Αυτοπεποίθηση

Οι προσκλήσεις έρχονται αλλεπάλληλες: «Να μας μιλήσεις για την επικοινωνία», «Να ξανακάνουμε την ομιλία σε ευρύτερο ακροατήριο», «Να κάνεις και στο τμήμα μας ένα μάθημα για τις δυσάρεστες ειδήσεις». Το ίδιο και τα σχόλια ως επίλογος: «Πολύ ωραία!», «Κανείς δεν μας τα είπε αυτά», «Πολύ χρήσιμα για όλους», «Να μας τα ξαναπείς». Μέσα στο πλήθος αυτό των επιδοκιμασιών, η επισήμανση (από το βιβλίο) ότι πάντα καραδοκεί η παγίδα της αυτοπεποίθησης και της αυτάρκειας περνάει μάλλον απαρατήρητη.
     Κι έρχεται η επόμενη μέρα, αμέσως μετά τα μαθήματα και τα κηρύγματα και τα χειροκροτήματα, να καταγράψει στο παθητικό της δυο χονδροειδή σφάλματα επικοινωνίας, δυο κατάφωρες παραβιάσεις βασικών αρχών που τις έχω διδάξει τόσες φορές. Το αντιλαμβάνομαι, με καθυστέρηση. Μπαλώνω τα πράγματα όπως μπορώ, αλλά βέβαια το ψυχικό τραύμα για τους αρρώστους δεν επουλώνεται εύκολα. Η ιδιαίτερη κόπωση της ημέρας, σωματική και ψυχική, από τα συσσωρευμένα ιατρικά προβλήματα με οικείους και ξένους ανθρώπους, μόνο ως ελαφρυντικό μπορεί να λογισθεί, σίγουρα όχι ως αθώωση. Και ξανάρχονται στο νου οι σοφές ρήσεις του Αγ. Ιωάννου της Κλίμακος («όπου πτώμα (= πτώση) κατέλαβεν, εκεί υπερηφάνεια προεσκήνωσε») και του Απ. Παύλου («ο δοκών εστάναι...»). Προς γνώσιν.