Προνόμια

Χθες Πέμπτη μεσημέρι δέχομαι μια κλήση στο κινητό. Γνωστός ο αριθμός, γνωστή η φωνή: η κυρία Σοφία δεν είναι καλά, δυσπνοεί, βράζει το στήθος της. Έχει περάσει πολλές φορές από τον δρόμο αυτό, μέχρι τώρα καλά τα είχε πάει – τελευταία φορά πριν δεκαπέντε μέρες – αλλά σήμερα έχω ένα δυσάρεστο προαίσθημα, και η φωνή της κόρης τρέμει από την ανησυχία. Σε ένα τέταρτο βρίσκομαι στο σπίτι, αλλά η κυρα-Σοφία δεν με χρειάζεται πια. Η μακρά περίοδος της υπομονής και της καρτερίας – δέκα χρόνια σπαστική παράλυση με συχνές λοιμώξεις και ποικίλα άλλα προβλήματα, χωρίς να υπολογίσουμε τις προηγούμενες θλίψεις και πένθη και κακοπάθειες της ζωής της – έφθασε στο τέρμα. Όλα αυτά χωρίς γογγυσμούς, χωρίς μεμψιμοιρία, χωρίς δυσανασχέτηση. «Υπόδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας», «τον δρόμον τετέλεκε», και τώρα πλέον «ανεπαύσατο από των πόνων αυτής» και δίνει ευχές αοράτως σε όλους τους περιλειπομένους. Είναι προνόμιο να γνωρίζεις και να φροντίζεις τέτοιους ανθρώπους.

     Σήμερα μου ζητούν στην κλινική να παρακεντήσω μια γιαγιά με μεγάλη ποσότητα υγρού στο θώρακα. Τη βρίσκω να κρατάει το κομποσχοίνι στο ένα χέρι, το ευαγγέλιο στο άλλο και να διαβάζει. Της εξηγώ τι θα κάνουμε. «Εσύ μπορείς να συνεχίσεις την προσευχή σου», της λέω. «Ξέρεις πώς προσεύχομαι, γιατρέ;» με ρωτάει. «Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησον ημάς και τον κόσμον σου άπαντα. Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Τι ευτυχισμένοι που είναι όσοι ξέρουν τον Θεό! Οι καημένοι οι Μουσουλμάνοι τι θα γίνουν; Το παν είναι η αιώνιος ζωή». Βγάζει από μέσα της μια έμπονη ανησυχία γι’ αυτούς που δεν γνώρισαν τον Θεό. Η ευλάβειά της συγκινεί: έχει μια απλή γνησιότητα και μια ταπείνωση που σπάνια συναντά κανείς, θυμίζει λαϊκούς αγίους άλλων εποχών. Η ώρα της παρακέντησης γίνεται ώρα διδαχής από μια μικροκαμωμένη ογδοντάχρονη ολιγογράμματη γυναίκα προς εμάς που την ακούμε. Η νοσηλεύτρια κι εγώ φεύγουμε από το δωμάτιο της κυρα-Βασιλικής κατανενυγμένοι. Ακόμη ένα προνόμιο.