Λαθρακουσίες

Εδώ και καμιά δεκαριά μέρες ο κόσμος όλος έμαθε το όνομα του Edward Snowden, του 29χρονου Αμερικανού που ‘σφύριξε’ δημόσια ότι όλες οι επικοινωνίες (από κινητό τηλέφωνο μέχρι Skype και Facebook) περνούν από τα κόσκινα των υπηρεσιών πληροφοριών της πατρίδας του. Έγινε ο σχετικός ντόρος (συνεχίζεται ακόμη), εξανέστησαν διάφορες κυβερνήσεις διότι «δεν παρακολουθούσαν μόνο τους άλλους, αλλά κι εμάς τους φίλους τους» (φαντάζομαι ότι από μέσα τους λένε ότι ευτυχώς που δεν έβγαλε στη φόρα τίποτε και για μας), ο Snowden έγινε παγκόσμιος φυγάς που κανείς δεν τον θέλει στα σύνορά του, και πάει λέγοντας.
     Και βέβαια ο εν λόγω νεαρός δεν είπε τίποτε καινούργιο: αυτά ‘λέγονταν’ από χρόνια (θυμάστε όλη τη συζήτηση για το σύστημα Echelon;), και όποιος καθόταν λιγάκι να σκεφτεί, ακόμη και χωρίς να ασπάζεται τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι τα πάντα είναι δυνατά με τη σύγχρονη τεχνολογία, και το περίεργο θα ήταν να ΜΗ γίνονται τέτοιες λαθρακουσίες. Και οι κυβερνήσεις που τάχα στενοχωρήθηκαν διότι έπεσαν ‘θύματα’ παρακολούθησης καλά θα κάνουν να θυμούνται την κυνική ρήση του Πάλμερστον, ότι "Δεν έχουμε αιώνιους εχθρούς, δεν έχουμε αιώνιους φίλους. Μόνο τα συμφέροντά μας είναι αιώνια, και καθήκον μας είναι να τα υπηρετούμε". Καλώς ή κακώς, έτσι κάνουν όλοι. 
     Είναι προφανές ότι όλα αυτά τα μέτρα (υποκλοπές, παρακολουθήσεις κτλ) γίνονται ‘για την ασφάλειά μας’. Ας το δεχθούμε κατ’ αρχήν, για την οικονομία του διαλόγου. Σκεφθήκαμε όμως ποτέ ότι όταν περιβάλλουμε τον εαυτό μας, το σπίτι μας, την πόλη μας, την κοινωνία μας, τον κόσμο μας με απανωτές σειρές συρματοπλέγματος, τελικά φθάνουμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι αιχμάλωτοι... της ασφάλειάς μας;