Γενική σήμερα, σ' ολόκληρη τη χώρα, εξαγγελμένη εδώ και καιρό από τα συνδικάτα, με τις ‘συνιστώσες’ του κυβερνώντος κόμματος να στρέφονται κατά της συνισταμένης κυβέρνησης σε μια μοναδική (πρώτη φορά...) προσπάθεια αυτοαναίρεσης. Αιτήματα; Φτάνει πια! Το συνεχές στρίψιμο της βίδας, η αυξανόμενη οικονομική πίεση σε όλα τα λαϊκά στρώματα έχει και κάποιο όριο, κι αυτό είναι η δυνατότητα του κόσμου να ανταποκριθεί χωρίς να τσακίσει ανεπανόρθωτα. Λογικό και δίκαιο; Μα, ναι!
Αλλά και όχι. Όταν επί τριανταπέντε χρόνια οι συνδικαλιστικές απαιτήσεις είχαν περάσει στο χώρο του παραλόγου, και η χώρα παρέλυε κάθε τρεις και λίγο, συχνά με τελείως παράνομους τρόπους, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα φτάναμε σε μια τέτοια κατάσταση. Το αν κάποιοι επωφελήθηκαν και κερδοσκόπησαν ή έκλεψαν ή τοκογλύφησαν ή μας φούσκωσαν τα χρέη, είναι μάλλον επιφαινόμενο και επιπλοκή της γενικής παρακμιακής χαλάρωσης και ατιμωρησίας. Η λαϊκή παροιμία που λέει ότι «όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα» έχει κι εδώ εφαρμογή. Από εκεί που απαιτούσαμε ως 'κατάκτηση' και ‘δικαίωμα’ το εξωφρενικό, το παράλογο και το άνομο, φτάσαμε τώρα να ζητιανεύουμε τα απολύτως ουσιώδη για την επιβίωση: τον βασικό μισθό, τη σύνταξη, την κοινωνική ασφάλιση. Το είπαμε και παλιότερα: παχιές και ισχνές αγελάδες, αρχαίος νόμος της οικονομίας, με διαχρονική ισχύ. Και με τις ανάλογες συνέπειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου