Θλίψη

Ανασκοπώντας το σαββατοκύριακο που πέρασε, θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει την επικαιρότητα με μια παραλλαγή του παλαιού ανεκδότου: Ο κόσμος ζει με τον φόβο της τρομοκρατίας, οι εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας κατέληξαν σε φιάσκο, ο ΠΑΟΚ τραβάει τη βαθμολογική κατηφόρα, κι εγώ δεν αισθάνομαι και πολύ καλά σήμερα.
     Αναζητώντας μια πιο αισιόδοξη είδηση, διαβάζω στα ‘ψιλά’ εφημερίδας ότι ο επί της εθνοκάθαρσης υπουργός κατεβάζει τροπολογία για αλλαγή του τρόπου επιλογής των διευθυντών των σχολείων, που είχε εισηγηθεί ο προκάτοχός του, εκείνος με την αλογοουρά. Άσχετα αν το νυν κυβερνών κόμμα αποκήρυττε κάποτε μετά βδελυγμίας τις τροπολογίες, ο υπουργός την επισυνάπτει σε νομοσχέδιο ‘περί βοσκησίμων εκτάσεων’. Μάλλον για πρόβατα μας περνάει.
     Όπως ξέρουμε, στη Φυσική ορίζεται ως αδράνεια η αντίσταση ενός συστήματος σε κάθε απόπειρα μεταβολής της κινητικής του κατάστασης. Κατ’ αναλογίαν, πολιτική αδράνεια είναι το σύνολο των προσπαθειών του πολιτικού συστήματος να διατηρήσουν το τέλμα μέσα στο οποίο το σύστημα επιπολάζει. Και όπως συμβαίνει στην κινούμενη άμμο, έτσι κι εδώ οι σπασμωδικές κινήσεις που κάνει για να μη δείχνει αδρανές απλώς το κάνουν να βουλιάζει βαθύτερα στο τέλμα. Κάποια πράγματα λοιπόν δεν αλλάζουν όχι εύκολα, αλλά ποτέ. Τουλάχιστον ανθρωπίνως.    

     Υ.Γ. Το σκίτσο είναι του Δ. Χαντζόπουλου (Καθημερινή 21/11/2015). Προσοχή στα προφίλ των τεσσάρων.