Alea jacta est

Συγγνώμη που δεν σας άφησα να χαρήτε τις φωτογραφίες των Πριγκηπονήσων, αλλά η επικαιρότητα άλλα κελεύει.
     Με την εξαγγελία δημοψηφίσματος για την αποδοχή ή όχι των μέτρων λιτότητος που προτείνουν οι δανειστές απάντησε αργά χθες βράδυ ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας. Πριν τριάμισι χρόνια ο ΓΑΠ είχε εκφράσει τη σκέψη για δημοψήφισμα και έχασε την πρωθυπουργία μέσα σε λίγες μέρες (δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα φτάναμε να νοσταλγήσουμε την εποχή εκείνη, αλλά εδώ είναι Ελλάδα και όλα είναι πιθανά). Μια τέτοια κίνηση μπορεί να χαρακτηρίζεται ως προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία από τη μιά μεριά, σίγουρα όμως δεν παύει να αποτελεί και μετάθεση ευθυνών από την άλλη. Τι ακριβώς θα κληθούμε να αποφασίσουμε; Αν προτιμούμε να πεθάνουμε εντός προγράμματος από στραγγαλισμό ή εκτός προγράμματος από ασιτία; Ιδού το ερώτημα.
     Είχα γράψει εδώ το 2010, με την επίσημη ‘είσοδό’ μας στην κρίση, ότι η μόνη διέξοδος θα ήταν μια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας ανεξάρτητη από κομματικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις, που θα είχε ως αποστολή να βγάλει τη χώρα από τη στενωπό με την μικρότερη δυνατή ζημία. Από τότε, κάθε τόσο ακούγονταν από διάφορες πολιτικές πλευρές παρόμοιες προτάσεις για εθνική συνεννόηση, συνεργασία, ενότητα, σωτηρία κ.ο.κ., μόνο που καθένας εννοούσε διαφορετικά τις λέξεις αυτές («ενότητα όπως τη θέλω εγώ»), και επομένως μάλλον τις έλεγε για να περνάει η ώρα και όχι επειδή το ήθελε ουσιαστικά. Έτσι η χώρα πορεύθηκε ουσιαστικά ακυβέρνητη, έρμαιο των οικονομικών καταιγίδων που την έρριχναν από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, ενώ οι ‘καπετάνιοι’ αναλίσκονταν σε δηλώσεις αλληλοκατηγορίας.
     Και τώρα έχουμε μόνο μια εβδομάδα περιθώριο για να το ξανασκεφθούμε. Ο κύβος μπορεί να έχει ριφθεί, αλλά ακόμη και μετά το όποιο αποτέλεσμά του μια τέτοια κίνηση ίσως να είναι η μόνη λογική εξέλιξη. Και μακάρι να μας λυπηθεί ο Θεός και να μας δώσει όχι μετρητά, αλλά κυρίως τη σύνεση που τόσο μας λείπει σε τέτοιες ώρες.