Ιδιωτεία

Κλείνει σιγά-σιγά ο χρόνος. Η αντίστροφη μέτρηση πλέον γίνεται σε ώρες, όχι σε μέρες. Έχουμε πολλούς λόγους να θυμόμαστε το 2015, όχι όλους καλούς. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν άλλο γι’ αυτό εκτός από τους εαυτούς μας. Να περιμένουμε ότι θα κάνουμε καλύτερο το 2016; Ίσως είναι ουτοπία, αλλά και πάλι από μας εξαρτάται.
     Αρχίσαμε τη χρονιά με μια αναφορά στη σοφία του Θεού, που τη δίνει ‘απλώς’, απλόχερα, σε όσους τη ζητούν και την επιδιώκουν. Κλείνουμε με τη διαπίστωση ότι, όπως λέμε λαϊκά, όταν βρέχει μυαλό εμείς κρατούμε ομπρέλες. Προτιμούμε προφανώς την ανοησία, ατομική και συλλογική. Τα δείγματα γύρω μας πάμπολλα: κάποια τα αναδείξαμε στις αναρτήσεις του ιστολογίου. Ας προσθέσουμε ένα ακόμη, ως επίλογο.
      Πρόσφατα παραδόθηκε σε δημόσια χρήση ένα μακροσκελές κείμενο με τον περισπούδαστο τίτλο ‘Οδηγός χρήσης μη σεξιστικής γλώσσας στα δημόσια έγγραφα’, που αποτελεί, όπως διαβάζω, το τεύχος Β ενός ευρυτέρου συνόλου με θέμα ‘Ένταξη της ισότητας των φύλων στη γλώσσα των διοκητικών εγγράφων’. Είναι ένα από τα γνωστά κόμπλεξ των φεμινιστριών (και των αριστερών), όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ‘πολιτισμένες’ χώρες, ότι ο συμβατικός λόγος χρησιμοποιεί συνήθως το αρσενικό γένος έστω κι αν αναφέρεται σε ανθρώπους αμφοτέρων των φύλων (π.χ. δεν λέμε ‘ο/η γιατρός’ στην καθομιλουμένη: λέμε σκέτα ‘ο γιατρός’ και ξέρουμε ότι μπορεί να είναι είτε άνδρας είτε γυναίκα, εκτός αν αναφερόμαστε σε συγκεκριμένο πρόσωπο). Επίσης λέμε ‘η νοσηλεύτρια’, έστω κι αν έχουμε και άνδρες νοσηλευτές, και άλλα παρόμοια. Πρόκειται για γλωσσικές συμβάσεις που έχουν δημιουργηθεί στη διάρκεια του ιστορικού χρόνου και ενοχλούν μόνο όσους (άνδρες και γυναίκες) ‘έχουν τη μύγα’.
     Ωστόσο, το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε να ισορροπήσει τα πράγματα. Έτσι διαβάζουμε στην εισαγωγική παράγραφο του εν λόγω κειμένου ότι ‘Σύμφωνα με  τη σύμβαση που υπεγράφη στις 04/07/2014 μεταξύ του Υπουργείου Εσωτερικών/ Ειδικής υπηρεσίας Συντονισμού, Διαχείρισης και Εφαρμογής Συγχρηματοδοτούμενων δράσεων του Υπουργείου Εσωτερικών (ΕΥΣΔΕ  ΥΠΕΣ) και της INTRAWAY Μονοπρόσωπης  ΕΠΕ., η δεύτερη των  συμβαλλομένων ανέλαβε την υλοποίηση έργου με τίτλο Τμήμα 3 «Ένταξη της Ισότητας των Φύλων στη Γλώσσα των Διοικητικών Εγγράφων». Τι καταλαβαίνετε; Κατά τη δική μου ανάγνωση, το ελληνικό κράτος πλήρωσε (από τα λεφτά που πάντα ‘υπάρχουν’, κατά την ιστορική ρήση του ΓΑΠ) μια ιδιωτική επιχείρηση για να συντάξει τον οδηγό (δεν μας λένε το ποσό, αλλά δεν πληρώνεις ακριβώς πενταροδεκάρες για ένα κείμενο 132 σελίδων και μάλιστα πάνω σε τόσο σπουδαίο θέμα). Δεν σας συνιστώ να το διαβάσετε: πιάστε καλύτερα ένα περιοδικό ποικίλης ύλης της αρεσκείας σας. Μπορείτε όμως να δείτε τον σχολιασμό του στο ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου και να πάρετε μια ιδέα για την ευρηματικότητα των συντακτριών του (σωστά το καταλάβατε: κυρίως γυναίκες το έγραψαν).
     Η σύμβαση υπογράφηκε το 2014 επί συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και το έργο παραδόθηκε το 2015 επί ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τελικά αποδεικνύεται ότι η ανοησία δεν γνωρίζει δεξιά ή αριστερά. Το μόνο που αλλάζει είναι το χρώμα του ιδεολογικού μανδύα που περιβάλλει το ίδιο κενό σύνολο, το ίδιο άδειο κουτί, το ίδιο ‘αλαλάζον κύμβαλον’. Πάντως, για να είμαι σύμφωνος με τις επιταγές του οδηγού, τιτλοφόρησα το σημείωμα με θηλυκό ουσιαστικό, και ζητώ συγγνώμη από τους/τις αναγνώστες/αναγνώστριες του παρόντος για τα γλωσσικά ολισθήματα του χρόνου που μας πέρασε. Και σ’ άλλα με υγεία!