Κολύμπι με κορμοράνο

[Δική μου φωτογραφία, από άλλη περίσταση]

Προχθές το πρωί είχα για λίγα λεπτά την ασυνήθιστη χαρά να κολυμπώ παρέα μ’ έναν κορμοράνο, πράγμα που δεν συμβαίνει κάθε μέρα.
     Τον είχα δει από μακριά να λικνίζεται πάνω στα κύματα, καμιά εκατοστή μέτρα από την ακτή. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι είχε απλωμένα τα φτερά του και λες και στεκόταν πάνω στον αφρό κρατώντας τα ακίνητα, σαν να ήθελε να τα στεγνώσει στον ήλιο. Δεν ψάρευε, δεν έκανε τις γνωστές βουτιές και αναζητήσεις κάτω από την επιφάνεια. Απλώς λιαζόταν. Εγώ κολυμπούσα μάλλον χαλαρά, και μου πέρασε η ιδέα να τον πλησιάσω όσο γινόταν περισσότερο για να δω τις αντιδράσεις του (υποθέτω ότι ήταν αρσενικός--δεν ξέρω να τους ξεχωρίζω). Θα έφευγε ή θα έμενε στη θέση του; Θα κολυμπούσε ή θα πετούσε; Μόνο ένας τρόπος υπήρχε να το διαπιστώσω.
     Άρχισα να πηγαίνω προς το μέρος του, και σε λίγο η απόσταση μεταξύ μας δεν ήταν μεγαλύτερη από είκοσι μέτρα. Κρατούσε τη θέση του με τον λαιμό περήφανα κάθετο και το ελαφρά κυρτό στην άκρη ράμφος του τελείως οριζόντιο, ενώ το ένα μάτι που έβλεπα στο προφίλ του περιφερόταν. Με εντόπισε («άγνωστο πλάσμα εν όψει, δεν δείχνει επικίνδυνο, αλλά καλύτερα να το προσέχω»). Μια γρήγορη ματιά στα δεξιά του έδειξε μιαν άλλη κολυμβήτρια να πλησιάζει πιο γρήγορα από αντίθετη κατεύθυνση. Με περικυκλώνουν, θα σκέφθηκε. Αργά, με αξιοπρέπεια, άρχισε να απομακρύνεται και από τους δυο μας, σε μια πορεία που στρατηγικά χάραζε τη διχοτόμο της γωνίας που σχημάτιζαν οι τροχιές μας.
     Έστριψα ελαφρά και άρχισα να τον ακολουθώ, προσπαθώντας να κρατώ περίπου την ίδια απόσταση, αργά, χωρίς ξαφνικές κινήσεις που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως απειλή ή παρενόχληση. Εκείνος με παρακολουθούσε συστηματικά, γυρίζοντας κάθε τόσο το κεφάλι στην κορφή του λαιμού του σαν το περισκόπιο ενός υποβρυχίου που σαρώνει τον ορίζοντα. Η άλλη κολυμβήτρια είχε απομακρυνθεί. Συνέχισε με τον ίδιο τρόπο, ρίχνοντάς μου πότε-πότε μια ματιά, κερδίζοντας συνεχώς σε απόσταση. Κρίμα που δεν μπορούσα να τον φωτογραφίσω με κάποιον τρόπο.
     Η ‘βόλτα’ μας κράτησε λίγη ώρα. Κάποια στιγμή βαρέθηκε το παιχνίδι. Ήταν ήδη πολύ μακριά και ένιωθε ασφαλής. Έκανε μια γρήγορη στροφή του λαιμού και έρριξε μια ματιά κάτω από την επιφάνεια, κι έπειτα ανασηκώθηκε και επανέλαβε το στέγνωμα των φτερών του στον ήλιο που προοδευτικά ανέβαινε στο στερέωμα. Η τελευταία εικόνα που κράτησα ήταν εκείνη η αγαλματένια στάση.
     Γύρισα στο ύπτιο και ξεκίνησα για την ακτή, ικανοποιημένος από την πρωινή συνάντηση. Μια αλλιώτικη εμπειρία. Κορμοράνε μου, σ' ευχαριστώ για την παρέα σου.

[Οι παρακάτω εικόνες είναι παρμένες από τη Wikipedia]