Πάρτα όλα

Η ελληνική πραγματικότητα βρίθει από καταστάσεις που πολώνουν τις δημόσιες υπηρεσίες, τους πολιτικούς φορείς, αλλά και την κοινωνία. Πρόχειρα παραδείγματα: τα αρχαία ευρήματα στις ανασκαφές του μετρό, η εκμετάλλευση του Ελληνικού, η εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές, και άλλα, 'ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, μικρὰ μετὰ μεγάλων'. Η πόλωση φαίνεται στο ότι πάντα ακούγονται οι δυο διαμετρικά αντίθετες θέσεις (αυτό που στην φυσιολογία ονομάζουμε «όλον ή ουδέν»). Είναι όμως όντως έτσι τα πράγματα;
     Για να μη πολυλογούμε, αν σε κάθε διένεξη ή δίλημμα υπήρχε απόλυτο άσπρο και μαύρο, σωστό ή λάθος, αργά ή γρήγορα η κοινή λογική θα μας οδηγούσε σε ορθές αποφάσεις. Ωστόσο συνήθως έχουμε να κάνουμε με ποικίλες και πολυάριθμες αποχρώσεις του γκρι. Ή μάλλον με το ότι ‘ουδέν κακόν αμιγές καλού’, και αντίστροφα. Πάντα κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε, πάντα (το ξέρουμε δα και από την ιατρική) θα πρέπει να ζυγίσουμε το κόστος και το όφελος μιας ενέργειας και να αποφασίσουμε με βάση το αλγεβρικό τους άθροισμα. Σκύλος χορτάτος και πίτα ολάκερη δεν γίνεται. Έλα όμως που εκτός από τα αντικειμενικά μεγέθη (που πολλές φορές είναι άγνωστα ή μη μετρήσιμα), συχνά έχουμε να κάνουμε και με τις ιδεολογικές και συναισθηματικές αποχρώσεις των ‘συνιστωσών’ ενός προβλήματος, που συνοδεύονται από φωνασκίες, απειλές, χειροδικίες, δικαστικές μάχες και άλλες εκδηλώσεις κοινωνικού αυθορμητισμού (επί το σεμνότερον). Αν προσθέσουμε και τα ποικίλα μασκαρεμένα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την ‘ιδεολογία’, καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πρυτανεύσει η κοινή λογική, έστω και σχετική όπως παραπάνω είπαμε.
     Και τελικά, όπως συνήθως συμβαίνει, όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα ελάχιστα.