Και πάλι ένα πολυνομοσχέδιο επί τάπητος (είναι στη μόδα, φαίνεται). Διακόσια τριάντα δύο άρθρα επί παντός επιστητού (από τον αιγιαλό μέχρι τα εφάπαξ των ενστόλων και το ‘πόθεν έσχες’ των δημοσίων λειτουργών) θα πρέπει να αναγνωσθούν (λέξη προς λέξη) από εκατό ανθρώπους ποικίλης πνευματικής διαύγειας και ικανότητος, να κατανοηθούν ως προς τις άμεσες και μακροπρόθεσμες συνέπειές τους, να γίνουν αντικείμενο συζήτησης, διαβούλευσης, αντιπαράθεσης (έστω και καλόπιστης), και τελικά να ψηφισθούν με το χέρι στην καρδιά, δεσμεύοντας το Ελληνικό δημόσιο (και όλους τους πολίτες) επ’ αόριστον. Και όλα αυτά μέσα σε δύο (αριθμός 2) ημέρες. Φοβούμαι πως αν μου έδιναν ένα βιβλίο ποικίλης ύλης με 232 διαφορετικά θέματα για να το διαβάσω σε δυο μέρες, να το μάθω και να δώσω εξετάσεις πάνω στο περιεχόμενό του, σίγουρα θα κοβόμουν μετ’ επαίνων.
Με δεδομένη τη δυσχέρεια του εγχειρήματος, σε μια εποχή δύσκολη (όταν άλλοι κάνουν τα μπάνια τους), έστω και υπό κλιματιζόμενες συνθήκες, πιο εύκολη δεν είναι η λύση της κομματικής πειθαρχίας; Άλλωστε αυτό ήταν πάντα το δόγμα των αρχηγικών κομμάτων: «Το κόμμα ξέρει καλύτερα», κι έχει διαλέξει πριν από σας για σας. Κι ας μην το ξεχνάμε: πάντα η αφοσίωση εκτιμάται ιδιαίτερα από τους αρχηγούς. Και ανταμείβεται...
Καλό Δεκαπενταύγουστο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου