγγείλει, έχοντας καθαρή τη δική του συνείδηση;

Σκουπίδια

Εδώ και εβδομάδες βλέπουμε τους κάδους των απορριμμάτων στην πόλη μας να υπερχειλίζουν και να δημιουργούν το αδιαχώρητο στο γύρω οδόστρωμα και στα πεζοδρόμια. Χαράς ευαγγέλια για τις γάτες και τους διάφορους ρακοσυλλέκτες. Η αιτία; Την άκουσα σήμερα το πρωί σε τοπικό δίαυλο και την καταγράφω, διότι ίσως μας ενδιαφέρει εν όψει των επερχομένων δημοτικών εκλογών (πού τις θυμήθηκα τώρα;). Ελλείψει ανταλλακτικών (!), από τα 65 απορριμματοφόρα του δήμου κυκλοφορούν μόνο τα 14, και βέβαια πού να προλάβουν; Με όλη την ευσυνειδησία και τον μόχθο των σκληρά εργαζομένων στην καθαριότητα (όπου παρατηρείται ολοένα αυξανόμενος αριθμός γυναικών), η ‘κόπρος του Αυγεία’ είναι ατελείωτη, όπως κι εκείνη των τηλεοπτικών καναλιών. Κι εμείς συνεχίζουμε να στοιβάζουμε κι άλλες σακούλες πάνω στους σωρούς.

Η αισθητική του καπνού

Πώς μπορείς να είσαι γιατρός ή αρχιτέκτονας, και μάλιστα καταξιωμένος στη δουλειά σου, και να βρωμάς καπνίλα από την απόσταση της συνηθισμένης κοινωνικής επαφής (που για μια κλινική ιατρική εξέταση γίνεται ακόμη πιο στενή); Ζητώ συγγνώμη από όποιον θίγεται από την περιγραφή αυτή, αλλά θα ανεχόταν ο ίδιος τη σκέψη να μυρίζουν οι κάλτσες του ή ο ιδρώτας του; Όλοι μας έχουμε δεχθεί στα ιατρεία μας ασθενείς κτηνοτρόφους που δεν μπορούν, με όλη την καλή διάθεση και προσπάθειά τους, να διώξουν τελείως την οσμή του χώρου εργασίας τους, που τους συνοδεύει παντού. Οι ίδιοι έχουν απευαισθητοποιηθεί στην οσμή αυτή, που όμως είναι βαριά και δυσάρεστη για τον κάθε άλλο. Το ίδιο γίνεται και με τον καπνό, που η μπόχα του είναι μια αηδιαστική πραγματικότητα. Πέρα από την επαγγελματική ευθύνη για προαγωγή της υγείας και το καλό προσωπικό παράδειγμα, το θέμα έχει και την καθαρά ‘αισθητική’ πλευρά του.

Κανένας νέος φόρος...

[Σκίτσο του Ηλ. Μακρή, Καθημερινή 6/10/2010]

Πριν λίγο καιρό ακούγαμε (από επίσημα χείλη, βεβαίως-βεβαίως) ότι δεν θα επιβληθεί κανένας νέος φόρος μέσα στο 2011. Ο προϋπολογισμός λοιπόν μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ! Κάτι λέει για πρόσθετους φόρους 5 δις (μόνο...). Η παλιά παροιμία με τα κεράσια στην εποχή μας λέγεται αλλιώς: Όπου ακούς πολλές διαψεύσεις, κράτα μικρό καλάθι. Ή καλύτερα, μη κουράζεσαι: άσε το καλάθι στο σπίτι.

Βραβείο Quadriga 2010

Το ομώνυμο βραβείο (quadriga= στα λατινικά, το τέθριππο άρμα, όπως εκείνο που βρίσκεται πάνω στην Πύλη του Βραδεμβούργου), και μάλιστα για την ειλικρίνεια (όπως στη γνωστή ρήση "Λεφτά υπάρχουν") απένειμαν φέτος οι Γερμανοί στον Γνωστό Ανώνυμο Πολιτικό (‘ΓΑΠ’) που κάθε τόσο επισκέπτεται την Ελλάδα στη διάρκεια των ανά τον κόσμο περιοδειών του (βλέπε εδώ). Όπως έγινε και με το Νόμπελ Ειρήνης, που απονεμήθηκε στον πρόεδρο Ομπάμα μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του και πριν καλά-καλά τον γνωρίσει ο κόσμος. Φαίνεται ότι τα διεθνή βραβεία δίνονται πλέον με προοπτική: επιβραβεύονται οι καλές προθέσεις (με τις οποίες ως γνωστόν είναι στρωμένος ο δρόμος για την κόλαση), με την ελπίδα ότι θα γίνουν και πράξη. Και λησμονείται εκείνο το Δημοσθενικό «τελευταίον εκβάν» που κρίνει «έκαστον των πριν υπαρξάντων».

Σημ. Για την ερμηνεία της βράβευσης βλέπε και το σχόλιο του Π. Μπουκάλα στην Καθημερινή (5/10/2010).

Το σπίτι ενός ‘παλαβού μπογιατζή’

Πριν πάμπολλα χρόνια (ξεχνώ πλέον πόσα) βρέθηκα ένα καλοκαίρι στη Λέσβο, και χάρη στα ξαδέλφια μου που παρεπιδημούσαν εκεί επισκέφθηκα στη Βαρειά και το σπίτι/μουσείο του Θεόφιλου (Χατζημιχαήλ), του γνωστού λαϊκού ζωγράφου που έχει απαθανατισθεί και στη σύγχρονη ελληνική μούσα (Νότης Μαυρουδής, Νταλάρας κτλ.). Η ζωγραφική του χαρακτηριστική (χωρίς να είμαι ειδικός θα την περιέγραφα ως ένα κράμα λαϊκής αγιογραφίας και Φαγιούμ), η θεματολογία του ποικίλη, με κύριες πηγές την ελληνική ιστορία και μυθολογία καθώς και τη λαογραφία. Όποιος την έχει δει δεν την ξεχνάει εύκολα. Χωρίς αμφιβολία το έργο του αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά για το νησί του και για την Ελλάδα ολόκληρη. Και τώρα διαβάζουμε (ΒΗΜΑ) ότι το σπίτι του 'παλαβού μπογιατζή', που στεγάζει 86 έργα του, είναι περίπου έτοιμο να καταρρεύσει, τόσο από την επίσημη εγκατάλειψη (λειτουργεί με μια συμβασιούχο υπάλληλο, απλήρωτη από την αρχή του έτους), όσο και από την υγρασία που απειλεί τα ευαίσθητα ζωγραφικά δημιουργήματα. Δηλαδή μόνο ό,τι μεταφέρεται στις μεγάλες πόλεις έχει ελπίδα προστασίας; Το επί του Πολιτισμού Υπουργείο έχει κάτι να πει γι' αυτό;

Το μακρύ καλοκαίρι των βουλευτών

Καθημερινά δεν λείπουν οι ποικίλες αφορμές για να ‘βγαίνουμε από τα ρούχα μας’ στη χώρα αυτή την παραδεισένια που τόσο ανάξια (όπως φαίνεται) απολαμβάνουμε. Ίσως δεν θα πρέπει τίποτε να μας εκπλήσσει πλέον. Ωστόσο, διαβάζοντας το σημερινό σχόλιο του Κ. Ζούλα με τον παραπάνω τίτλο (Καθημερινή), αναρωτιέται κανείς τί άλλο ‘θαυμαστό’ μας διαφεύγει. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι:
- Οι βουλευτές μας πληρώνονται για να κάθονται κάπου δυόμισυ μήνες το χρόνο (όταν δουλεύουν τα θερινά τμήματα).
- Ότι διαλύουν τη Βουλή κάπου τον Μάιο και την ξανανοίγουν τον Οκτώβριο.
- Ότι η συμμετοχή στα θερινά τμήματα πληρώνεται υπερωριακά (μας κάνουν και χάρη δηλαδή που εργάζονται, ή που συμμετέχουν σε ειδικές επιτροπές).

Αν δεν σας φτάνουν όλα αυτά, διαβάστε και το πρόσφατο άρθρο του Ν. Βαφειάδη (‘Ρεπορτάζ στη Βουλή’) για να μάθετε και περισσότερα από τα τελούμενα στα Παλαιά Ανάκτορα. Και τέλος, αναρωτηθείτε μαζί με τους γράφοντες μήπως τελικά οι 100 που απαρτίζουν κάθε θερινό τμήμα φτάνουν και περισσεύουν για να βγαίνει η δουλειά. Κατά τα άλλα, κατηγορούν τους πολίτες για την απαξίωση της πολιτικής.

Φρόνιμοι ως οι όφεις

Νουμηνία σήμερα, και οι θιασώται της Βυζαντινής υμνογραφίας και μουσικής τιμούν τους Αγίους Ρωμανό Μελωδό και Ιωάννη Κουκουζέλη. Κι εγώ κάθομαι και συγχύζομαι με το SMS που πήρα κάποια στιγμή το απόγευμα: «Αυτό το Σαββατοκύριακο μιλήστε περισσότερο. Η COSMOTE σας κάνει δώρο τα πρώτα 60 λεπτά από ώρα τάδε έως τάδε».

Όλες οι μέθοδοι επικοινωνίας έχουν τα καλά και τα κακά τους. Οι ψηφιακές δεν εξαιρούνται, και μάλιστα έχουν περισσότερα και από τα μεν και από τα δε. Καταλαβαίνω π.χ. την αξία που έχει να μου υπενθυμίζει η επιστημονική εταιρεία της ειδικότητάς μου με e-mail ή με SMS την προσεχή εκπαιδευτική εκδήλωσή της. Ωστόσο, διαφημιστικές τηλεφωνικές κλήσεις (ιδίως σε ώρες τελείως ακατάλληλες), μηνύματα spam και απρόσκλητα SMS αποτελούν μια ιδιαίτερη κατηγορία αυτών που οι Άγγλοι ονομάζουν ‘pet hates’ (= πράγματα που μας αρέσει να μισούμε). Κι ας μη ξεχνούμε και τους εξελιγμένους απατεώνες: σήμερα μου τηλεφώνησαν από κάποιον αριθμό Αγγλίας στο κινητό και μου ζήτησαν την ηλεκτρονική μου διεύθυνση για να ενημερώνομαι (δήθεν) για ερευνητικά προγράμματα της επιστήμης μου (αναζήτησα τον αριθμό στο Internet, και φαίνεται ότι είναι κερδοσκοπικός, στην καλύτερη περίπτωση). Τραπεζικά προϊόντα, πιστωτικές κάρτες, προσκλήσεις για καταχώριση στον Χρυσό Οδηγό και τους ποικίλους κλώνους του ή για αλλαγή τηλεφωνικής σύνδεσης, κινεζικές εταιρείες δημιουργίας ιστοσελίδων, online φαρμακεία και άλλοι ‘αεριτζήδες’ θα πρέπει κάποια μέρα να εξοστρακισθούν από τον ψηφιακό χώρο. Αρκετό αέρα τους δώσαμε!