Κάπου ανάμεσα στα πολλά πέρα-δώθε στους διαδρόμους της κλινικής συναντώ σήμερα τον τελευταίο γυμνασιακό μου φιλόλογο (προχθές είδα αλλού και τον πρώτο μου μαθηματικό, μετά από σαρανταπέντε χρόνια). Πάντα ευχάριστες τέτοιες συναντήσεις. Έχουμε ιδωθεί κι άλλες φορές, του έδωσα να διαβάσει και τα γραφόμενά μου, του χρωστάω κι αυτού ένα μέρος της γενικής μου παιδείας. Ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες στο πόδι. Τον καιρό εκείνο η κάθε τάξη του (εξαταξίου) Γυμνασίου είχε οχτώ τμήματα των εξήντα μαθητών, θυμόμαστε. «Και πολλοί από σας περάσατε στο Πανεπιστήμιο», μου λέει. «Πώς σας φαίνεται η τελευταία έμπνευση του υπουργείου, να μη μετράει ο βαθμός του Λυκείου για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια;» τον ρωτώ. «Τότε είναι που κανένας μαθητής δεν θα πατάει στην τάξη», λέει εκείνος. Ευχόμαστε καλά Χριστούγεννα και χωρίζουμε με την κοινή σκέψη ότι, εδώ και σαράντα χρόνια, το ‘Κάθε φέτος και χειρότερα’ ισχύει όλο και περισσότερο, καθώς 'υπουργοί' και ‘παιδαγωγοί’ επιμένουν να οδηγούν το σχολικό όχημα μόνο με το αριστερό τους χέρι και μάτι. Κι όπου βγάλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου