Κοψοχρονιά

Δεν μπορεί να ζει κανείς στην Ελλάδα και να μην έχει πάρει είδηση την επικείμενη κοσμογονική αλλαγή του ΦΠΑ στην εστίαση, δηλ. ότι από αύριο από το 23% θα πέσει στο 13% (ορμάτε για τα ρεστωράν, εμπρός για τις ταβέρνες... αλλά συγκρατηθείτε: αρχίζει και η νηστεία). Ως μέγα κυβερνητικό επίτευγμα διαφημίσθηκε το γεγονός: αποσπάσαμε ‘μείωση’ από τους τροϊκανούς, η σκληρή διαπραγμάτευση απέφερε αποτέλεσμα, το κόστος ζωής πέφτει, τα φώτα στο τούνελ άναψαν, αρχίζει η ανάπτυξη, ανοίγει προσεχώς ο Παράδεισος... Ψυχραιμία όμως, διότι πίσω έχει η αχλάδα την ουρά! Οι πορτοκαλάδες και τα συναφή προϊόντα θα πωλούνται, λέει, στους ορθίους με 23%, ενώ θα σερβίρονται στους καθημένους με 13%. ‘Χαίρε βάθος απύθμενον’ της ευρηματικότητος του νομοθέτη και των ξυμβούλων του.
     Επειδή όμως, κατά τα λαϊκό λόγιο, η αλεπού είναι εκατό χρονών και το αλεπουδάκι εκατόν είκοσι, ιδού πώς θα κερδίζετε τις δέκα μονάδες. Κάθεστε σε τραπεζάκι και παραγγέλνετε δυο, τρία, πέντε αναψυκτικά για κατανάλωση (δεν απαγορεύεται). Ο σερβιτόρος τα φέρνει, εσείς βγάζετε και τον πληρώνετε (νόμιμα, με 13%), κι εκεί που πάει να τα ανοίξει, χτυπάει το κινητό σας (ο αετομάτης συνεργός παρακολουθεί από το απέναντι πεζοδρόμιο). «Τι; Γεννάει κιόλας; Πες της να περιμένει και έφτασα!» Κλείνετε πανικόβλητος το τηλέφωνο, πετάγεστε όρθιος, αρπάζετε τα μπουκάλια και λέτε στον εμβρόντητο σερβιτόρο: «Ο διάδοχος έρχεται, φέρ’τα να τα κεράσω στό μαιευτήριο!» Ο συνεργός σας παραλαμβάνει με το μηχανάκι, και πάτε γραμμή για το σπίτι.
     Παρακαλείται ο σκηνοθέτης που θα ενσωματώσει την παραπάνω σκηνή σε ελληνική κωμωδία ή επιθεώρηση να καταβάλει τα πνευματικά δικαιώματα στον γράφοντα. Ή έστω να γράψει το όνομα του δημιουργού στους τίτλους του τέλους.