Κοίμηση

«Γιατρέ, η Σταυρούλα συγχωρέθηκε». Λιτή, ανθρώπινη τηλεφωνική αναγγελία από τη νεαρή αδελφή της μακαρίτισσας. Πώς το είπε ο Σοφοκλής; ‘Ο τάχιστος των λόγων και μαθείν τε κ’ εξειπείν’. Μέσα σε μερικούς μήνες από τη διάγνωση. Όταν είχα αντικρίσει τον ένοχο όγκο στην οθόνη της βρογχοσκόπησης, έμοιαζε όχι μόνο να απειλεί αλλά και να κοροϊδεύει, όχι μόνο εμένα αλλά το σύνολο της ιατρικής γνώσης και τεχνολογίας. «Εδώ που είμαι δεν μπορείτε να μου κάνετε τίποτε», μας έλεγε. Ακούσια μου ήρθε στο μυαλό η απάντηση του Αισωπικού λύκου στο πρόβατο που τον περιγελούσε από την ασφάλεια ενός ψηλού βράχου: «Ου συ με λοιδορείς αλλ’ ο τόπος». Εδώ μας λοιδορούσε τόσο ο καρκίνος όσο και η δύσκολη θέση του: τυλιγμένος γύρω από την τραχεία, τους βρόγχους, τα μεγάλα αγγεία, έδειχνε απρόσβλητος κι έκλεβε μια ζωή 42 ετών με τον πιο βασανιστικό τρόπο. Η μάχη δόθηκε, ξέροντας ότι τελικά ‘οι Μήδοι θα διάβαιναν’. Παραμονές της Παναγίας. Μια ακόμη ψυχή στο δίπτυχο του έτους.
     Κάποιος πρέπει να φαίνεται γενναίος σε τέτοιες στιγμές, και η μικρότερη αδελφή τα καταφέρνει. Εκείνο το «Ευχαριστώ» που συνοδεύει την πένθιμη ανακοίνωση ποια αμοιβή μπορεί να το αντικαταστήσει; Μια τόση δα λέξη, που δίνει νόημα στη δύσκολη, συχνά αδιέξοδη και ψυχοπλακωτική ογκολογική πραγματικότητα. Καλό κουράγιο!