Ολοκληρώθηκε πρόσφατα ακόμη μια παγκόσμια διάσκεψη για το κλίμα. Ακούστηκαν ξανά οι ‘απεγνωσμένες κραυγές αγωνίας’ των πολιτικών ανδρών και γυναικών για το μέλλον του πλανήτη, για τη θερμοκρασία που ανεβαίνει επικίνδυνα, για το θερμοκήπιο και την τρύπα του όζοντος, για τα δάση του Αμαζονίου, για την ‘πατημασιά του άνθρακα’ (ένα μέτρο του πόσο ρυπαίνει καθένας μας την ατμόσφαιρα, ανάλογα με το πόσο διοξείδιο του άνθρακα παράγει με τις καθημερινές ενέργειές του), και άλλα μελοδραματικά. Και αποφάσεις; Α, μη ζητάτε πολλά. Σκοπός ήταν καταρχήν να δείξουμε ότι κάνουμε κάτι: μην περιμένετε να το πράξουμε κιόλας! Ακόμη μια αφορμή για συλλογικό εμπαιγμό του κόσμου ολόκληρου από την καθεστηκυία τάξη [διαβάστε και το δηκτικό σημερινό σχόλιο του Π. Μπουκάλα].
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που πράττουν. Έτσι διάβαζα προχθές στη Guardian ότι η Ουρουγουάη έχει φθάσει να παράγει σχεδόν το 95% της ενέργειας που χρειάζεται με τους λεγόμενους καθαρούς τρόπους (= χωρίς καύση άνθρακα και παραγώγων του). Δεν χρησιμοποιούν πυρηνική ενέργεια, και η συνταγή τους είναι: ξεκάθαρες αποφάσεις, ένα υποστηρικτικό νομοθετικό και ρυθμιστικό περιβάλλον, και μια ισχυρή συνεργασία μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Προφανώς αν πραγματικά θέλει κανείς, πολλά γίνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου