Αποστασία

Όχι, δεν πρόκειται για την γνωστή εκείνη του 1965 που την θυμούνται κάθε τόσο οι πολιτικοί μας για να ρίξουν το ανάθεμα για όσα κακά ακολούθησαν κάπου μακριά απ’ αυτούς. Αναφέρομαι σε μια άλλη, πιο παλιά, που εμφανίζεται κάθε τόσο στην ιστορία, με συνέπειες πολύ πιο οδυνηρές, και παίρνω αφορμή από τα σχόλια του μακαρίτη του πατέρα μου στην ‘Ιερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης’. Δυο σχετικά αποσπάσματα, από τα πολλά που βρίσκει κανείς εκεί:
     ‘Δόξα και καύχημα ενός λαού είναι ο Θεός, εφόσον ο λαός αυτός βρίσκεται κοντά στον Θεό και ο Θεός είναι προστάτης του. Όταν όμως ο λαός εγκαταλείψει τον Θεό, τότε και ο Θεός τον εγκαταλείπει, και ο λαός πέφτει σε αδοξία και ασημότητα’ [σελ. 456].
     ‘Όταν δεν εκτιμούμε τις ευλογίες του Θεού, ο Θεός μας τις αφαιρεί και τις δίνει σε άλλους, που τις δέχονται με ευλάβεια’ [σελ. 458].
     Κι αυτά μεν γράφονται για τους Ισραηλίτες της εποχής του Σαμουήλ, ισχύουν όμως για τον λαό του Θεού σε κάθε εποχή. Έτσι, όταν ο λαός λέει στον Θεό ‘ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι’ [Ιώβ 21:14] (π.χ. δεν θέλω να μαθαίνουν θρησκευτικά στο σχολείο τα παιδιά μου), τότε τι περιμένουμε να κάνει ο Θεός για τον λαό αυτό;