Επαναστατικά

Με ανοιχτά τ’ αυτιά και το ραδιόφωνο πάντα κάτι μαθαίνει κανείς. Έτσι σήμερα, λίγο μετά τις εννιά, πληροφορήθηκα ότι μια τέτοια μέρα βγήκαν για πρώτη φορά σε δημόσια χρήση οι όροι Αριστερά και Δεξιά με την πολιτική έννοια που συνήθως και συμβατικά τους δίνουμε. Η εποχή ήταν εκείνη της Γαλλικής Επανάστασης, και οι όροι περιέγραφαν το πού καθόταν η κάθε φατρία μέσα στο τότε κοινοβούλιο (δεν ξέρω πώς ακριβώς το λέγανε). Αυτά για την ιστορία των ονομάτων.
     Ωστόσο εκείνος ο τοπογραφικός προσδιορισμός έμελλε να οδηγήσει στην (ίσως) πιο διχαστική διάκριση στην μετέπειτα πολιτική ιστορία. Η διάκριση αυτή επιμένει να αγνοεί εσκεμμένα ότι μας χρειάζονται και τα δυο χέρια, και ότι είτε μας κόψουν το δεξί είτε το αριστερό ανάπηροι θα είμαστε. Και τελικά τι σημαίνουν οι όροι; Τουλάχιστον στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται από μετάλλαξη των πάντων, θα μπορούσαμε να λέμε απλά ‘Εμείς’ κι ‘Εσείς’ (ή ‘Αυτοί’ αν δεν βλέπαμε τους απέναντι)--εξάλλου, όταν κοιτάζω κάποιον άλλο κατά πρόσωπο, το δεξί του χέρι είναι στα αριστερά μου, και αντιστρόφως. Ακόμη καλύτερα βέβαια θα ήταν να αναχθούμε αυτοπροαίρετα στο ‘Εμείς όλοι’, που θα οδηγούσε σε κοινή ευθύνη και κοινή προσπάθεια για το κοινό καλό, κάτι που προϋποθέτει αυτογνωσία και αδελφογνωσία (όπως θα έλεγε ο μακαριστός π. Μωυσής ο Αγιορείτης).
     Αυτό κι αν θα ήταν επανάσταση.