Προνόμια

Για δεύτερη φορά χθες μέσα σε δυο εβδομάδες είχαμε γενική απεργία στη χώρα. Είχαμε ξεμάθει στο είδος εδώ και μερικά χρόνια. Λοιπόν, τόσο καλά πήγαιναν όλα πριν και ξαφνικά χάλασαν; Αυτή είναι η μία οπτική, που θα βόλευε κάποιους. Υπάρχει όμως και η άλλη: καλοβολεμένοι ένιωθαν αυτοί οι ‘κάποιοι’ πριν, και τώρα βλέπουν να χάνονται τα ‘κεκτημένα’, και αγωνίζονται με νύχια και δόντια να τα κρατήσουν.
     Ας μη γελιόμαστε. Αυτά που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε ‘δικαιώματα’ και ‘κατακτήσεις’ μεταφράζονται σε προνόμια για κάποιους λίγους και καθόλου εκλεκτούς, αυτούς που αποκαλούμε κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστές ή εργατοπατέρες. Αυτούς που, συνήθως με συγκεκριμένη κομματική στήριξη, έχουν μάθει να φωνάζουν, να απεργούν, να κωλυσιεργούν με κάθε τρόπο όταν βλέπουν την εξουσία τους να απειλείται. Κατά καιρούς μαθαίνουμε στο πανελλήνιο τα ονόματα των ‘πρωταγωνιστών’, που κόπτονται για δίκαια. Κι όταν αυτοί ακούνε ότι υπάρχει και η αρχή της πλειοψηφίας, και ότι θα χρειάζεται πλέον η πλειοψηφία όλων των ενδιαφερομένων για να κηρυχθεί απεργία, αντιδρούν σπασμωδικά, διότι ξέρουν ότι αυτή η πλειοψηφία δεν είναι με το μέρος τους (αυτού του είδους τη ‘δημοκρατία’ γνωρίζουν -- δείτε π.χ. παλιότερη ανάρτηση). Κι όταν ακούνε για υποχρεωτική συμμετοχή σε συνδικαλιστικές διαδικασίες, εξανίστανται διότι η μέχρι τώρα σιωπηλή πλειοψηφία είναι εναντίον τους και δεν αναγνωρίζει τα προνόμιά τους. Αν όλοι οι εργαζόμενοι κάθε κλάδου καταθέσουν τη γνώμη τους αδέσμευτα και ανεπηρέαστα, οι γνωστοί ‘άρχοντες’ του χώρου θα πάψουν να υπάρχουν, θα συρρικνωθούν στις πραγματικές τους λιλιπούτιες διαστάσεις με μόνη δύναμη τη φωνασκία τους. Αλήθεια, πόσοι ακριβώς αποφάσισαν για τις δυο τελευταίες πανελλαδικές απεργίες;