Υπομνήσεις

Πώς ήρθαν οι περιστάσεις και η εβδομάδα που έκλεισε χθες ξεκίνησε με κηδεία την περασμένη Κυριακή και έληξε πάλι με εξόδιο ακολουθία χθες, ανήμερα του Πολιούχου μας Αγίου Δημητρίου. Άνδρας ο πρώτος, γυναίκα η δεύτερη, τελείως διαφορετικές ηλικίες και διαγνώσεις, παρόμοια η δύσκολη πορεία προς το τέλος ως κατάληξη επωδύνων νόσων, με υπομονή, καρτερία και προσευχή από τους ίδιους και τις οικογένειές τους. «Δια παθημάτων τελείωσις» κατά τον Απ. Παύλο. Απανωτές υπομνήσεις για το μόνο βέβαιο γεγονός της ζωής μας πάνω στη γη και το αβέβαιο του χρόνου και των συνθηκών του. Κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος) έχει γράψει ότι δεν μπορείς να ζήσεις Χριστιανικά: μπορείς μόνο να πεθάνεις Χριστιανικά. Κάναμε τέτοιες σκέψεις ξανακούγοντας την μοναδική σε φιλοσοφία ποίηση του Αγ. Ιωάννη του Δαμασκηνού: ακόμη κι αν δεν μας είχε αφήσει κανένα άλλο έργο ο μεγάλος ασκητής της μονής του Αγ. Σάββα, τα νεκρώσιμα ιδιόμελά του θα τον κατέτασσαν στην πρώτη γραμμή των δογματικών ποιητών θεολόγων. Κι αν όλοι οι άνθρωποι, και ιδίως αυτοί που ηγεμονεύουν έθνη, που εξουσιάζουν λαούς, που αποφασίζουν πολέμους και οικονομικές παρεμβάσεις και οικολογικές καταστροφές, είχαν την ευκαιρία να μελετήσουν σε βάθος την Ορθόδοξη νεκρώσιμη ακολουθία, πολλά από τα δεινά που μαστίζουν την ανθρωπότητα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Η ‘μνήμη θανάτου’ δεν είναι νοσηρή έμμονη ενασχόληση με το τέλος της ζωής όπως νομίζουν κάποιοι, αλλά υψίστη φιλοσοφία που αποτρέπει από μάταιες και  κυρίως αμαρτωλές πράξεις και ενέργειες. «Μιμνήσκου τα έσχατά σου, καί εις τόν αιώνα ουχ αμαρτήσεις» έλεγε ο σοφός Σειράχ (7:36). Αν θέλουμε, ας το προσέξουμε.