Πριν δέκα χρόνια τέτοιες εποχές νιώθαμε λιγάκι στην κορυφή του κόσμου. Μόλις είχαμε πάρει ένα κορυφαίο ποδοσφαιρικό τρόπαιο αντίθετα με όλες τις σοφές προβλέψεις των διεθνών εμπειρογνωμόνων. Η εθνική ομάδα μας ήταν κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα των παικτών της. Ακολούθησε μια Ολυμπιάδα που οπτικά τουλάχιστον ξεπέρασε τη φαντασία όλων μας και μας κράτησε περήφανους μέχρι την επόμενή της. Για ένα μήνα η Αθήνα έγινε σχεδόν βιώσιμη πόλη, και οι Έλληνες διέψευσαν όλους τους ανά τον κόσμο επικριτές τους. Μόνο μπροστά μπορούσαμε να κοιτάζουμε με τέτοια επιτεύγματα. Σωστά;
Λάθος. Μερικά πράγματα αποδείχθηκαν πιο ισχυρά από τα περιστασιακά κατορθώματα. Οι γονιδιακές μας καταβολές, που θέλουν το κάθε άτομο πάνω από το σύνολο. Η κοντόφθαλμη λογική μας, που βλέπει το άμεσο και βραχύβιο συμφέρον και όχι το μακροπρόθεσμο συλλογικό όφελος. Η επιπολαιότητα με την οποία διοικούμε και νεμόμεθα τα δημόσια πράγματα και χρήματα. Η πολιτική μας αδιαλλαξία που δεν ανέχεται συνεννόηση και συναίνεση παρά μόνο με όρους εκβιασμού ή ανταλλαγής. Κι έτσι, σαν την νευρική αγελάδα, δώσαμε μια κλωτσιά στην καρδάρα με το γάλα που μόλις είχαμε μαζέψει. Κι όλα έγιναν... μαντάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου