Ισόβια

 Συνδέουμε συνήθως τον όρο αυτό με μακροχρόνιες ποινές κάθειρξης (σπάνια η εφαρμογή της φτάνει στο ακρότατο σημείο). Ωστόσο υπάρχουν καταστάσεις που τις επωμίζεται κανείς, εκούσια ή ακούσια, για το υπόλοιπο της ζωής του. Στις πρώτες ανήκει ο γάμος, αλλά και η μοναστική ζωή. Ειδικά στη δεύτερη επιλογή, μπαίνει κανείς ελεύθερα σε έναν τρόπο ζωής με συγκεκριμένους κανόνες υπακοής, σε δεδομένο αυστηρό περιβάλλον, αποτασσόμενος συνήθειες και ασχολίες προηγούμενες, αποδεχόμενος το καθεστώς αυτό για το υπόλοιπο της ζωής του, όσο κι αν είναι αυτό. Με τις ευχές των δικών του ανθρώπων να «τελέσει τον δρόμον» επάξια και να φθάσει στο τέρμα, για να στεφανωθεί για το αγώνισμά του.
     Υπάρχουν όμως και ακούσια ισόβια. Όπως το να σε βρει απροσδόκητα μια χρόνια ανίατη νόσος, π.χ. διαβήτης, και μάλιστα σε μικρή ηλικία. Εδώ η επιλογή δεν είναι καθόλου ελεύθερη: δεν τον διάλεξες ούτε εσύ ούτε οι δικοί σου άνθρωποι -- στην ηλικία αυτή δεν τον γνώριζες ούτε σαν ιδέα. Σου χτύπησε την πόρτα ακάλεστος, και σε χτύπησε στο κεφάλι σαν κεραυνός από καθαρό ουρανό. Και σου άλλαξε τη ζωή για πάντα: στο εξής αυτός θα υπαγορεύει την τροφή σου, την άσκηση και τις άλλες δραστηριότητές σου, θα σε βάζει να τρυπιέσαι πολλές φορές τη μέρα και να κρατάς λογαριασμό για τα αποτελέσματα των εξετάσεών σου. Σ’ αυτόν θα κάνεις υπακοή, θέλεις δεν θέλεις, για το υπόλοιπο της ζωής σου. Με δυσάρεστες και επικίνδυνες συνέπειες αν παρακούσεις.
     Ο μακαριστός π. Συμεών μας έλεγε συχνά ότι σ’ αυτόν τον κόσμο ο καθένας θα κάνει τον κανόνα του. Άλλοι τον επιλέγουν, σε άλλους ‘χαρίζεται’ ως σταυρός. Αν στους πρώτους δίνουμε ευχές, διπλές ευχές χρωστούμε στους δεύτερους, μαζί με τον θαυμασμό μας για την υπομονή τους. Καλή δύναμη!