Παρακολούθησα ένα μέρος από την ‘προ ημερησίας’ χθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Μία από τα ίδια. Η γενική εικόνα μου έφερε στο νου τον βιβλικό πύργο της σύγχυσης. Θεωρητικά, όλοι μιλούσαν την ίδια ελληνική γλώσσα. Ωστόσο οι λέξεις φαίνονταν να έχουν διαφορετική σημασία για τον καθένα (π.χ. πώς εννοεί κάθε αρχηγός την συνεννόηση;), ενώ η κάθε πλευρά χρησιμοποιούσε άλλη ονομασία για το ίδιο πράγμα (π.χ. για το μνημόνιο). Όχι κράτος, αλλά ούτε παράγκα δεν μπορεί να στηθεί με τον τρόπο αυτό. Θυμήθηκα ακόμη και τον αισώπειο μύθο για τις ‘δύο πήρες’ που κουβαλεί ο καθένας: κάθε ‘αρχηγός’ αγνοούσε ηθελημένα τις δικές του αστοχίες, ψευδολογίες, δημιουργικές ασάφειες, και έβλεπε (και μάλιστα με μεγεθυντικό φακό) και διατυμπάνιζε εκείνες των άλλων.
Υπάρχει διέξοδος; Η μόνη που μου έρχεται στη σκέψη είναι εκείνη που περιγράφει το κοντάκιο της Πεντηκοστής, την οποία εκκλησιαστικά αποχαιρετίσαμε σήμερα:
Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος·
ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε·
καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα.
Μ’ ένα λόγο, μας χρειάζεται φωτισμός Άνωθεν. Μόνο που αυτός δίνεται μόνο εφόσον τον ζητήσουμε, αναγνωρίζοντας ότι μόνοι μας μόνο θάλασσα μπορούμε να τα κάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου