Βότσαλα και βουκαμβίλιες

 

Κατάξερη όλο το χειμώνα, η όψη της δεν έδινε ελπίδες ανθοφορίας. Και όμως, με το άναμμα του καλοκαιριού φάνηκαν τα πράσινα φύλλα, που δεν άργησαν να στολισθούν και με τα λαμπρά κόκκινα άνθη της. Μοναδικό το θέαμα, έστω κι αν δεν παίρνει τις διαστάσεις και την έκταση που βλέπουμε αλλού και ζηλεύουμε. Απολύτως ‘τυχαίο’ βέβαια το φαινόμενο, αποτέλεσμα μια μακραίωνης εξελικτικής διαδικασίας που αρεσκόμαστε να την ονομάζουμε ‘φυσική’ χωρίς να μας απασχολεί διόλου το νόημα και το περιεχόμενο της λέξης αυτής που τόσο εύκολα και απερίσκεπτα χρησιμοποιούμε. Έτσι, με πολλή ... φυσικότητα βλέπουμε έναν όμορφο κήπο και θαυμάζουμε τον κηπουρό για τη φαντασία και την έμπνευσή του στη διάταξη των λουλουδιών, όχι όμως και τον Δημιουργό των ίδιων των λουλουδιών: προφανώς αυτά έγιναν τελείως μόνα τους, δεν έχουν ανάγκη κανενός κατασκευαστή.
     Άλλη μια γωνιά της ίδιας Φύσης, μια σειρά βότσαλα μαζεμένα από το χείλος της θάλασσας. Άψυχη ύλη εδώ, χωρίς δυνατότητα αναπαραγωγής ή ανανέωσης. Και όμως, στολισμένη με ανάλογη ομορφιά, που πολύ λίγο καταφέρνει να συντηρήσει και να αναδείξει το διάφανο βερνίκι. Χρώματα σε διάφορους συνδυασμούς, ανταύγειες των πετρωμάτων που τα απαρτίζουν, ‘τυχαίες’ κι αυτά πιτσιλιές πάνω στην ίδια μεγάλη παλέτα του Σύμπαντος. Έτσι τα θέλουμε, διότι μας πέφτει πολύ απλοϊκό και δύσκολο να αποδεχθούμε το απλό και σοφό επιχείρημα του Αποστόλου Παύλου: ‘Πας γαρ οίκος κατασκευάζεται υπό τινος, ο δε τα πάντα κατασκευάσας Θεός’.