Φαιδρότητες

Είδηση της ημέρας θα την έλεγε κανείς, μια και ξεφεύγει από τα συνηθισμένα [ΕΔΩ και ΕΔΩ]. Δυο γυναίκες υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού ανέφεραν στην αστυνομία ότι ανήλικοι παρακολουθούσαν (ενώ δεν επιτρεπόταν με βάση τον χαρακτηρισμό της) την ταινία ‘Τζόκερ’ σε κινηματογράφους της Αθήνας. Αποτέλεσμα ήταν να απομακρυνθούν κάμποσοι ανήλικοι από τους εν λόγω κινηματογράφους. Περαιτέρω αποτέλεσμα; Να κινηθούν υπηρεσιακές διώξεις σε βάρος των δυο γυναικών με βάση τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα… για ποιο λόγο; Επειδή κατήγγειλαν μια παρανομία και ζήτησαν να εφαρμοσθεί ο νόμος; Κι αν έκαναν τις ίδιες καταγγελίες χωρίς υπαλληλική ιδιότητα, θα ασκούσε το κράτος ποινική δίωξη σε βάρος τους;

     Όπως αναμενόταν, το γεγονός έσπευσαν να καταδικάσουν οι προοδευτικοί κάθε απόχρωσης, ενώ οι δημοσιογράφοι βρήκαν το βολικό επιχείρημα: εδώ οι ανήλικοι βλέπουν οτιδήποτε στον υπολογιστή ή το κινητό τους, ο κινηματογράφος μας πείραξε; Με τη λογική αυτή, τι νόημα έχουν οι διάφοροι ‘ηλικιακοί’ χαρακτηρισμοί των ταινιών και των τηλεοπτικών προγραμμάτων; Αφήστε τα όλα ξέφραγα, και ό,τι θέλει ας γίνει. Και μη ζητάτε από υπαλλήλους, δασκάλους, αστυνομικούς και άλλους δημόσιους λειτουργούς ή και απλούς πολίτες να κάνουν το καθήκον τους: εκείνοι θα βρεθούν μπλεγμένοι σε κάθε περίπτωση.

     Αυτά συμβαίνουν στη λεγομένη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όπου ακόμη και το επίσημο κράτος φαίνεται να ενεργεί υπό την επήρεια του φόβου μην τυχόν χαρακτηρισθεί αναχρονιστικό, καθυστερημένο, και τέλος πάντων μη προοδευτικό. Με τις υγείες μας.