Ρήγματα και σχίσματα

 Διάβασα προχθές το έμπονο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου για το ρήγμα μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών, με αφορμή την πρόσφατη ίδρυση εξαρχίας του Πατριαρχείου Μόσχας στην Αφρική, η οποία με τη σειρά της απορρέει από την αναγνώριση της αυτόνομης εκκλησίας της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Δεν ωφελεί, ούτε είμαι αρμόδιος να αναζητήσω «τις ήρξατο χειρών αδίκων» στην όλη υπόθεση. Δυστυχώς ο διάβολος, με τα πολλά ποδάρια του, κάνει τις ανώτερες εκκλησιαστικές ηγεσίες, εκούσια ή ακούσια, συμμάχους των πολιτικοστρατιωτικών υπερδυνάμεων, συμπαρασύροντάς τες στα παιχνίδια παγκόσμιας κυριαρχίας που υποδαυλίζει. Οι ‘μεγάλοι’ του κόσμου τούτου αντιλαμβάνονται πόσο ισχυρό είναι το θρησκευτικό συναίσθημα των λαών και επιχειρούν να το χειραγωγήσουν για τους δικούς τους ηγεμονικούς σκοπούς. Και όσο περισσότερο μπλέκουν τα πράγματα, και όσο μεγαλύτερες διαστάσεις παίρνουν, τόσο τα χάσματα γίνονται βαθύτερα και ευρύτερα, και η γεφύρωσή τους καταντά ολοένα και δυσκολότερη. Όπως γράφει ο Αναστάσιος (που γνωρίζει καλά την Αφρική, αφού διακόνησε επί χρόνια στην εκεί ιεραποστολή), «στο εξής οι απλοί Αφρικανοί θα καλούνται να προσέλθουν στην Ορθοδοξία από δύο Ορθόδοξα Πατριαρχεία, χωρίς να έχουν μυστηριακή κοινωνία μεταξύ τους», με αποτέλεσμα τον σκανδαλισμό τους.
     Δική μου σκέψη: Όταν ακούμε στις ιερές ακολουθίες την δέηση «Ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», θα πρέπει νοερά να εισάγουμε τον προσδιορισμό «εξαιρέτως των Ορθοδόξων». Αν οι εκκλησιαστικές ηγεσίες κοινωνούσαν συνοδικά, με Ορθόδοξο φρόνημα και με γνήσια αγάπη και αλληλοκατανόηση, αφήνοντας κατά μέρος ιστορικά πρωτεία και προνόμια και «τῇ τιμῇ ἀλλήλας προηγούμεναι», θα μπορούσαμε να δούμε ακόμη και μια διαφορετική παγκόσμια τάξη πραγμάτων, αφού «μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ἡμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ».