Διαμαρτυρίες

Διαβάζουμε σε πρόσφατο δημοσίευμα ότι η εταιρεία Ντίσνεϊ σχεδιάζει να ξαναγυρίσει σε ταινία την πασίγνωστη Χιονάτη. Στο άκουσμα της είδησης έσπευσαν να αντιδράσουν διάφοροι προβάλλοντας ως επιχείρημα ότι ο μύθος της Χιονάτης διαιωνίζει συγκεκριμένα κοινωνικά στερεότυπα, θίγει τους νάνους κτλ. Ακόμη δεν έμαθα αν διαμαρτυρήθηκαν οι ανά τον κόσμο ξανθιές, καστανές ή κοκκινομάλλες επειδή παραδοσιακά (π.χ. στα παλιά κινούμενα σχέδια της ίδιας εταιρείας) η Χιονάτη έχει μαύρα μαλλιά. Πιστεύω ότι είναι θέμα χρόνου. Στα πλαίσια του γενικού αναθεωρητισμού των πάντων θα τη γλίτωναν τα παραμύθια;

     Πάνε αρκετές δεκαετίες που ασχολήθηκα τελευταία φορά με τη Χιονάτη, τον Κοντορεβιθούλη, τη Σταχτοπούτα και τον Παπουτσωμένο Γάτο (πού είστε, σκύλοι, να κατέβετε στο πεζοδρόμιο;). Ωστόσο δεν θυμάμαι κάτι αρνητικό για τους εφτά νάνους (πέρα από το ότι ένας ήταν υπναράς και κάποιος άλλος φταρνιζόταν εύκολα). Και δουλευταράδες ήταν και φρόντισαν την πριγκίπισσα σαν τα μάτια τους. Προφανώς όμως η κάθε είδους διαμαρτυρία για πραγματικές ή φανταστικές  'διακρίσεις' αποτελεί είδηση και μέσο αυτοπροβολής, ανεξάρτητα από το αντικείμενό της, συνήθως χωρίς συνέπειες για τον διαμαρτυρόμενο, που προβάλλει το κόμπλεξ του εις βάρος άλλων ανέξοδα.

     Με τον αναθεωρητισμό θα πρέπει να ασχοληθούμε κάποτε περισσότερο, αλλά προς το παρόν ας τολμήσω μια πρόβλεψη. Ίσως τελικά να βγάλει κι ένα καλό αυτή η αρρώστια. Κάποια στιγμή θα υπάρξει η «πλησμονή των απάντων» που αναφέρει ο Ισοκράτης, και το εκκρεμές θα φθάσει στο άλλο άκρο. Όπως στην κλασική ελληνική ταινία ‘Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο’ από εκεί που κανένας καθηγητής δεν τολμούσε να δείρει μαθήτρια ξαφνικά όλοι αρχίζουν να χαστουκίζουν δεξιά κι αριστερά, έτσι και στα κοινωνικά δρώμενα: στο σημείο κορεσμού οι πολλοί θα διεκδικήσουν κι αυτοί τα δικά τους δικαιώματα απέναντι στους ποικιλόμορφους διαμαρτυρομένους, οι οποίοι θα γευθούν τις δυσάρεστες όψιμες επιπτώσεις της συμπλεγματικής συμπεριφοράς τους.