Χύδην

Έπεσα το πρωί πάνω σε τηλεοπτικό διάλογο σχετικά με τις πρόσφατες λεκτικές και συμπεριφορικές ασχήμιες (από διάφορες πλευρές) στο κοινοβούλιο. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που συμβαίνει, αλλά ευτυχώς κάποιοι από μας δεν έχουν ακόμη αποκτήσει ανοσία σ’ αυτό που στη γλώσσα της υμνογραφίας θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως ‘άκουσμα και λάλημα φρικτόν’. Ερωτώμενος ο εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος, απέδωσε την ευθύνη στους ψηφοφόρους διότι ψήφισαν με κίνητρο την οργή και την αγανάκτηση και όχι κάποια συνειδητή πολιτική επιλογή.
     Ας το σκεφθούμε λίγο το πράγμα. Υπήρχε περίπτωση ένα διαφορετικό εκλογικό αποτέλεσμα να οδηγούσε σε καλύτερη βουλευτική διαγωγή; Αμφιβάλλω. Πρώτον, διότι δυστυχώς η συμπεριφορά δεν αποτελεί κριτήριο επιλογής στις εκλογές, και δεύτερον, διότι η διαγωγή των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού αντανακλά μια χυδαιότητα λόγου και πράξης που υπάρχει διάχυτη στην κοινωνία μας. Αν θα θέλαμε να φέρονται καλύτερα οι πολιτικοί ‘πατέρες’ του έθνους, θα έπρεπε να τους είχαμε βάλει πιπέρι στο στόμα όταν μάθαιναν να βρίζουν και να χυδαιολογούν από την παιδική τους ακόμη ηλικία. Εφόσον έχουμε αποδεχθεί ως ‘φυσιολογική’ την γλωσσική βαναυσότητα που μας βομβαρδίζει καθημερινά με 5-6 λέξεις σεξουαλικού περιεχομένου, δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάζει όταν το ίδιο λεξιλόγιο ‘στολίζει’ (εκουσίως ή ακουσίως) και τα επίσημα χείλη. Και εφόσον στέργουμε τον ‘μετά θράσους λόγον’ (Ισοκράτης) στα τηλεοπτικά παράθυρα, τι το περίεργο αν τον ακούμε και από το βήμα της Βουλής;
     Όταν προσλαμβάνεται ένας υπάλληλος σε οποιαδήποτε υπηρεσία, κριτήριο είναι καταρχήν οι σπουδές, η εμπειρία και η προϋπηρεσία του. Την εν γένει διαγωγή του συνήθως δεν την γνωρίζουν αυτοί που τον επιλέγουν. Αν στην πορεία της θητείας του αποδειχθεί ανήθικος, χυδαίος, φιλόνικος, ‘υβριστής και βίαιος και λίαν ασελγώς διακείμενος’ (όπως θα τον ζωγράφιζε ο Λυσίας), αυτό αποτελεί παράπτωμα που μπορεί να έχει πειθαρχικές και άλλες συνέπειες. Θα ήταν υπερβολικό να απαιτήσει κανείς από τον ‘ναό της δημοκρατίας’ να εφαρμόσει τέτοιες διαδικασίες και κυρώσεις, ακόμη και αποπομπή βουλευτών που κατά συρροήν ασχημονούν λεκτικά ή πρακτικά στον δημόσιό τους βίο; Αλλά βέβαια, μια από τις ρίζες της περιρρέουσας χυδαιότητας είναι και η ατιμωρησία που προοδευτικά επικράτησε στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Συνεπώς;