Κόμματα και τελείες

Πολλή κουβέντα έγινε εδώ και καιρό στα ραδιοτηλεοπτικά ‘πρωινάδικα’ (και όχι μόνο) για το αν τα κόμματα της ‘τριπλής συμμαχίας’ θα επιζούσαν από την εμπειρία της συγκυβέρνησης. Τα διάφορα γκάλοπ έδειχναν... καλπασμό προς την άβυσσο. Με την περικοπή της συμμαχίας από τρία σε δύο και τον ανασχηματισμό που έγινε χθες, η συζήτηση άλλαξε και στρέφεται περί την φυσιογνωμία των κομμάτων (ποιο χάνει και ποιο κερδίζει, και ποιο χώρο αντιπροσωπεύει το καθένα, και άλλα παρόμοια). Μας ενδιαφέρει το θέμα; Ούτε καν ακαδημαϊκά. Τα κόμματα δεν αποτελούν αυτοσκοπό: είναι προσωρινοί (μικρότερης ή μεγαλύτερης διάρκειας) σχηματισμοί που εξυπηρετούν τις συμβατικές ανάγκες της δημοκρατίας (διαμόρφωση και προώθηση πολιτικών προγραμμάτων προς όφελος--υποτίθεται--του κράτους). Αν η εν γένει πορεία και η πολιτεία τους το επιτρέπει, επιζούν επί πολλές δεκαετίες (ή και αιώνες, αλλαχού). Αν η εξέλιξη των γεγονότων και η αλλαγή των προσώπων το επιτάσσει, διαλύονται εις τα εξ ων συνετέθησαν, ανασχηματίζονται, μεταλλάσσονται, γίνονται ‘κύβος του Rubik’, χωρίς να στενοχωριόμαστε και πολύ. Τελεία και παύλα.