Εμπάργκο

Εκεί που κοντεύαμε να ξεχάσουμε τον Ψυχρό Πόλεμο με τον οποίο είχαμε μεγαλώσει, να που και πάλι ‘μιμνησκόμεθα ημερών αρχαίων’. Ανατολή και Δύση. Οικονομικός πόλεμος, αμοιβαίες κυρώσεις, απαγορεύσεις, περιορισμοί, με συνέπειες τύπου ντόμινο για πολλές οικονομίες όπως η δική μας, που μετράνε ακόμη και τις μικρότερες πιθανές απώλειες, πόσο μάλλον τις μεγαλύτερες. Η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Νταηλίκι από τη μια, μαγκιά από την άλλη. Αμοιβαίες κατηγορίες: «Εσείς υποκινείτε τους αντάρτες της Ουκρανίας», «Εσείς στηρίζετε τους φασίστες της άλλης πλευράς». Με τη Δύση να διεκδικεί αυθαίρετα την ‘ηθική ανωτερότητα’ (αυτό που ονομάζουν moral high ground), χωρίς να βλέπει την δική της ‘πήραν’ με τις ποικίλες αναμίξεις σε ένα σωρό συγκρούσεις και μάλιστα μακριά από τα γεωγραφικά σύνορά της. Ό,τι κάνουμε εμείς είναι πάντα έργο του Θεού, ό,τι κάνει ο αντίπαλος είναι δουλειά του Διαβόλου.
     Νόμιζα ότι θα είχαμε ωριμάσει όλα αυτά τα χρόνια σε σημείο που να καταλαβαίνουμε ότι με εξαίρεση την αλλαγή της γλώσσας τα ίδια παραμύθια πουλάνε οι μεγάλοι και από τις δυο πλευρές του φράχτη. Δεν το βλέπω. Αντίθετα, όσο τουλάχιστον διαβάζω σε ελληνικά και ξένα Μέσα, η πόλωση είναι αυτή που ευδοκιμεί και καλλεργείται συστηματικά από εκείνους που επενδύουν στην τραμπάλα του τρόμου. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Και τα πρόβατα την πληρώνουν.