Με το Κιλκίς συγγένεψα εξ αγχιστείας εδώ και αρκετά χρόνια. Πριν μια εβδομάδα γιορτάσθηκε εκεί η εκατοστή επέτειος της επικής και πολυαίμακτης τριήμερης μάχης στον δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, που οδήγησε στην απελευθέρωση της πόλης. Πριν απομακρυνθούμε χρονικά από τα γεγονότα, έπιασα να διαβάσω μια πρόσφατη έκδοση για την ιστορία της πόλης, το ‘Χρονικό του Κιλκίς 1913-1940’. Γραμμένο από τον Θανάση Βαφειάδη, τοπογράφο μηχανικό στο επάγγελμα αλλά ιστοριοδίφη στο μεράκι (τελικά η ιστορία γράφεται από τους μερακλήδες...), αποτελεί μια αναλυτική παράθεση άφθονου αρχειακού υλικού από εφημερίδες και περιοδικά της χρονικής εκείνης περιόδου, ταιριασμένου με μαεστρία και με σεβασμό στα γεγονότα. Από τον πρόλογο του έργου παραθέτω μια επίκαιρη παράγραφο:
‘Κι όμως σε αυτήν την άθλια εποχή των μνημονίων, η ιστορική μνήμη θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ιατρείον ψυχής για την καταρρακωμένη αξιοπρέπειά μας ή έστω ένα φαρμακείο πρώτων βοηθειών για το τραυματισμένο μας φιλότιμο. Σήμερα, που ξένα και εγχώρια κέντρα γεμίζουν τα μυαλά και τις ψυχές μας με ηττοπάθεια, που μας υπόσχονται κυνικά μόνο οδυνηρές ήττες, πόσο σπουδαίες στ’ αλήθεια φαντάζουν οι λέξεις του ακρωτηριασμένου στρατιώτη της μάχης του Κιλκίς που διακηρύσσει: «Πεθαμένος ή σακάτης δεν πειράζει, φθάνει να νικήσωμε».
Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να περιδιαβάσει στο αρχειακό υλικό του Θανάση Βαφειάδη στην πλούσια ιστοσελίδα με τίτλο ‘Όδευσις Ιστορίας Κιλκίς’, και δεν θα το μετανιώσει. Το ίδιο και όποιος φυλλομετρήσει το βιβλίο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου