Συγκρίσεις

 

Ένας αρχαίος μύθος λέει για έναν βασιλιά που μια μέρα κατέβηκε στον κήπο του και είδε όλα τα φυτά μαραμένα και ετοιμοθάνατα. Ρώτησε μια βαλανιδιά, κι εκείνη του είπε ότι στενοχωριόταν γιατί δεν ήταν ψηλή και όμορφη σαν το πεύκο. Το πεύκο άκουσε τη συζήτηση και είπε ότι κι αυτό βασανιζόταν γιατί δεν έκανε νόστιμα φρούτα σαν την αχλαδιά. Η αχλαδιά άκουσε το όνομά της και άρχισε να παραπονείται γιατί δεν είχε το άρωμα της φλαμουριάς. Το ίδιο βιολί συνεχίστηκε σ’ ολόκληρο τον κήπο. 
     Κάπου στην άκρη του κήπου ήταν μια μικρή μαργαρίτα. Καθώς ο βασιλιάς πλησίασε, πρόσεξε το μικρό λαμπερό προσωπάκι της που ήταν γεμάτο ζωντάνια. «Λοιπόν, λουλουδάκι», της είπε, «χαίρομαι που βλέπω να υπάρχει ένα τουλάχιστον ευτυχισμένο πρόσωπο στον κήπο μου».
     “Ω βασιλιά», είπε η μαργαρίτα, «ξέρω ότι είμαι μικρή, και δεν με προσέχουν πολλοί άνθρωποι, αλλά μια μέρα σκέφτηκα ότι κάποιον καλό λόγο θα είχες για να με φυτέψεις εδώ. Κι έτσι, μεγαλειότατε, αποφάσισα να είμαι το καλύτερο λουλουδάκι που μπορώ!»
     Ο Βασιλιάς μας έχει φυτέψει έναν πανέμορφο κήπο, στον οποίο ο καθένας μας έχει τη θέση και την αξία του. Κανένας μας δεν είναι μεγαλύτερος ή σπουδαιότερος από τον διπλανό του. Θα πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει κάποιο λόγο που μας έπλασε όπως μας έπλασε και μας έβαλε ακριβώς εκεί που ήθελε. Αν συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους, απλώς θα μαραθούμε. Όταν ικανοποιηθούμε με την κτίση Του (με τους εαυτούς μας), τότε θα βρούμε πραγματική ευτυχία, και θα λάμπουμε. 

     Σημ. Βρήκα το παραπάνω κείμενο (του George Whitten) στην ιστοσελίδα Worthy Devotions. Η παράφραση δική μου.