Ομοφωνία

Όταν ακούμε πολιτικούς αρχηγούς να μιλούν για ‘μέγιστη δυνατή συναίνεση’ και για επιδίωξη ‘κοινής συνισταμένης’ όταν πρόκειται να συζητήσουν σοβαρά θέματα όπως την εκλογή προέδρου δημοκρατίας (πάλι τα ίδια με το 2014 θ’ αρχίσουμε;), τον εκλογικό νόμο και την ψήφο των Ελλήνων της διασποράς, μπορούμε με ασφάλεια να βάλουμε στοίχημα ότι θα ακολουθήσει κάποιο ψέμα. Εξ ορισμού, στην πολιτική γλώσσα ’συναίνεση’ σημαίνει «να συμφωνήσουν οι άλλοι μαζί μου». Όταν μάλιστα ακούμε και δηλώσεις όπως π.χ. ότι τέτοια θέματα δεν προσφέρονται για μικροκομματική εκμετάλλευση ή για επικοινωνιακά παιχνίδια και ότι η ψήφος δεν πρέπει να διχάσει τους Έλληνες του εξωτερικού και άλλα παρόμοια, αναρωτιόμαστε αν είμαστε ξύπνιοι ή εν υπνώσει. Ποιος παίζει τέτοια παιχνίδια ή εκμεταλλεύεται κομματικά καταστάσεις αν όχι οι ίδιοι πολιτικοί αρχηγοί που κάνουν τις δηλώσεις; Δυστυχώς, κανείς δεν εξαιρείται από το άθλημα αυτό, και μάλιστα όταν κατέχει ή επιδιώκει εξουσία. Αν δεν θέλεις να παίζεις, λες ένα ξεκάθαρο ναι ή όχι και τέλειωσε, διότι «το περισσόν εκ του πονηρού εστι». Μπορούμε ακούγοντας τα παραπάνω να βάλουμε τα κλάματα ή να βγούμε από τα ρούχα μας από αγανάκτηση, αλλά δεν κερδίζουμε τίποτε. Κι έτσι κουνάμε το κεφάλι με κυνισμό και λέμε μέσα μας: «Ήμουνα νιος και γέρασα». Αν παρ’ ελπίδα τύχει και δούμε το ‘θαύμα’, θα σταυροκοπηθούμε ξαφνιασμένοι και θα πούμε «δόξα τω Θεώ». Κι έπειτα θα ψάξουμε στα ψιλά γράμματα, μήπως μας ξέφυγε καμιά λεπτομέρεια.