Συγύρισμα

Έχει τύχει να πετάξετε ποτέ στα σκουπίδια μαζεμένα εκατό πράγματα από το γραφείο, τη βιβλιοθήκη, τον χώρο της εργασίας σας εν γένει; Αν ντρέπεστε να απαντήσετε, ούτε κι εγώ. Μέχρι σήμερα.
     Ανοίγοντας το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο διαπίστωσα ότι τα εισερχόμενα μηνύματα πλησίαζαν επικίνδυνα τις πέντε χιλιάδες (αριθμός: 5000). Ξέρω, θα ρωτήσετε: έτσι, στα καλά καθούμενα και εν μια νυκτί μαζεύτηκαν; Όχι βέβαια: έβλεπα το νούμερο να αβγατίζει σιγά-σιγά, έσβηνα κάθε τόσο δυο-τρία, αλλά οι εισροές συνεχίζονταν αμείωτες, σαν τις σχεδίες με τους πρόσφυγες στα νησιά. Μηνύματα κάθε λογής. Αταξινόμητα, αδιάβαστα, αδιαβάθμητα, άγνωστα, ξεχασμένα, παρατημένα από μήνες και χρόνια (με την ελπίδα κάποτε να ανοιχτούν, σαν τη λίστα Λαγκάρντ και τον φάκελλο της Κύπρου). Έξυπνα και κουτά, κάποια χρήσιμα, πάμπολλα άχρηστα. Ενδιαφέροντα και μη. Άρθρα, γνώμες, σκίτσα, εικόνες απ’ όλο τον κόσμο, βίντεο και μουσική, παραπομπές σε επιστημονικά, φιλοσοφικά, πολιτικά και θεολογικά κείμενα, χιούμορ καλό και χιούμορ σαχλό, ενημέρωση και πνευματική τροφή, ευχές και απαντήσεις σε ευχές. Με μια δανεική λέξη, αχταρμάς. Και στον αριθμό αυτό δεν περιλαμβάνονται όσα αρχειοθετήθηκαν κάπου αλλού για ενδεχόμενη χρήση στο μέλλον (και ξεχάστηκαν στο αρχείο).
     Τελικά τα ηλεκτρονικά σκουπίδια είναι σαν όλα τα άλλα. Πιάνουν χώρο (έστω και εικονικό), κρύβουν τα πραγματικά χρήσιμα μέσα σε πολλά άχρηστα, ανακατεύουν το αναγκαίο με το περιττό, και πρέπει να απομακρύνονται κάθε τόσο. Έτσι, σε μια κρίση μεταμελείας, πέταξα σήμερα μια εκατοντάδα στο ψηφιακό ‘εξώτερο πυρ’. Ομολογώ ότι ένιωσα σχετικά ξαλαφρωμένος, και μου άνοιξε η όρεξη να το ξανακάνω σύντομα. Κρίμα μόνο που αυτή η εντατική και εργώδης προσπάθεια δεν απελευθέρωσε λίγο πραγματικό χώρο στην επιφάνεια του γραφείου μου. Και χωρίς ορατό αποτέλεσμα, πώς θα πείσω τη γυναίκα μου ότι έκανα στ’ αλήθεια ξεκαθάρισμα; Βλέπετε, στο συγύρισμα, όπως και στη δημόσια ζωή, το ‘φαίνεσθαι’ μετράει περισσότερο από το ‘είναι’.