Συγκυβέρνηση

Ανέκδοτο από την εποχή του Ψυχρού. Ο Μπρέζνιεφ είναι αφεντικό στο Κρεμλίνο, ο Κοσύγκιν πρωθυπουργός του. Κάποια στιγμή, ενώ συζητούν στο γραφείο του δεύτερου, χτυπάει το τηλέφωνο: είναι ο πρωθυπουργός της Πολωνίας που ζητάει ακρόαση. Ο Κοσύγκιν πιάνει το ακουστικό, το αφεντικό παρακολουθεί ετερόπλευρα τη συνομιλία που εξελίσσεται κάπως έτσι: «Όχι! Όχι! Όχι! Όχι! Ναι! Όχι! Όχι! Όχι! Ναι! Όχι! ΟΧΙ!», και κατεβάζει νευρικά το ακουστικό. Ο Μπρέζνιεφ τον κοιτάζει βλοσυρά και ρωτάει: «Σύντροφε, γιατί του είπες δυο φορές Ναι;» Η απάντηση: «Με ρωτούσε αν τον ακούω καθαρά!»
     Πώς και το θυμήθηκα; Διάβασα για τις χθεσινές δηλώσεις του Διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κυβερνώντος κόμματος Κ. Ζαχαριάδη, όπου μεταξύ άλλων είπε ότι «Ουσιαστικά στα δημοσιονομικά συγκυβερνάμε με τους θεσμούς, με την τρόικα. Πολλές φορές μας πιάνουν το χέρι και μας γράφουν το νομοσχέδιο». Τηρουμένων των αναλογιών, μπορούμε να φανταστούμε ποιος λέει ναι και όχι και για ποια αιτήματα, όπως στην παραπάνω ιστορία.