Ρωμέικα

Ένα από τα προσφιλή αναγνώσματα της παιδικής ηλικίας μου ήταν οι ιστορίες του Νασρεντίν Χότζα. Όσοι δεν τις διάβασαν, στερούνται μια αστείρευτη πηγή γέλιου αφενός και ένα απόθεμα ανατολίτικης λαϊκής σοφίας αφετέρου. Από τις πιο γνωστές είναι εκείνη για τον φούρνο που έχτισε ο Χότζας στην αυλή του. Εκεί που τελείωνε το χτίσιμο, περνάει ένας γείτονας και του λέει: «Βρε Χότζα, την πόρτα του φούρνου δεν τη βάζουν προς τον βοριά!» Ο Χότζας ξύνει το κεφάλι του, γκρεμίζει τον φούρνο και τον χτίζει ανάποδα. Ο επόμενος επισκέπτης του λέει ότι καλύτερα είναι να βλέπει προς την ανατολή, ο άλλος προς τη δύση, και κάθε φορά καινούργιο γκρέμισμα και χτίσιμο. Τέλος, χτίζει τον φούρνο πάνω σ’ ένα κάρο. Όταν ο γείτονας σταματάει για το σχόλιό του, ο Χότζας τον προλαβαίνει: «Από ποια μεριά θέλεις την πόρτα; Ορίστε!» και στρέφει το κάρο προς την αντίστοιχη κατεύθυνση. Κι έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι.

   Γιατί θυμήθηκα τον Χότζα και τον φούρνο του; Διότι κάπως έτσι συμπεριφέρονται τα πολιτικά κόμματα σε σχέση με την ψήφο των αποδήμων. Όλοι τη θέλουν, αλλά ο καθένας με τον τρόπο του. Άλλος για την επικράτεια, άλλος για τις περιφέρειες, άλλος για όλους και άλλος για τους μισούς. Με μια νοοτροπία εντελώς ανατολίτικη, όχι με τη θυμόσοφη αλλά με την πονηρή έννοια του όρου. Κίνητρο σε κάθε περίπτωση το πώς θα κερδίσω εγώ ή τουλάχιστον πώς δεν θα ωφεληθεί ο αντίπαλος από την α ή β επιλογή συστήματος. Όπως άλλωστε και με τον εκλογικό νόμο ή άλλα παρόμοια θεσμικά μέτρα. Νομοθεσία α λα καρτ. «Ρωμέικα πράγματα», θα έλεγε ο μακαρίτης Patrick Leigh Fermor, που είχε διαβάσει με ακρίβεια τον τρόπο σκέπτεσθαι του σύγχρονου Έλληνα.