Άνω σχώμεν

 

 

 

 

Επιτέλους, πολύ έχουμε κοιτάξει προς τα κάτω. Το βλέμμα μας έχει συνηθίσει πια και δεν βλέπει πάνω από το μπόι μας--συνήθως ακόμη πιο χαμηλά, στο επίπεδο όπου όλοι μας σερνόμαστε, διαγκωνιζόμαστε, παραβγαίνουμε, στριμωχνόμαστε, υβριζόμαστε, υποβιβάζουμε αλλήλους για να φανούμε τάχα ψηλότεροι. Χωρίς να ρίχνουμε μια ματιά σε κάποιον καθρέφτη που θα μας αποκαλύψει--ώ της εκπλήξεως!--ότι είμαστε ίδιοι, χοϊκοί, ‘νωθείς και πάντοτε χαμερπείς’ κατά την υμνολογία της Μεταμόρφωσης (οίκος). Πόση ανάγκη, επιτέλους, έχουμε να σηκώσουμε τα μάτια μας όχι λίγο, αλλά πολύ ψηλότερα. Να γινουμε αυτό που υποδηλώνει και το κοινό μας όνομα: Άνθρωποι.
     [Αφορμή για τις σκέψεις μια σειρά εικόνων του ουρανού που πήρα την περασμένη Κυριακή.]