Έργα και ημέραι

Έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν με τους ανασχηματισμούς, την θεωρία και την πρακτική τους στην όμορφη χώρα μας. Ένα από τα ερωτήματα που δημιουργούν τα αποτελέσματά τους είναι με ποια κριτήρια κάποιοι αναλαμβάνουν υπουργεία ή αλλάζουν χαρτοφυλάκια με την άνεση που εμείς οι υπόλοιποι αλλάζουμε ένα ζευγάρι κάλτσες. Στο συναφές ερώτημα γιατί κάποιοι παύονται από υπουργοί η απάντηση είναι συνήθως πιο εύκολη (αν και ανομολόγητη): η απουσία έργου. Γεγονός που με τη σειρά του εγείρει το επόμενο αφελές ερώτημα: τότε, σε τι διαφέρουν οι τελευταίοι από τους προηγούμενους;  
     Ο Αμερικανός συγγραφέας Bill Bryson γράφει για κάποιον από τους παλαιότερους προέδρους των ΗΠΑ (Franklin Pierce, 1853-1857) ότι «η θητεία του ήταν ένα διάλειμμα αφάνειας ανάμεσα σε δυο μακρότερες περιόδους ανωνυμίας». Για κάποιον άλλο γράφει επίσης ότι «το να είσαι πρόεδρος των ΗΠΑ και να μην κάνεις απολύτως τίποτε στη θητεία σου είναι από μόνο του ένα κάποιο επίτευγμα». Προφανώς πολλοί από τους εγχώριους υπουργούς ακολουθούν αυτούς τους κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς, προσπαθώντας να πολλαπλασιάσουν τις περιόδους αφανείας στο βιογραφικό τους. Γιατί άραγε εξακολουθούν να επιπλέουν; Να το κάνουν μόνο για τον μισθό ή τη δόξα; Άπαγε της ύβρεως! Να υποθέσουμε ότι είναι οι μόνοι που έχουν τα ‘κότσια’ ή τη ‘διάθεση’ να κάνουν κάτι; Αν ναι, γιατί δεν το έπραξαν όλες τις προηγούμενες φορές που τους ανατέθηκαν υπουργεία; Το μυστήριο συνεχίζεται...